Απογευματινό τέιο με ζαχαρωτά και ποίηση θυμίζει η ταινία της Μαρίας Ηλιού «Αλεξάνδρεια», που προβάλλεται από σήμερα στις αίθουσες. Η σκηνοθέτις (προηγούμενη παραγωγή της οι «Τρεις εποχές») επιχειρεί «μια ταινία για τον έρωτα, για την ανάγκη του έρωτα, για τη δυσκολία του». Τα πρόσωπα της ιστορίας, δύο Ελληνίδες, μητέρα και κόρη, που ζουν στο εξωτερικό και επισκέπτονται τη γενέθλια πόλη της μητέρας, την Αλεξάνδρεια, και ένας Γάλλος συγγραφέας που έρχεται από το παρελθόν (μέσα από φλας μπακ)…
Από το πρώτο κιόλας πλάνο, στο κατάστρωμα του καραβιού που ταξιδεύει για την Αλεξάνδρεια, γίνονται εμφανείς οι προθέσεις της σκηνοθέτιδος: Ολα θα κυλήσουν ήρεμα, γαλήνια, με συναισθηματικές εντάσεις κόσμιες και καθωσπρέπει, με ζωές που βγαίνουν από σελίδες παραμυθιού για προσχολική ηλικία. Οι ήρωες της Μαρίας Ηλιού δεν «ματώνουν», δεν πάλλονται, οι πτώσεις τους γίνονται σε βαμβακόλοφους, απογοητεύσεις, διαψεύσεις και απορρίψεις συμβαίνουν πάνω σε σύννεφα, ροζ κατά προτίμηση. Στις φλέβες τους δεν κυλάει αίμα αλλά βανίλια.
Οι παραγωγές της Μαρίας Ηλιού είναι πάντα προσεγμένες στα σκηνικά, στα κοστούμια, στη φωτογραφία. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Χρειάζονται πρόσωπα με σάρκα και οστά, συναισθήματα, καταστάσεις, για να κυλήσει -στοιχειωδώς- μια κινηματογραφική ιστορία. Επίσης, χρειάζονται και ηθοποιοί, που στην «Αλεξάνδρεια» είναι ακυρωμένοι: θυμίζουν άπραγους εφήβους σε σχολική παράσταση.
Παρακολουθώντας κανείς τις ταινίες της έχει την εντύπωση ότι γυρίστηκαν από σκηνοθέτη που στη θέση των ματιών έχει δύο ζαχαρωτά, με αποτέλεσμα ο κόσμος της να είναι… ασυνήθιστα καραμελωμένος.