Θα χαιρόταν πολύ ο Μάνος Χατζιδάκις αν βρισκόταν από μια μεριά στο Μέγαρο Μουσικής, Τρίτη και Τετάρτη βράδυ, στην παρουσίαση του (αρκετά παραγνωρισμένου μέχρι σήμερα) έργου του «Η Εποχή της Μελισσάνθης». Θα χαιρόταν για τον τρόπο που παρουσιάστηκε το έργο, αλλά και με τις αντιδράσεις του κοινού στο τέλος, που χωρίς καμιά υπερβολή ήταν ένα ξέσπασμα συγκίνησης, με μεγάλο, από καρδιάς, χειροκρότημα, που απαίτησε τρία μπις!
Πέντε χιλιάδες θεατές-ακροατές παρακολούθησαν, καθηλωμένοι, το σπουδαίο αυτό έργο, το οποίο αναφέρεται στη διάψευση των ελπίδων για μια καλύτερη κοινωνία μετά τον Μεγάλο Πόλεμο στην αέναη εναλλαγή μεγαλείου και αθλιότητας που διακρίνει τον άνθρωπο στην «πολύχρωμη απελπισία του καιρού μας»… Ο σκηνοθέτης-σκηνογράφος Πάνος Παπαδόπουλος το έστησε γοητευτικά: Μπροστά βρίσκεται η ορχήστρα – το Μουσικό Σύνολο Μάνος Χατζιδάκις υπό την εκφραστική μπαγκέτα του Λουκά Καρυτινού. Δύο πλατιές σκάλες, αριστερά και δεξιά, καταλήγουν, ανεβαίνοντας, σε κεφαλόσκαλο, πίσω και πάνω από την ορχήστρα. Στο βάθος το «σήμα» ενός βομβαρδισμένου, καμένου σπιτιού – ο σκελετός μιας πόρτας…
Η ορχήστρα αρχίζει και ο ένας από τους δύο νέους που κάθονται στα σκαλοπάτια (Αλκίνοος Ιωαννίδης – Δώρος Δημοσθένους) τραγουδά την πικρή «κατάληξη» του έργου: «Πολύχρωμη απελπισία του καιρού μου, βοήθησέ με να εξαφανιστώ…». Πίσω από το ερειπωμένο σπίτι φωτίζεται η Χορωδία της ΕΡΤ, που υπό τον Αντώνη Κοντογεωργίου, μας οδηγεί στον «Μεγάλο δρόμο από άσφαλτο». Μετά «Βροχή» με την ορχήστρα και ξαφνικά η αχανής αίθουσα γεμίζει από μια φωνή: «Το πρόσωπο της νύχτας».
Η Μαρία Φαραντούρη. Μεγαλειώδης. Καθισμένη σε βράχο, στο κεφαλόσκαλο, ντυμένη με ριχτό μολυβί, στιλπνό ύφασμα, που τη μεταμορφώνει σε γρανιτένιο ή ατσάλινο άγαλμα: η θεά Κυβέλη, η Γαία, η μάνα γη. Από εκεί ερμήνευσε συγκλονιστικά «Μητέρα κι αδελφή», «Μια πληγωμένη σκύλα», «Οι μάνες στις καμένες στέγες», «Η λησμονημένη»… Οι δύο νέοι που την παρέστεκαν συναντήθηκαν όταν ήρθε η ώρα κάτω από το «Ρολόι στο καπηλιό» – και έδωσαν στο δύσκολο όσο και γοητευτικό αυτό κομμάτι μια ερμηνεία καλύτερη και από του δίσκου. Αλλά και τι κομμάτι! Ποτέ συνθέτης δεν χρησιμοποίσε τον ζεϊμπέκικο και τον χασάπικο όπως ο Χατζιδάκις στο έργο αυτό.
Αίφνης, μια μπαντίνα, εν στολή και πομπή, μπαίνει από αριστερά και χάνεται σιγά-σιγά από τα δεξιά, αφού σκορπίζει ρίγη στην αίθουσα παιανίζοντας μελαγχολικά το περίφημο «Εμβατήριο της Μελισσάνθης». Είναι η άψογη «Αθηναϊκή Φιλαρμονία» υπό τον Ιωάννη Ελεφάντη. Από τις κορυφώσεις, η ερμηνεία του συναρπαστικού τραγουδιού «Τον φίλο μας που χάσαμε» από την Παιδική Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας υπό τον Δημήτρη Καρβούνη και το δέσιμο του Ψάλτη (Γιάννης Χριστόπουλος) με το μπουζούκι στον «Επιτάφιο». Μια παράσταση-συναυλία που δύσκολα θα λησμονήσουν όσοι την παρακολούθησαν. Και η οποία πρέπει οπωσδήποτε να επαναληφθεί, για να τη χαρούν και άλλοι.
Βραβείο δραματουργίας «Κάρολος Κουν»: Ξένια Καλογεροπούλου για το έργο της «Το Σκλαβί» που ανέβασε στο θέατρο «Μικρή Πόρτα», Δημήτρης Κορδάτος («Το ημερολόγιο της άμμου», «Εμπρός»), Δημήτρης Δημητριάδης («Ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή», Θέατρο του Νότου), Ακης Δήμου («Ψύχα του νερού», Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου).