Το ακούσαμε πρώτοι, πριν από όλους, με απόλυτη μυστικότητα, όπως ακριβώς απαιτούσε η περίσταση. Το πολυαναμενόμενο «Disco 3» έφτασε στο γραφείο, «γυμνό», εκτεθειμένο, σε διάφανη ζελατίνα, χωρίς το συνοδευτικό βιβλιαράκι, ούτε καν με το επίσημο εξώφυλλο αφού εκείνη την ώρα δεν είχε γίνει ούτε η φωτογράφηση για τις ανάγκες της προώθησης του άλμπουμ, όπως πληροφορηθήκαμε από τη δισκογραφική εταιρεία των πάντα απρόβλεπτων Pet Shop Βoys.
Για να διατηρηθεί το σασπένς, ακούσαμε προσεκτικά και τα δέκα κομμάτια του δίσκου με τη σειρά που θέλησαν να τα βάλουν οι καλλιτέχνες. Αν δεν υπάρχει κορύφωση είναι γιατί το crescendo στην ποπ είναι σχεδόν στιγμιαίο. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ντίσκο ποπ.
Αιώνιοι αντιστάρ
Πρόκειται για ένα ολοκαίνουργιο, λαχταριστό ρεμίξ άλμπουμ που κυκλοφορεί επισήμως, στην Ελλάδα και παντού, στις 3 Φεβρουαρίου και από ό,τι φαίνεται το «τρία» μοιάζει να είναι ο τυχερός τους αριθμός για τη χρονιά που μόλις άρχισε, το 2003.
Παραμένουν εκκεντρικοί, διατηρούν τις εμμονές τους, κρατούν τις αποστάσεις τους, είναι αντιφατικοί, κυνικοί, αιώνιοι αντιστάρ. O Νιλ Τέναντ και ο Κρις Λόου μοιάζουν να είναι πάντοτε ένα μόλις βήμα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους, αν και δεν τους έχουμε δει ποτέ να λαχανιάζουν είτε στο στούντιο, είτε στη σκηνή. Και η μουσική τους γρήγορη, επίμονη, διαφορετική, υγρή για να ταιριάζει και με το βρετανικό κλίμα. Στο «Disco 3» οι Pet Shop Boys γαβγίζουν χωρίς να δαγκώνουν, προκαλούν σε ρυθμούς ντίσκο, προσθέτουν τις δικές τους πινελιές σε ένα έργο που βρίσκεται σε εξέλιξη και αν προβαλλόταν στις κινηματογραφικές αίθουσες θα χαρακτηριζόταν το απόλυτο μπλοκμπάστερ από τους σινεφίλ.
Αν το «Time omy hands» είναι η πιο χορευτική εισαγωγή που θα μπορούσατε να φανταστείτε για την επιστροφή των φοβερών παιδιών που έμαθαν στον κόσμο την ηλεκτρονική μουσική, καλό θα είναι να πληροφορηθείτε εγκαίρως πως ολόκληρος ο καινούργιος τους δίσκος λειτουργεί μάλλον διεγερτικά, σαν ένα είδος αφύπνισης. Ακολουθεί το «Positive role model», ένα τραγούδι με θετική αύρα, έστω και μελωδική. Υπάρχει όμως κι ένα κομμάτι για τους παντρεμένους, «Try it» (I’m ilove with a married man) αλλά καλύτερα να μην το βάζετε στη διαπασών και μας υποψιαστούν όλους μαζί. Οι Pet Shop Boys μετά θα φταίνε για το ρεκόρ διαζυγίων;
Μπορείτε να τραγουδήσετε πάντως με πάθος το «London» σε μία φρέσκια εκδοχή, αυτή του «Thee Radikal Blaklite Edit», αν και εμείς μάλλον θα προτιμήσουμε το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, το «London» στην αυθεντική του εκτέλεση, αυτή τη φορά στο πιάνο, να μας ταξιδεύει πιο μακριά από το Big Βeκαι το LondoBridge, μακριά από τα τουριστικά σημεία και το παλάτι του Μπάκιγχαμ.
Σε κανένα δίσκο όμως των Pet (μετά από τόσα χρόνια μπορούμε να τους θεωρούμε τόσο οικείους και να τους αποκαλούμε όπως τους φωνάζουν μόνο οι φίλοι) δεν ξεχωρίζουμε από την πρώτη ακρόαση χιτάκια γιατί τις περισσότερες φορές το ένα τραγούδι συνδέεται με κάποιον μαγικό τρόπο με το επόμενο ή το προηγούμενο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να αυτονομηθεί. «Somebody else’s business», «Here», «If looks could kill», «Sexy Northerner», «Home and dry», όλα καινούργια, όλα αγνώριστα, σε νέες διασκευές, με μία ποιητική διάσταση κι όμως απόλυτα σημερινή, αποδεικνύοντας και πάλι ότι η ποπ μουσική, όσο εύπεπτη κι αν είναι, μπορεί να μεταφέρει μηνύματα, μπορεί να παίζει με τις λέξεις, να κλέβει στιγμές και να τις μελωποιεί. Τους είδαμε στον Λυκαβηττό, μπορεί να μας αποζημιώσουν και αυτό το καλοκαίρι. Ακόμη κι αν συχνά δηλώνουν αναγκασμένοι να θυσιάσουν τον αυθορμητισμό τους στα λάιβ, δεν θα στενοχωρηθούμε αν πάρουν απόφαση να φέρουν το… Λονδίνο στην Αθήνα, μαζί με τα ντίσκο φωτορυθμικά και τη χορευτική τους διάθεση και αν επιλέξουν την 3η Ιουνίου ή έστω και κάποια άλλη ημερομηνία για να επισκεφθούν το πιστό τους ελληνικό φαν κλαμπ.