ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ

2' 24" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Ξαναδιάβασα τα βιβλία του Φραγκιά με αφορμή αυτήν την εκδήλωση», έλεγε την Τετάρτη το βράδυ ο Αντώνης Καρκαγιάννης. Και μετέφερε τις σκέψεις και τα συναισθήματα που του δημιούργησε η εκ νέου ανάγνωση. Μετέφερε -με κάποια έκπληξη- ότι παρά τα χρόνια που είχαν περάσει, παρά την εν θερμώ πρώτη ανάγνωση, η απόλαυση παρέμενε ίδια. Οπως και το ενδιαφέρον και ο θαυμασμός.

Υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις για τον τρόπο γραφής του μυθιστορήματος από τον Φραγκιά. Υπάρχουν και άνθρωποι, καθ’ όλα αξιόλογοι, με εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη. Κίνητρο λοιπόν για το διάβασμα (ή το ξαναδιάβασμα) των βιβλίων του Φραγκιά, (όπως και άλλων παλαιότερων βιβλίων) είναι η διαπίστωση της αντοχής τους στο χρόνο, το μέτρημα της απόλαυσης και της συγκίνησης που σήμερα μπορούν να προσφέρουν στον αναγνώστη, η συνοδοιπορία τους με ό,τι αποκαλείται σύγχρονη λογοτεχνία. Κι ας μείνουμε στην «Καγκελόπορτα», το πιο διαβασμένο και το πιο οικείο από τα βιβλία του.

Πολυπρόσωπο μυθιστόρημα? πολλά τα πρώτα και πολύ περισσότερα τα δεύτερα πρόσωπα, με περιορισμένο χώρο δράσης. Ολα παρελαύνουν από μια μικρή αυλή, από εκείνες που στέγαζαν δωμάτια-νοικοκυριά με κοινές κουζίνες και μπάνια, ή κινούνται σε συγκεκριμένους δρόμους και περιοχές της Αθήνας. Είναι οι κάτοικοι της Αθήνας στη δεκαετία του ’50, τη μεταπολεμική δεκαετία, τη δεκαετία της οικονομικής και ψυχολογικής ανασυγκρότησης? του κράτους και των ανθρώπων (ηττημένων και μη): «O δρόμος είναι γεμάτος λακκούβες – τόσα εκατομμύρια τρώνε για την οδοποιία». Είναι η περίοδος που πολλοί θέλουν να ξεχάσουν πολλά απ’ όσα συνέβησαν την προηγούμενη δεκαετία – πόλεμο, Κατοχή, Εμφύλιο. Μοναδικός τρόπος για ν’ αφήσουν πίσω τους όλα αυτά, είναι να αισθανθούν εντός της νέας κοινωνίας, επιτυχημένοι, εύποροι, «αστοί», κυνηγώντας ένα θολό ακόμα όραμα (αυτό που έγινε απτό και συγκεκριμένο την επόμενη δεκαετία με τις πρώτες πολυκατοικίες, τα πρώτα διαμερίσματα, τα πρώτα αυτοκίνητα, την επίπλωση των σπιτιών με σαλόνια και σύνθετα). O Αντώνης και ο Ευτύχης είναι οι ήρωες που κυνηγούν το άπιαστο, την επιτυχία, το κέρδος -νόμιμο και μη-, την κοινωνική άνοδο. Την ίδια στιγμή προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα σ’ αυτά που κάποτε ήταν αξίες, αγωγή, ήθη και σ’ αυτό που επιδιώκουν να γίνουν: «Κι ύστερα ανοίξανε μεγάλο κουβεντολόι για μια μπερδεμένη υπόθεση με φωτογραφίες, κλοπές, πλαστογραφίες, πιτσιρίκες, εκβιασμούς κι άλλα λίαν ευτράπελα. O Αντώνης δεν ξέρει για όλ’ αυτά που είναι άσχετα με την οικονομία. Εκλεισε με τρόπο την τσάντα του και να μη φανούν τα δείγματα που χρειάζεται στην ευτελή απασχόληση του πλασιέ».

Στην ίδια αυλή υπάρχουν κι εκείνοι που εξακολουθούν να είναι ηττημένοι, να επιμένουν με τη συμπεριφορά και τις επιλογές τους σε πράγματα που οι άλλοι τα θεωρούν πια μάταια, να περιμένουν, να ποτίζουν τα λουλούδια τους, να χτυπάνε πόρτες που κλείνουν κατάμουτρα. Είναι κάτοικοι της ίδιας αυλής, της ίδιας πόλης, της ίδιας χώρας. Είναι οι πολλοί και διαφορετικοί, αληθινοί άνθρωποι, που πάντα υπάρχουν γύρω μας. Και πάντα υπήρχαν. Είναι το μέτρο και η εικόνα πρόσφατων αλλά μακρινών πια περιόδων. Κι είναι αυτό το μέτρο της φρεσκάδας των παλαιών βιβλίων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή