Ολα ξεκίνησαν χάριν παιδιάς, με αφορμή την περυσινή χριστουγεννιάτικη βιτρίνα των εκδόσεων «Ικαρος». Τα παιχνίδια που αποτέλεσαν τη διακόσμηση του βιβλιοπωλείου ήταν το ερέθισμα και η πρόκληση για είκοσι τρεις συγγραφείς, ποιητές, μουσικούς, ζωγράφους να μεταφέρουν στο χαρτί αναμνήσεις από την παιδική τους ηλικία. Το σύνολό τους αποτέλεσαν το βιβλίο «Χάριν Παιδιάς» των εκδόσεων με συγγραφείς τους Αλεξ. Αδαμόπουλο, E. Γ. Ασλανίδη, Γ. Βέη, Γ. Βέλτσο, Ρέα Γαλανάκη, Κική Δημουλά, Μάνο Ελευθερίου, Αλκη Ζέη, Κώστα Ζουράρι, Χρίστο Ζουράρι, Ιουλίτα Ηλιοπούλου, Μίκη Θεοδωράκη, Αλέξανδρο Ισαρη, Δημήτρη Καλοκύρη, Γιώργο Κουρουπό, Αντώνη Κυριακούλη, Γιώργο Μανιώτη, Ανδρέα Παγουλάτο, Διονύση Σαββόπουλο, Σπύρο Σακκά, Γιάννη Σακελλαράκη, Αλέκο Φασιανό και Μάνο Χαριτάτο.
Το «Χάριν Παιδιάς» ήταν ο καλύτερος τρόπος για την είσοδο στο χώρο των εκδόσεων της τρίτης γενιάς των Καρύδηδων, παρουσιάζοντας ένα βιβλίο με θέμα το παιχνίδι και την αθωότητα της παιδικής ηλικίας, γραμμένο από ενήλικες.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος θυμάται και αφηγείται την «ιστορία» του πρώτου μουσικού οργάνου με το οποίο καταπιάστηκε. Ηταν δύο καπάκια από τις κατσαρόλες του σπιτιού του, στην προσπάθειά του να μιμηθεί τους ήχους από την μπάντα του δήμου: «Ομως ακούστηκε κάτι τόσο απογοητευτικό, ένας ήχος εκτός κλίμακος, ένας ήχος που στη μουσική ονομάζεται «ψόφος»! Από απέναντι ανέβαινε στη σκάλα υπηρεσίας ο μεγάλος γιος της γειτόνισσας. Με είδε μόνο μου, δυστυχή και ενεό με δύο καπάκια μετέωρα στα χέρια και «τι κάνεις εκεί, Διονυσάκη;» απόρησε.
»Και τότε, το μικρό παιδί που υπήρξα κάποτε κι εγώ, για πρώτη φορά στη ζωή του τραύλισε και είπε: «Παίζω μου… μου… μ…μ…μου… μουθική»! Αυτό το τραύλισμα ήταν πιο κοντά στο ρίγος της μουσικής απ’ ό,τι η αποτυχημένη μίμηση που προηγήθηκε».
Ο X. Μανταφούνης επιλέγει τις Χοροροές στο Γκάζι για το «Παιχνίδι» του (17/10). Τα τελευταία 20΄ του 45΄ δρώμενου ήταν αφιερωμένα σε ένα ακατανόητα ανόητο ανταγωνισμό με μουσικές καρέκλες και ένα περιττό μίμο (;) που σαχλαμάριζε.