H Art Athina, σταδιακά, έχει καταφέρει να γίνει σημείο αναφοράς όχι μόνο για το περιορισμένο, λίγο-πολύ, κύκλωμα της αγοράς σύγχρονης τέχνης, αλλά και για ένα ευρύτερο φιλότεχνο κοινό, που δεν επισκέπτεται τακτικά τις γκαλερί ή τα μουσεία. Αυτό σημαίνει ότι παίζει κι έναν παιδευτικό ρόλο, ανοίγοντας όχι μόνο αγορές, αλλά και εμπλουτίζοντας το κοινόχρηστο γούστο. Αυτό είναι το σημαντικότερό της επίτευγμα, κατά τη γνώμη μου, στα εννέα χρόνια της διαδρομής της. Κι αυτό φάνηκε περισσότερο φέτος, στην αρχή της ωριμότητάς της. O χώρος ήταν ολοφάνερα καλύτερα διευθετημένος, τα περίπτερα ήταν σαφή και αναγνώσιμα, οι διάδρομοι ευκολοπερπάτητοι, τα καφενεία και τα εστιατόρια εξυπηρετικότατα. Καλλιτεχνικά, η φουάρ δεν είχε κάτι το εντυπωσιακό, και φαίνεται ότι και η σοβούσα ύφεση την επηρέασε κάπως. Ωστόσο ήταν αρκετά συμπαγής και ομοιογενής, με έμφαση σε έργα της μόδας, του καιρού. Δεν είδαμε πολλά βίντεο, διότι ο χρόνος πιέζει τον επισκέπτη της φουάρ πολύ διαφορετικά από τον επισκέπτη ενός μουσείου, αλλά είδαμε υπεράφθονη φωτογραφία, κατασκευές, ready mades και… ζωγραφική. H ζωγραφική ήταν λίγη, εν γένει, αλλά διέκρινα μια τάση: οι νεότεροι τείνουν σε μια ζωγραφική επιδερμίδος, χωρίς πάστες και ένταση ύλης, φωτορεαλιστική σε φόρμα, με υπερρεαλιστικές νύξεις στο θέμα. Τα λάδια ή τα ακρυλικά δουλεύονται πολύ αραιά, με διαφάνειες? η ζωγραφική εικόνα μοιάζει στην υφή και την πλαστικότητα με την εικόνα του βίντεο. Οι ξένες γκαλερί είχαν πολύ πιο προσεγμένα εκθέματα, σε σχέση με πέρυσι, ενώ και οι ελληνικές έδειξαν εν γένει καινούργιες δουλειές, έκαναν μικρές ατομικές, και δεν κρέμασαν απλώς το ντεπό τους. Στο νεανικό περίπτερο, λ.χ., της Ζήνας Αθανασιάδου έβλεπες τρεις μίνι ατομικές (Αληθεινός, Γυπαράκης, Χατζηγεωργίου), στις Νέες Μορφές δύο ατομικές (Μορταράκος, Ζερδεβάς), στην Α-Δ ολόφρεσκο Σάββα Χριστοδουλίδη (το ready made «Παγώνι» του ήταν το πιο χυμώδες έργο της φουάρ), δύο λαδάκια αριστουργηματικά του Σταύρου Ιωάννου (Ανεμος), παραδοσιακό Παυλόπουλο στους Καλφαγιάν, τον Βρετανό A. Fairhurst να μεταποιεί φύλλα της «Καθημερινής» (Coles), τον πολύ καλό Νορβηγό SveΡahlssoστην καλή νεοϋορκέζικη Spencer Brownstone Gallery, τη συνολικά πολύ καλή γερμανική γκαλερί Haus Schneider, τον καλό Πάνο Κοκκινιά (γκαλερί Καππάτος), συγκρίσιμο με την επίσης πολύ καλή Tracey Moffat κ.λπ. Λίγοι φωτογράφοι ξεχώρισαν, παρά την πληθώρα φωτογραφίας. H καινούργια δουλειά του διάσημου Billingham, λ.χ., ήταν απογοητευτική: άνευρα τοπία. Αδύνατη ήταν και η έκθεση-αφιέρωμα στις Σκανδιναβικές Χώρες, όχι τόσο λόγω της ποιότητας των ίδιων των έργων (ξεχώριζαν οι φωτογραφικές δουλειές της Annee Οlofssoκαι της Elina Brotherus, όσο λόγω του στησίματος: ήταν κακοφωτισμένη, σκόρπια, σαν παραπεταμένη. O σκανδιναβικός κατάλογος, πολύ ωραίος σαν σύλληψη και σαν περιεχόμενο: λιτός, περιεκτικός.
Σε εποχή ύφεσης, η φουάρ των Αθηνών κατάφερε να κρατήσει ποιότητα, δυναμισμό και μια ικανή δόση κοσμοπολιτισμού. Είναι επιτυχία.