Επανερχόμαστε στην κατά Λ. ντε Πιαν «Ζιζέλ» που παρουσίασε σε μεγάλη διεθνή συμπαραγωγή το Μέγαρο Μουσικής (6-13/10) για δυο λόγους: πρώτα για να επαινέσουμε την αναβίωση, καθώς η έκδοση του Μαιτρ υπήρξε θεατρικά άμεση, συναισθηματικά φορτισμένη και «λογικά» αποδεκτή σε όλα τα σημεία. Κάτι που δεν συναντάται συχνά στις σύγχρονες αναπλάσεις του περίφημου όσο και φθαρμένου αυτού ρομαντικού μπαλέτου. Ο δεύτερος λόγος είναι η παρουσίαση σε τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους ισάριθμων χορευτριών στις οποίες ο ντε Πιαν κατέθεσε πολύ σοφά τα μέγιστα. Οι 3 κυρίες έχουν, εδώ και πολλά χρόνια, κερδίσει την εκτίμησή μας τόσο με τους πρώτους ρόλους που ερμήνευσαν στο πάλαι ποτέ Στούντιο Μπαλέτου της ΕΛΣ (ποιος ξεχνά τη Σονάτα του Σκαλκώτα κατά Μέτση που χόρευαν και οι τρεις μαζί;) όσο και με τις παραστάσεις της Ομάδας Ν. Κονταξάξη (περί της οποίας περισσότερα στο τέλος του σημειώματος). Η Ν. Σιούτα, η Β. Ιασαακίδου και η Σ. Καμπουράκη ανέλαβαν εκ περιτροπής το δυσκολότατο «Χωριάτικο ντουέτο» στην πρώτη πράξη της «Ζιζέλ» και τις δύο συνοδούς της βασίλισσας των ξωτικών στη δεύτερη. Δεν είδα τη Σιούτα στο ντουέτο, η αδιαμφισβήτητη αξία της όμως, τόσο στο τεχνικό όσο και στο εκφραστικό επίπεδο, τονίσθηκε από αυτήν τη στήλη στο παρελθόν, όταν ερμήνευσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην «Μπαγιαντέρα» της ΕΛΣ. Στο ίδιο ακριβώς επίπεδο βρίσκονται και οι μπαλαρίνες Ισαακίδου και Καμπουράκη. Δηλαδή έχουμε τρία αστέρια στο κρατικό μας μπαλέτο, που βρίσκονται και τα τρία στο corps de ballet και δεν γνωρίζουμε πότε και αν θα πάρουν σολιστικούς ρόλους. Ομως, ο χρόνος είναι αδυσώπητος για τους χορευτές. Χρειάζεται σπουδή. Καθώς φοβούμαστε ότι μαζί με τα πολύτιμα νιάτα τους, οι τρεις αυτές μπαλαρίνες του σήμερα, θα αρχίσουν να χάνουν μαζί με την ομορφιά τους και την -φευ!- απαιτούμενη εύθραυστη τεχνική τους δεινότητα αν δεν γίνει κάτι πολύ γρήγορα.
Στις τρεις αυτές νεαρές σταρ, αλλά και σε μία ακόμη, την Β. Σταμούλη, στήριξε η Ν. Κονταξάκη την φετινή εκδήλωση της ομάδας της (Θέατρο Κολλεγίου Αθηνών 21/10). Μαζί τους ο υπεράξιος και αξιαγάπητος Α. Αγαπιάδης, αλλά και ο άρτι απολυθείς της θητείας του Γ. Μπενέτος που με χαρά ξαναβλέπουμε σε φόρμα. Το πρόβλημα που τίθεται με αυτήν την «ομάδα» (τη μόνη κλασικού μπαλέτου που επιμένει) είναι αν πρόκειται για μια άψογη «επίδειξη» σχολής με αστέρια επικεφαλής (που είναι) ή για μια έξοχη ερασιτεχνική «παράσταση» σχολής και πάλι που, και πάλι, είναι. Απολαμβάνουμε τις αναβιώσεις, εκτιμάμε τη σοβαρότητα και την αίσθηση ευθύνης, χειροκροτούμε, όμως πάντα το τυραννικό ερώτημα παραμένει: αν η Ισαακίδου και η Σιούτα (μαθήτριες της κ. Κονταξάκη) και η Καμπουράκη απουσίαζαν, τότε τι; Προβληματισμός για το παρόν και το άμεσο μέλλον των υπευθύνων.
– Η «Στέλλα Βιολάντη» του Ξενόπουλου θα είναι «ανατρεπτική παράσταση». Ο σκηνοθέτης της Γιάννης Παρασκευόπουλος «δεν εμμένει στις επιταγές του κλασικού κειμένου, αλλά το επεξεργάζεται σε βάθος» και «το προσαρμόζει στα δεδομένα της σύγχρονης εποχής. Τουτέστιν, η υπόθεση λαμβάνει χώραν στη «ζαχαρένια» δεκαετία του ’80, «ενώ η ποπ μουσική γίνεται το φόντο για να ανθίσει η μελαγχολία των προσώπων του έργου». Στην παράσταση, που θα κάνει πρεμιέρα τον Δεκέμβριο, παίζουν οι Λάζαρος Ανδρέου, Αννα Γιαννακίδου, Μαρία Καραμήτρη, Αλέξανδρος Μούκανος, Εύα Νέδου, Μαρία Παπαδοπούλου, Αστέρης Πελτέκης και Παύλος Σαχπεκίδης. Σκηνικά Αννας Γεωργιάδου-Κένι Μακλέλαν, κοστούμια του σχεδιαστή Κωνσταντίνου, χορογραφία Αναστασίας Θεοφανίδου και μουσική επιμέλεια Κοσμά Εφραιμίδη.