Λίγο μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη, και αφού πέρασε το πρώτο σοκ, όλοι ήθελαν (θέλαμε) να γνωρίσουμε περισσότερα πράγματα για τον ισλαμικό πολιτισμό, τις κυριότερες στιγμές της ιστορίας του, τα κινήματα που εμφανίστηκαν στη διάρκειά του, τις προσωπικότητες που τα καθόρισαν. Προσφορότερος τρόπος γνωριμίας, τα βιβλία. Ενας άλλος «πόλεμος» ξέσπασε -ανάμεσα στους εκδότες αυτή τη φορά- για τα δικαιώματα ξένων βιβλίων που αφορούσαν το Ισλάμ ή τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, για το ποιος θα μεταφράσει και θα εκδώσει ταχύτερα βιβλία με εξασφαλισμένη τη διάθεση αρκετών χιλιάδων αντιτύπων.
Γρήγορα άρχισαν να εμφανίζονται στα βιβλιοπωλεία οι ελληνικές μεταφράσεις τέτοιων βιβλίων. Κάποιες μάλιστα πολύ γρήγορα, όπως το βιβλίο των εκδόσεων «Περίπλους» με τίτλο «Οσάμα Μπιν Λάντεν – Ιστορία και μύθος» και το όνομα του Alan Wistfull, στο εξώφυλλο, στη θέση του συγγραφέα. Εξίσου γρήγορα άρχισε να συζητείται ότι ο άγνωστος συγγραφέας Alan Wistfull ήταν ανύπαρκτος. Στα «αυτιά» του βιβλίου δεν υπήρχε καμιά πληροφορία για τον βίο και την πολιτεία του νεοεμφανιζόμενου στην Ελλάδα ξένου συγγραφέα, όπως δεν υπήρχε και ο τίτλος του πρωτοτύπου λίγο πριν από το κοπιράιτ της ελληνικής έκδοσης. Η αναζήτηση του συγγραφέα στο Ιντερνετ δεν έδωσε αποτελέσματα, όπως και η αναζήτηση του βιβλίου στα «ράφια» των διεθνών ηλεκτρονικών βιβλιοπωλείων. Ακολούθησαν οι φήμες για την πλαστότητα του βιβλίου. Τι θα είχε ν’ απαντήσει ο εκδότης του «Περίπλου», Διονύσης Βίτσος;
Θέμα μάρκετινγκ
«Θα ήταν απάτη αν είχε βιογραφικά στοιχεία συγγραφέα ψευδή, ή αν ανέφερε τίτλο πρωτοτύπου ανύπαρκτου. Δεν υφίσταται στο βιβλίο, όμως, τίποτα απ’ αυτά», λέει στην «K» ο Δ. Βίτσος. Και συνεχίζει: «Δεν είναι θέμα απάτης, είναι θέμα μάρκετινγκ. Το βιβλίο κυκλοφορεί με ψευδώνυμο για λόγους εμπορικούς. Θέλαμε να βγάλουμε ένα βιβλίο για να προλάβουμε τα γεγονότα. Το Alan Wistfull είναι ψευδώνυμο συγγραφέα που δεν θέλει ν’ αποκαλυφθεί. Δεν λέμε ότι το έγραψε ο Τσόμσκι ενώ δεν είναι αλήθεια», καταλήγει ο Διονύσης Βίτσος, ο οποίος υπενθυμίζει ότι σε πολλά βιβλία χρησιμοποιείται ψευδώνυμο, είτε πρόκειται για συλλογικά έργα (όπως π.χ. ο «Εκκλησιαστής», των εκδόσεων «Τραυλός») είτε για συγγραφείς που δεν θέλουν ν’ αποκαλυφθούν: π.χ. το βιβλίο «The Mafia Manager» (Περίπλους), που κυκλοφορεί με το ψευδώνυμο V στη θέση του συγγραφέα και «έχει πουλήσει 24 χιλιάδες αντίτυπα», όπως λέει ο εκδότης του. «Αλλωστε», συμπληρώνει ο Δ. Βίτσος, «η τεκμηρίωση των κειμένων γίνεται με παραπομπές μέσα στο βιβλίο».
Η κατάκτηση της αγοράς, μέσω της γρήγορης έκδοσης ενός βιβλίου, που δεν είναι βέβαια ψευδές ως περιεχόμενο (αφού κυρίως περιέχει δημοσιευμένα κείμενα σε ξένες εφημερίδες), αλλά χρησιμοποιεί το δέλεαρ του ξένου ονόματος (άγνωστου και ψευδώνυμου) για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του αναγνωστικού κοινού είναι ασφαλώς το «όπλο» σ’ έναν διαφορετικό «πόλεμο». Επαθλο, η… Καμπούλ των 14 χιλιάδων αντιτύπων που έχει πουλήσει μέχρι στιγμής το βιβλίο.
Βραβείο δραματουργίας «Κάρολος Κουν»: Ξένια Καλογεροπούλου για το έργο της «Το Σκλαβί» που ανέβασε στο θέατρο «Μικρή Πόρτα», Δημήτρης Κορδάτος («Το ημερολόγιο της άμμου», «Εμπρός»), Δημήτρης Δημητριάδης («Ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή», Θέατρο του Νότου), Ακης Δήμου («Ψύχα του νερού», Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου).