«Τα λόγια της σιωπής», ένας ολόκληρος κόσμος

«Τα λόγια της σιωπής», ένας ολόκληρος κόσμος

2' 38" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είναι από τους πιο πολυπράγμονες ανθρώπους του ελληνικού κινηματογράφου. Σκηνοθετεί, κάνει παραγωγές, έχει την επιμέλεια προγράμματος του οικολογικού φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Ζακύνθου και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι από τους ανθρώπους «κλειδιά» στην επαφή των δημιουργών με τους δημοσιογράφους και το κοινό. Στην τελευταία της δουλειά, το ντοκιμαντέρ «Τα λόγια της σιωπής», που θα προβάλλεται στις αίθουσες από αύριο, η Λουκία Ρικάκη καταγράφει τον κόσμο και τη γλώσσα των κωφών. Μας μίλησε γι’ αυτήν την ταινία, όπως και για τον νέο δρόμο που παίρνει στην κινηματογραφική γραφή.

Αφορμή μια είδηση

«Η ιδέα ήρθε πριν από δύο χρόνια», λέει, «με αφορμή μια είδηση που άκουσα στην τηλεόραση, ότι νομιμοποιήθηκε η νοηματική γλώσσα. Μέχρι τότε ήταν απαγορευμένη και δεν διδασκόταν στα σχολεία κωφών. Παλιότερα μάλιστα έδεναν τα χέρια στους κωφούς ώστε να μην μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για τη νοηματική, ενώ και πολλοί γονείς δεν ήθελαν τα παιδιά τους να μαθαίνουν να χειρίζονται τη νοηματική, επειδή δεν ήθελαν να φαίνεται ότι είναι κωφά».

Η επαφή με την κοινότητα των κωφών δεν ήταν εύκολη στην αρχή, όπως λέει η σκηνοθέτις. «Είναι κλειστή ομάδα και χρειάστηκε πολύς χρόνος για να κερδίσω την αποδοχή τους. Οταν όμως με δέχτηκαν με συγκίνησε η δύναμή τους. Ηταν ιδιαίτερες στιγμές οι θρησκευτικές τελετές ή οι συναυλίες που παρακολούθησα στη νοηματική. Είναι τελείως διαφορετικό και δυνατό συναίσθημα να ακούς κείμενα συλλογικής μνήμης, όπως το «Πάτερ Ημών» στη νοηματική ή να βλέπεις μια ροκ συναυλία, όπου ο διερμηνέας μεταφράζει τους στίχους δίπλα σε έναν ροκά και το κοινό κουνιέται με τους κραδασμούς της μουσικής».

Η Λουκία Ρικάκη ομολογεί ότι μπήκε σε πολλά διλήμματα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, σε σχέση με την κινηματογραφική προσέγγιση του θέματος. «Χρειάστηκε να σκεφτώ», λέει «ότι πρέπει να κρατήσω μια απόσταση για να μπορέσω να γυρίσω το ντοκιμαντέρ. Με απασχόλησε τι είναι politically correct. Κάνοντας ντοκιμαντέρ μπορεί να σε πιάσει ο ναρκισσισμός της εικόνας προσπαθώντας να λύσεις το ζήτημα της φόρμας, όμως αυτολογοκρινόμουν. Εκανα δοκιμές σε επίπεδο κινηματογράφησης, αλλά με μέτρο για να μην καπηλευτώ το θέμα».

Ταινίες μυθοπλασίας

Δηλώνει έτοιμη να εντάξει ιστορίες της πραγματικής ζωής και σε ταινίες μυθοπλασίας. «Δεν με αφορά πια το κινηματογραφικό είδος που έχει πόζα.

Παλιότερα ήμουν προσεκτική στην ισορροπία του κάδρου, κάτι που είναι απαραίτητο για ένα είδος σινεμά. Το έκανα αρκετά και τώρα θέλω κάτι άλλο. Κάνοντας πια η ίδια και τη φωτογραφία στα ντοκιμαντέρ, απελευθέρωσα το κάδρο και την κινηματογραφική γλώσσα και πολλές φορές είδα πλάνα της πραγματικής ζωής στα ντοκιμαντέρ να βγαίνουν μ’ έναν τρόπο, που ποτέ δεν θα τα οργάνωνα σε ταινία φιξιόν. Δουλεύω με τις σημειώσεις μου και περιμένω τη στιγμή της συνάντησης με το θέμα μου για να ασχοληθώ πάλι με τη μυθοπλασία. Βρίσκομαι πια σε άλλο σημείο από τότε που έκανα τις παλιότερες ταινίες. Υπήρχα κι εγώ εκεί αλλά όχι όσο θα ήθελα».

Και όπως τονίζει, η έλλειψη της πραγματικής ζωής από τις ταινίες μυθοπλασίας είναι ίσως ο λόγος που όλο και περισσότερος κόσμος στρέφεται στο ντοκιμαντέρ. «Πολλές από τις ταινίες μυθοπλασίας δεν απαντούν σ’ αυτό που θέλει κανείς να δει από την πραγματική ζωή. Δεν υπάρχει χώρος για την έκπληξη ή όταν βρίσκεται κάτι νέο στο διεθνές ανεξάρτητο σινεμά δεν βρίσκει διανομή. Με το ντοκιμαντέρ μπορείς να ξεφύγεις».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή