Τι θα συμβεί όταν οι ήρωες ενός μυθιστορήματος θα αποσπαστούν από τη δισδιάστατη επιφάνεια της τυπωμένης σελίδας και θα βγουν στον κόσμο; Πώς θα αντιμετωπίσουν τις αληθινές αισθήσεις και τα συναισθήματά τους μέσα στη χαώδη πραγματικότητα; Το μυθιστόρημα «Οι λατρευτοί αποθηκάριοι» του Νάσου Θεοφίλου (Νεφέλη, σ.σ. 226) χρησιμοποιεί την τεχνική μιας λυρικής φαντασίας προκειμένου να παρακολουθήσει την τύχη του Πάρη, της Ξένης, της Λουίζας, του Αιμίλιου και της Ερμιόνης, οι οποίοι βγαίνουν μέσα από την υπόθεση της αισθηματικής ιστορίας «Στη Μαγεμένη Χώρα», ενός δεύτερου μυθιστορήματος εγκιβωτισμένου μέσα στο μυθιστόρημα που διαβάζουμε. Οπως και στα προηγούμενα έργα του Νάσου Θεοφίλου «Με ταχύτητα ηλικίας» (1991) και «Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω» (1999), η πλοκή είναι χαλαρή και η δράση ελάχιστη. Η ιστορία αποτελείται κυρίως από παράθεση περιγραφών για τις διαφορετικές φάσεις της μυστηριώδους εμπειρίας στην οποία εισάγονται οι ήρωες και η οποία θα ολοκληρωθεί όταν θα συναντήσουν τον δημιουργό τους. Μια ονειρική διάθεση, ο πρωτόγνωρος πόθος της ζωής και η αίσθηση μιας απροσμέτρητης τρυφερότητας είναι τα πιο έκτυπα χαρακτηριστικά ενός κειμένου στο οποίο οι αντιμεταθέσεις, οι αντανακλάσεις και οι αντικατοπτρισμοί οδηγούν στην ασυνήθιστη, υπερβατική συνθήκη που βιώνουν οι πέντε ήρωές του. Στο παθητικό του βιβλίου προσμετρούμε τη στατικότητά του, το ότι το αρχικό δηλαδή εύρημα του περάσματος από τις άψυχες τυπωμένες σελίδες στην πραγματική ζωή δεν κατορθώνει στην ουσία να τροφοδοτήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη πέρα από τη μέση του έργου. «Οι λατρευτοί αποθηκάριοι» αποτελούν ωστόσο το έντιμο κείμενο ενός σεμνού εργάτη των γραμμάτων που αθόρυβα παλεύει εδώ και πολλά χρόνια -και κατορθώνει- να μεταγγίσει τη μεγάλη του ευαισθησία στο χαρτί.
Η θεματική των «Λατρευτών αποθηκάριων» παρέπεμπε στο παρελθόν, η θεματική της νουβέλας «Αποστολή στη γη» του Σάκη Σερέφα (Μεταίχμιο, σ.σ. 80) σχετίζεται αντιθέτως με το μέλλον καθώς ασχολείται με την έλευση στον πλανήτη μας δύο εξωγήινων πλασμάτων. Σκοπός της διαγαλαξιακής εβδομαδιαίας τους επίσκεψης είναι η μελέτη και η καταγραφή της ανθρώπινης συμπεριφοράς καθώς και η διερεύνηση της δυνατότητας των εξωγήινων να προσαρμοστούν σε αυτήν. Ο Κας και η Φος θα πάρουν έτσι τη μορφή δύο απλών παραθεριστών που φόρτωσαν το αυτοκίνητό τους σε ένα πλοίο στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης αναχωρώντας για τις θερινές τους διακοπές προς κάποια βραχονησίδα των Δωδεκανήσων. Στη διάρκεια της μοναδικής αυτής περιπέτειας οι εξωγήινοι θα καταγράψουν φωνητικά τις εντυπώσεις τους υπό τη μορφή ενός εσωτερικού μονολόγου. Η γνώση τους γύρω από τη Γη είναι συστηματική, καθώς ωστόσο δεν είναι εμπειρικά αποκτημένη θα οδηγήσει σε αλλεπάλληλα νοητικά-λεκτικά-γραμματικά βραχυκυκλώματα τα οποία υπογραμμίζουν τη συμβατική λειτουργία του λόγου. Ενώ λοιπόν πειραματίζονται πάνω στις γήινες συνήθειες, ο Κας και η Φος αποσυναρμολογούν τον γλωσσικό κώδικα «κάνοντας χαμόγελα και ομιλίες», «ξεβιδώνοντας την Μαντάμ Μποβαρύ» και «παθαίνοντας μπάνιο στην Περαία». Πρόκειται για ένα έξυπνο εύρημα που κάνει το βιβλίο ευχάριστο, χωρίς ωστόσο να επιτυγχάνει ένα παράλληλο ποιητικό αποτέλεσμα, κάποια φιλοσοφικού(;) χαρακτήρα αναγωγή.
Στο δεύτερο τεύχος του δροσερού εξαμηνιαίου περιοδικού «Να ένα μήλο», γράφοντας κριτική ο Νίκος Βλαντής κατεδαφίζει τα πεζογραφικά βιβλία «Συνεπιβάτες» του Παντελή Κοντογιάννη και «H σκύλα και το κουτάβι» του Μιχάλη Μιχαηλίδη. O νέος κριτικός εξηγεί ότι καθώς προέρχεται από τον ακαδημαϊκό χώρο έχει συνηθίσει σε πολύ αυστηρές κριτικές των δικών του πνευματικών δημιουργημάτων. Για να πάρει το διδακτορικό του, διευκρινίζει, «πέρασε από δεκάδες διανοητικά κοσκινίσματα, καθώς η δουλειά του έμπαινε στο μικροσκόπιο από την απαιτητική επιστημονική επιτροπή». Ομολογώ ότι νιώθω ανακούφιση με την απόφαση του Νίκου Βλαντή να ασχοληθεί με τη λογοτεχνική κριτική. Διότι όπως επίσης μας πληροφορεί, ο χώρος είναι σάπιος – εντελώς πουλημένος. «Ανάλογα με τον εκδότη που θα βγάλεις το βιβλίο σου και τις γνωριμίες του (σου), είναι προδιαγεγραμμένη η πορεία του, δηλαδή πόσα αντίτυπα θα πουλήσεις και πόσοι (και ποιοι) δημοσιογράφοι θα ασχοληθούν με την περίπτωσή σου». H εντιμότητα του Νίκου Βλαντή μαζί με την πειθαρχία και τη σιδερένια ψυχική αντοχή με τις οποίες τον όπλισε η διελευσή του από τον ακαδημαϊκό χώρο θα προσφέρουν άφθονο και υγιές αίμα στην κακοπαθημένη ελληνική κριτική.