Ενα «ρετρό» συναίσθημα ανασύρει στην επιφάνεια ο Νίκος Παναγιωτόπουλος: την περιφρόνηση. Δεν έχει χώρο στη σημερινή εποχή των δημοσίων σχέσεων, των κοινωνικών επαφών και των «συμπαθητικών» αισθημάτων. H περιφρόνηση «καίει» και τα δύο πρόσωπα: εκείνον που την προκαλεί και εκείνον που την αισθάνεται, έχει τίμημα και κόστος. O Γκοντάρ στην ομώνυμη ταινία του («Περιφρόνηση», 1963) το ανέλυσε με υποδειγματική ακρίβεια, μεθοδικότητα, οικονομία και πρωτοτυπία.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος επανέρχεται, με ένα «ριμέικ» πιστό στη δομή του, διαφοροποιημένο όμως στην αισθητική και στην ατμόσφαιρά του. Τοποθετεί τους ήρωές του, μια ετερόκλητη παρέα αποτελούμενη από ένα πρώην μανεκέν (Ρέα Τουτουνζή), τον αρχιτέκτονα συζύγό της (Νίκο Κουρή), έναν Αμερικανό «loser» σκηνοθέτη (Ρένο Μάντη), έναν διεθνώς αναγνωρισμένο επιστήμονα και τη γυναίκα του (Στάθη Λιβαθηνό – Φωτεινή Μπαξεβάνη) και μια χυμώδη γραμματέα (Αθηνά Μαξίμου) στο σπίτι ενός πλούσιου επιχειρηματία (Γιάννη Βόγλη) στη Μύκονο. Και σκηνοθετεί μια χορογραφία σχέσεων σε αργή κίνηση. Τα σώματα, ο τρόπος που διασταυρώνονται, η κίνηση, τα βλέμματα, «αφηγούνται» με ευγλωττία την αντιπαράθεση αρσενικού – θηλυκού, τη σύγκρουση τάξεων, ιδεολογιών, συμπεριφορών. H ένταση είναι υποδόρροια, καλύπτεται από ένα παχύ στρώμα νωχέλειας. Ράθυμοι αστοί απολαμβάνουν τον ήλιο, τα γεύματα, τις συζητήσεις, τα κοκτέιλ – πάρτι σε πισίνες. O χρόνος παγώνει (όπως και στους «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας»,1978).
Μόνο που οι ήρωες, στο «Beautiful people», δεν είναι βυθισμένοι στην ολβιότητα. Οι ανατροπές συμβαίνουν και είναι επώδυνες, όπως οριακά είναι και τα αισθήματα των προσώπων, αλλά δεν διαταράσσεται η επιφανειακή γαλήνη? απλώς δοκιμάζεται. H νεαρή γοητευτική σύζυγος του αρχιτέκτονα (ο οποίος χτίζει το καινούργιο εξοχικό του επιχειρηματία και έλκεται από τη δύναμη του χρήματος) αρχίζει να περιφρονεί τον άντρα της και να στρέφεται στον επιχειρηματία, ο αρχιτέκτονας γοητεύει τη γραμματέα, ο Αμερικανός σκηνοθέτης διαπιστώνει ότι ο επιχειρηματίας ήταν ο τελευταίος εραστής της γυναίκας του.
Η «λύση» θα δοθεί στο τέλος μέσα από ένα ατύχημα, όπως και στην «Περιφρόνηση» του Γκοντάρ. Μόνο που στον Γκοντάρ η Μπριζίτ Μπαρντό και ο Τζακ Πάλανς σκοτώνονται σε τροχαίο, ενώ στο «Beautiful people» η Ρέα Τουτουνζή τραυματίζεται σοβαρά αλλά διασώζεται, όπως και η σχέση της.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ειρωνεύεται, σαρκάζει, μελαγχολεί. Θύει στη νιότη και στην ομορφιά, αποστρέφεται τα γηρατειά (ο επιχειρηματίας γίνεται απωθητικός μέσα από ηχηρές οργανικές λειτουργίες) αλλά στην ταινία του δεν υπάρχουν νικητές. «Βλέπει» με τρυφερότητα τις αδυναμίες, κατανοεί και υποστηρίζει τους «ηττημένους». Στο «Beautiful people» τίποτα δεν ξεχειλίζει. Θαυμαστή οικονομία, δεξιοτεχνική κινηματογράφηση (σημαντική η συμβολή του Αρη Σταύρου στη φωτογραφία), υποδειγματικές ερμηνείες.
Ρετρό συναισθήματα σε ένα σύγχρονο, εκκεντρικό, στα πρότυπα του λάιφ στάιλ, περιβάλλον. Από την αντίθεση γεννιέται η αμφιβολία. Από το «ρήγμα» αναδύεται η ψευδαίσθηση και η ελπίδα.
Ουσιαστικά τρία πρόσωπα: H 40χρονη καθηγήτρια του πιάνου Ερικα (Ιζαμπέλ Ιπέρ), η συμπληρωματική μορφή και φράγμα της, η εξουσιαστική μητέρα (Ανί Ζιραρντό) και ο νεαρός ταλαντούχος μαθητής και εραστής Βάλτερ (Μπενουά Μαζιμέλ).