Σπάνια δίνεται η ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να παρουσιάσουν στο κοινό τη δουλειά τους, να αυτοσυστηθούν και να επικοινωνήσουν τις ιδέες τους. Προχθές το βράδυ στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, τέσσερις συγγραφείς της γενιάς του 2000, ο Παντελής Κοντογιάννης («Συνεπιβάτες», εκδ. Καστανιώτη), η Βασιλική Κάππα («H δίαιτα της ύαινας», εκδ. Καστανιώτη), ο Χρήστος Χρυσόπουλος («O μανικιουρίστας», εκδ. Οδυσσέας, κ.ά.) και η Φανή Παπαγεωργίου («Το μηδέν και το ένα», εκδ. Καστανιώτη) σχημάτισαν μία ομάδα και ο καθένας με την ανεξάρτητη φωνή του και την αυτονομία του λογοτεχνικού του στίγματος μίλησαν για το πώς βλέπουν τον εαυτό τους στην ελληνική πεζογραφία. Προσκεκλημένος ήταν επίσης ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης («Οι τέσσερις τοίχοι», εκδ. Ροδακιό), ο οποίος δεν παρέστη. H ατμόσφαιρα ήταν ζωντανή, κόσμος πολύς, διαφορετικές γενιές, αντίθετες αντιλήψεις, ένα μικρό μωσαϊκό της κοινωνίας, η κατεύθυνση της οποίας απασχόλησε μέρος της συζήτησης. Συντονίστρια ήταν η συγγραφέας και δημοσιογράφος Ελενα Χουζούρη.
Διαπίστωση
Κοινή ήταν η διαπίστωση πως οι τέσσερις συγγραφείς, παρά τις διαφορές στη θεματολογία και το ύφος, συγκλίνουν σε τρία-τέσσερα βασικά σημεία που δείχνουν να σηματοδοτούν τη νέα γενιά των πεζογράφων. Με χιούμορ, άνεση και χωρίς δογματισμό, ενίοτε με πείσμα, πάντα όμως με θετική διάθεση και άπλετη αισιοδοξία, οι «4» έδειξαν να πιστεύουν ότι η δική τους γενιά γυρίζει σελίδα. Κάνοντας περισσότερο μια νέα αρχή, παρά διευρύνοντας μια παράδοση, κοινή ήταν η διαπίστωση πως το θέμα της ελληνικής ταυτότητας είναι ένα θέμα που δεν τους απασχολεί, όπως, ενδεχομένως μεγαλύτερους συγγραφείς. H διεύρυνση της θεματολογίας προς μία νέα οικουμενικότητα, όρο που επανέλαβε ο Παντελής Κοντογιάννης, είναι και για τους «4» η πύλη προς τον έξω κόσμο. H ανάγκη απελευθέρωσης από τον στενό εθνικό χώρο, από τον φραγμό της φιλολογίζουσας γλώσσας, από τον μικροαστισμό, από την εντοπιότητα και τις παραδοσιακές εμμονές, είναι ζητήματα που ετέθησαν προχθές προς συζήτηση. Και οι τέσσερις νέοι συγγραφείς έχουν ενεργή και προσωπική σχέση με την ξένη λογοτεχνία, τον Κάφκα ανέφερε ο Π. Κοντογιάννης, τον Μπλέικ ο X. Χρυσόπουλος. H Φανή Παπαγεωργίου έγραψε το νέο της μυθιστόρημα στα αγγλικά (είναι δίγλωσση) και η Βασιλική Κάππα με το γαστριμαργικό-συμβολικό θέμα του μυθιστορήματός της (με τις μαγικές διαστάσεις) έδωσε τον τόνο μιας σαφώς ριζοσπαστικής σε ύφος ελληνικής πεζογραφίας.
Ομως οι δύο σταθμοί παρουσιάζουν επιπλέον ενδιαφέρον γιατί η κατασκευή τους σηματοδοτεί μία πολύ σημαντική προσπάθεια εκσυγχρονισμού του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου, που αρχίζει στη δεκαετία του ’20. Καταλυτική υπήρξε η μορφή του Αλέξανδρου Βλάγκαλη, γενικού διευθυντή των Ελληνικών Σιδηρόδρομων, ο οποίος αντιλαμβάνεται πρώτος την αναγκαιότητα ανάπτυξης του μοναδικού τότε μέσου σταθερής τροχιάς και θέτει τις βάσεις για την ουσιαστική ανάπτυξη του δικτύου. Το 1927 θεμελιώνεται ο υπόγειος σταθμός της Ομόνοιας και αρχίζουν τα έργα επέκτασης προς το σταθμό Αττική του σιδηρόδρομου Κηφισιάς.