Η αίθουσα πλημμύρισε από ένα χειροκρότημα σταθερό, έντονο και διαρκές, θα’ λεγε κανείς χωρίς εκπλήξεις, η αδιαμφισβήτητη επιβεβαίωση ενός από τους σημαντικότερους πρωτοπόρους του σύγχρονου χορού. Ο Merce Cunningham εμφανίστηκε την περασμένη Τρίτη στη σκηνή του Theatre de la Ville του Παρισιού για να υποκλιθεί σ’ ένα κοινό που τον παρακολουθεί σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια, δικαιώνοντας με τις δύο τελευταίες του δημιουργίες, Interscape (2000) και Way Station (2001) για άλλη μια φορά τη φήμη του. Αισθητική τελειότητα, τεχνική ευρηματικότητα, ο κανόνας του αποσπασματικού και του τυχαίου, η διαλεκτική συνύπαρξη μουσικής, χορού και σκηνογραφίας, όλα τα χαρακτηριστικά της τέχνης του μεγάλου Αμερικανού χορογράφου ήταν και πάλι εκεί, προσφέροντας ένα εκπληκτικά περίπλοκο αλλά συγχρόνως απολαυστικό θέαμα. Δεκαέξι καταπληκτικοί χορευτές και διάσημοι συνεργάτες: Takehisa Kosugi και John Cage για τη μουσική, Charles Long, James Hall και Robert Rauschenberg για τα σκηνικά και τα κοστούμια…
Η αίσθηση που επικρατεί στη σκηνή του Way Station είναι μιας έντονης οργανικότητας, ακόμη πιο ισχυρής χάρη στην αντίθεση ανάμεσα στα ψυχρά χρώματα (φούξια, κίτρινο, πράσινο φωσφορούχο) των παράξενων μορφών που αποτελούν τα σκηνικά -σαν γιγάντια φυτά- και της ηλεκτρονικής μουσικής του Kosugi, και των πολύ πιο «σάρκινων» κοστουμιών (Hall) σε χρώματα γήινα, των χορευτών. Ο τρόπος δουλειάς άλλωστε του Cunningham το υπαγορεύει: για κάθε χορογραφία, ο μουσικός και ο σκηνογράφος είναι ελεύθεροι να δημιουργήσουν αυτόνομα, έπειτα ο ίδιος θα συνθέσει τα υλικά του με τη βοήθεια κατά ένα μεγάλο μέρος του υπολογιστή. Τα τελευταία δέκα χρόνια αυτός είναι εξάλλου ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει πάντοτε τις χορογραφίες του. Για το Interscape, ο Ράουσενμπεργκ σχεδίασε ένα είδος διπλής οθόνης, δύο τεράστιους όμοιους πίνακες που καλύπτουν την σκηνή σαν κουρτίνες, η πρώτη ασπρόμαυρη και διαφανής -ώστε να διακρίνονται οι χορευτές- και η δεύτερη με έντονα χρώματα σαν ένα τεράστιο σκηνικό πίσω τους: «Η ιδέα του ήταν να δοθεί η εντύπωση ότι οι χορευτές μπαινοβγαίνουν στον πίνακα!», λέει ο χορογράφος με ενθουσιασμό. Οταν ζήτησε από τον καλλιτέχνη με τον οποίο έχει δημιουργήσει μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του (Minutiae, 1954, Travelogue, 1977 κ.ά.) να φτιάξει το σκηνικό και τα κοστούμια για το έργο του, δεν είχε στα χέρια του τίποτα περισσότερο από τα δύο κομμάτια του Cage, One (1991), έργο για βιολοντσέλο και 108 (1991) για ορχήστρα 108 μουσικών τα οποία σύμφωνα με τις οδηγίες του συνθέτη μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μαζί ή το καθένα ξεχωριστά. Εκείνος ταξίδεψε στην Φλόριντα και φωτογράφισε τους χορευτές κατά τη διάρκεια των προβών: Το αποτέλεσμα είναι μια πανδαισία χρωμάτων σε ένα μεταμοντέρνο κολάζ με παραπομπές στον κλασικισμό και στο μοντέρνο.