Ορμή και μανιερισμοί

1' 53" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μεγάλο ενθουσιασμό προκάλεσαν οι δύο συναυλίες της Ορχήστρας του Παρισιού υπό τον Κρίστοφ Εσενμπαχ στις 25 και 26 Νοεμβρίου στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής. Η ζωηρή ανταπόκριση του κοινού υπήρξε φυσικό επακόλουθο της ορμητικής διάθεσης και των διεγερτικών ταχυτήτων του Γερμανού αρχιμουσικού.

Εχοντας δεδομένη την εξοικείωση της σπουδαίας γαλλικής ορχήστρας αλλά και των φιλόμουσων με έργα δημοφιλή, όπως η «Φανταστική» του Μπερλιόζ, η «Ημιτελής» του Σούμπερτ, η 5η του Μπετόβεν, το Κοντσέρτο για πιάνο του Γκριγκ και το 1ο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν, έργα που παραμένουν διαρκώς στο ρεπερτόριο, ο Εσενμπαχ προχώρησε ανενόχλητος σε προσωπικές ερμηνείες. Οι μανιερισμοί του δεν ήσαν λίγοι. Ωστόσο, δεν αλλοίωσαν τη μουσική, καθώς δεν αντιστρατεύθηκαν, αλλά αντίθετα, σε αρκετές περιπτώσεις ανέδειξαν τις βασικές προθέσεις των έργων. Ετσι, λόγου χάριν, πολλά ήσαν τα σημεία που μετρήθηκαν με… πολύ προσωπικό τρόπο στην 5η του Μπετόβεν, ενώ ξεχωριστή έμφαση δόθηκε στην ανάδειξη των χαρακτηριστικών φωνών που δρουν ως αντίστιξη στη μελωδική γραμμή ή εμπλουτίζουν την αρμονία με καθοριστικό τρόπο. Ομως, όσο το αποτέλεσμα μετέδιδε στο ακέραιο τον επαναστατικό και ηρωικό χαρακτήρα του έργου, δεν μπορούσε κανείς παρά να θαυμάσει την αντοχή της παρτιτούρας σε κάθε είδους παραμορφώσεις.

Στο 1ο κοντσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν, σολίστ ήταν ο Μισέλ Μπερόφ. Η δεξιοτεχνία του, γνωστή στο αθηναϊκό κοινό, αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη καθώς ο Εσενμπαχ επέλεξε πολύ γοργές ταχύτητες ιδιαίτερα στο τρίτο μέρος του έργου. Η συναυλία της 25ης Νοεμβρίου άρχισε με την «Ημιτελή» συμφωνία του Σούμπερτ, της οποίας το κυρίαρχο λυρικό – νοσταλγικό ύφος προφανώς δεν ταίριαζε στην απαράλλακτα ορμητική διάθεση του αρχιμουσικού: κατά συνέπεια, το έργο αποδόθηκε μάλλον συμβατικά. Η δεύτερη βραδιά ξεκίνησε με θυελλώδη τρόπο, αναμενόμενο και ευπρόσδεκτο στην εισαγωγή της όπερας «Ρουσλάνος και Λιουντμίλα» του Γκλίνκα. Στη συνέχεια, ο Γιάννης Βακαρέλης ερμήνευσε το Κοντσέρτο για πιάνο του Γκριγκ, έργο μεγάλων χειρονομιών, που εμφορείται όμως από ευγενή συναισθήματα και ξεχωρίζει για τον ποιητικό του λυρισμό. Ο Ελληνας πιανίστας, που ξεχωρίζει κατ’ εξοχήν για την ικανότητά του να αναδεικνύει την εσωτερική δύναμη της μουσικής, απέφυγε τον στόμφο και χάρισε μοτσάρτια διαφάνεια στο ποιητικό δεύτερο μέρος.

Η συναυλία ολοκληρώθηκε με τη «Φανταστική» συμφωνία, όπου η εντυπωσιακή ενορχήστρωση του Μπερλιόζ έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθούν οι ποιότητες των διαφόρων οργάνων της ορχήστρας και ο καλλιεργημένος τους ήχος. Το τελικό, οργιαστικό μέρος του έργου οδήγησε δίκαια το ακροατήριο σε παραλήρημα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή