Κάπου σας έχουμε δει; Στις αφίσες της νέας ταινίας του Στράτου Τζίτζη «Σώσε με», που προβάλλεται από χθες στους κινηματογράφους.
Και το όνομα σας; Μαρία Ζορμπά, ηθοποιός.
Και κάτοχος του πρώτου βραβείου γυναικείας ερμηνείας. Πώς αισθανθήκατε; Συνήθως κρύβομαι όταν συμβαίνουν τόσο δυνατά πράγματα. Αν χαρείς πάρα πολύ, σχεδόν τρομάζεις. Πάντως, θέλω να απλοποιώ τα πράγματα. Ναι, θεωρώ τον εαυτό μου ικανό για το καλύτερο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν του παρέχω ταυτόχρονα και το δικαίωμα στο λάθος. Είναι σημαντικό να το ξέρω αυτό. Ηταν και η πρώτη σας εμπειρία στον κινηματογράφο. Αν εννοείτε ταινία μεγάλου μήκους, έτσι είναι.
Δεν σας τρόμαξε ότι επρόκειτο για μία ιστορία που ήταν όλη πάνω σας; Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα τον χρόνο να τρομάξω. Ολα έγιναν πάρα πολύ γρήγορα. O Στράτος Τζίτζης με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να πω το OK. Εκείνη την εποχή ήταν να κάνω θέατρο και δεν ήθελα να κάνω δύο πράγματα ταυτόχρονα. Ομως, η παράσταση δεν ανέβηκε ποτέ και έπεσα με τα μούτρα στην ταινία.
Θα μας μιλήσετε για την προ-«Σώσε με» εποχή; Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, σπούδασα στη Δραματική του ΚΘΒΕ και στη Σχολή Βεάκη. Στο θέατρο έχω συνεργαστεί με τον Θωμά Μοσχόπουλο, τον Γιάννη Κακλέα, τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, τη Βαρβάρα Δούκα. Εχω λάβει μέρος σε δύο ταινίες μικρού μήκους. Ταυτόχρονα, έχω ασχοληθεί με το ραδιόφωνο, ως παραγωγός, αλλά και με τη διαφήμιση – κάνω εκφώνηση ραδιοφωνικών σποτ. Βιοποριστικές, κατ’ αρχήν, ενασχολήσεις τις οποίες έχω αγαπήσει και προσπαθώ να τις κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα.
Λίγα λόγια για τον ρόλο; Υποδύομαι την Αννα, μία νέα γυναίκα κοντά στα 30, η οποία ζει στην Αθήνα και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τη ζωή της.
Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο στην Αννα; Οι σκηνές οι οποίες φαίνονται δύσκολες, δηλαδή οι στιγμές μεγάλης έντασης και συναισθηματικών εκρήξεων με ταλαιπώρησαν λιγότερο. Οφείλεις να συγκεντρωθείς στο αίσθημα πόνου και αγωνίας που βιώνει η Αννα. Από κει και πέρα, με δυσκόλεψαν πολύ περισσότερο οι «μέσες» σκηνές? εκείνες στις οποίες ούτε πρέπει να φωνάξεις, να χτυπήσεις τον τοίχο ή να κλάψεις. Οι πιο «κανονικές» σκηνές που απαιτούν μία πολύ λεπτή ισορροπία στον χειρισμό έτσι ώστε να μην πέσεις στο μελό, να μην χρησιμοποιήσεις τις ευκολίες σου.
Η ταινία απευθύνεται σε γυναικείο ακροατήριο; Οχι, μόνο. H Αννα είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει χάσει τον μισό της εαυτό. Δεν έχει επαφή. Και τα χτυπήματα φθάνουν από παντού. Από τη σχέση της, από τις φίλες της, από τη δουλειά. Αλλά αυτή είναι μία κατάσταση η οποία δεν είναι αποκλειστικά γυναικεία. Αν κάποια στιγμή υποτιμήσεις τον εαυτό σου και δεν τον αφήσεις να συναντηθεί με κάτι που θέλεις, μένεις πάντα μισός. Αφήνεσαι σε καταστάσεις που σε φθείρουν. Είτε είσαι γυναίκα είτε είσαι άντρας. Μάθατε κάτι από την Αννα; Οτι δεν υπάρχουν πρότυπα. H λύση είναι πάντα μέσα μας.