Θα συνεχίσει άραγε να υπάρχει η εκλεκτή χοροθεατρική «Ομάδα Εδάφους»; Δύσκολο μοιάζει. Αφού ο εμψυχωτής της Δημήτρης Παπαϊωάννου ανέλαβε «Τελετάρχης» των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας και η συνιδρύτρια, πρωταγωνίστρια και ηγερία της, η Αγγελική Στελλάτου, αποχώρησε από αυτήν εδώ και μερικούς μήνες -σε ανύποπτο χρόνο.
Η ίδια ωστόσο η Αγγελική Στελλάτου για άλλα αγωνιά: για την παράσταση «Ενας άγγελος στον δρόμο μου» που σκηνοθετεί στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, η οποία μάλιστα έχει πρεμιέρα απόψε. Είναι η πρώτη καλλιτεχνική της εμφάνιση «μετά» και η «πρώτη» της στη σκηνοθεσία.
– Πώς το αποφασίσατε;
– Απλώς συνέβη. Μου το πρότεινε ο Βαγγέλης, μου άρεσε και είπα «θα το κάνω». Το είδα σαν ένα δώρο που μου έκαναν, και ήθελα να το ξετυλίξω, να δω τι είναι, πώς είναι. Δεν είναι πως είπα «εγώ τώρα θέλω να σκηνοθετήσω».
– Δεν είναι δηλαδή απόφαση σταθερή να ασχοληθείτε με τη σκηνοθεσία.
– Οχι. Ποτέ «σταθερές αποφάσεις»! Δεν είναι του χαρακτήρος μου. Ο,τι προκύψει. Εξάλλου ακόμη δεν έχουμε δει το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας. Μπορεί να μου πει ο χώρος «κορίτσι μου, κάτσε σπίτι σου».
Τον μονόλογο «Ενας άγγελος στο δρόμο μου» έγραψε η Μαρία Ευσταθιάδη, βασισμένη σε αυτοβιογραφικά κείμενα της Γεωργίας Σάνδη. Αναφέρεται κυρίως στην περιβόητη σχέση της με τον Σοπέν. H Μαρία Κατσανδρή θα αποδώσει το κείμενο, ενώ στην παράσταση υπάρχει κι ένας πιανίστας -παίζει Σοπέν βέβαια και είναι ο εξαιρετικός Διονύσης Μαλλούχος.
Αποχρώσεις στο κείμενο
– Εχει η παράσταση κίνηση, κ. Στελλάτου, στοιχεία χοροθεάτρου, που είναι τα χωρικά σας ύδατα;
– Εγώ από την κίνηση πιάστηκα, τον λόγο δεν ξέρω να τον χειριστώ. Μόνο ως θεατής, που κάτι δεν ακούει ή το ακούει στραβά, μόνο τέτοια πράγματα μπορούσα να πω στη Μαρία.
Αυτό που μπορώ να καταφέρω είναι, νομίζω, να αντιληφθώ πώς ένα σώμα μπορεί να υπάρχει και να φέρεται σε μια συγκεκριμένη στιγμή του κειμένου. Βρήκαμε, φτιάξαμε αποχρώσεις επάνω στο κείμενο. Μια βασική ιδέα είναι ότι ο πιανίστας ανήκει στο σήμερα -ετοιμάζεται για ένα ρεσιτάλ και η παρουσία της Σάνδη ανακαλείται από τη μουσική. H Σάνδη ανήκει στο «τότε». Και φυσικά είναι ντυμένη ανάλογα. Κοστούμια της Δέσποινας Μακαρούνη και σκηνικό της γλύπτιας Νίνας Παππά, επίσης πρωτοεμφανιζόμενες στο θέατρο -«φίλες μου που αγαπώ κι εκτιμώ και θέλησα να μοιραστούμε το δώρο που μου έγινε», λέει η A. Στελλάτου. Φωτισμοί Αλέκου Γιάνναρου.
– Τι σας «συν-κίνησε» στο έργο;
– H ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα δύο κόσμους: τη μουσική του Σοπέν και την προσωπικότητα της Σάνδη. Την εποχή τους. Είναι και η αναζήτηση του απόλυτου έρωτα που δείχνει το έργο… Δεν μου φαίνεται καθόλου παλιομοδίτικο αυτό? αν και δύσκολα πια συμβαίνει.
Το παρελθόν που κουβαλά καθένας μας τον κάνει επιφυλακτικό απέναντι στους ανθρώπους που εμφανίζονται στη ζωή του. Θα θέλαμε τον απόλυτο έρωτα, αλλά για να τον ζήσεις, πρέπει να τολμήσεις να χάσεις τον εαυτό σου…
– Σχεδιάζετε κάτι στον τομέα του χοροθεάτρου, κάποια δική σας ομάδα ίσως;
– Οχι, καμιά τέτοια σκέψη. Φεύγοντας από την Ομάδα, καταπιάστηκα με αυτήν την παράσταση. Οταν τελειώσει αυτό, θα δούμε.
Ο,τι έπρεπε να γίνει
– Εχετε σκοπό να εγκαταλείψετε το χοροθέατρο;
– «Σκοπό» δεν έχω. Αφήνω τα πράγματα να προκύπτουν στη ζωή μου. Ηρθε τώρα αυτό, αύριο μπορεί να έρθει κάτι άλλο. Θα δω και θα αποφασίσω. Θα περιμένω να διαμορφωθούν οι δικές μου επιθυμίες και οι συνθήκες οι απ’ έξω…
– Θα πρέπει να ήταν σοβαροί οι λόγοι που σας οδήγησαν εκτός Ομάδας.
– H Αγγελική ήθελε να βγει από τη σκέπη και την ασφάλεια που της παρείχε τόσα χρόνια η Ομάδα. Ηθελα να δω κι εγώ πού θα πάω. Μόνη μου.
– Δεν φύγατε με πίκρα;
– Δεν ήταν εύκολο πράγμα. Αφησα πίσω μου κάτι για το οποίο έχω δουλέψει πολύ. Αλλά δεν έχω κακά πράγματα μέσα μου. Ηταν αυτό που έπρεπε να γίνει εκείνη τη στιγμή? είτε για καλό είτε για κακό…
– Ηταν αιφνίδιο ή το σκεφτόσασταν καιρό;
– Το σκεφτόμουν καιρό? και βασανιζόμουν. Και μια μέρα είπα: «Πρέπει να φύγεις τώρα».
Δεν είναι εύκολο να είμαι έξω από την Ομάδα, η πραγματικότητά μου είναι κουνημένη. Αλλά έπρεπε.