«O Εμινεμ με τη συμπεριφορά του έδωσε μια καινούργια έξαψη στη γενιά του. Αυτό δεν το πέτυχε μόνο με την αμφιλεγόμενη συμπεριφορά του, αλλά με τη λογοπλαστική ζωντάνια του». Οι επιδοκιμαστικές αυτές φράσεις είναι του Ιρλανδού νομπελίστα Σέιμους Χίνι, ο οποίος κατείχε παλαιότερα την έδρα της ποίησης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Προέβη σε αυτήν την αναπάντεχη επισήμανση όταν του ζήτησαν, στην εναρκτήρια εκδήλωση των θερινών εκπαιδευτικών του προγραμμάτων στο Νόριτς, να πει ποιος κατά τη γνώμη του είναι σήμερα ο εμπνευσμένος μουσικός που έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει το μεγάλο στιχουργικό έργο του Λένον και του Ντίλαν, απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη: «O Εμινεμ. Είναι ο τραγουδιστής που έδωσε την αίσθηση ότι όλα είναι δυνατά».
Ο Σέιμους Χίνι, που βραβεύθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1995, έρχεται να προστεθεί σε ένα μακρύ κατάλογο θαυμαστών του λευκού ράπερ που φέτος αναδείχθηκε από το περιοδικό «Forbes» σε μία από τις πλέον σημαίνουσες προσωπικότητες της showbiz. Θετικά έχουν εκφραστεί γι’ αυτόν τόσο η Μαντόνα όσο και ο Πολ Μακάρντνεϊ, ο οποίος θεωρεί πως ο θόρυβος που προκαλεί ο Εμινεμ σχετικά με την προσωπικότητα και το μουσικό του ύφος τού θυμίζει τον Ελβις Πρίσλεϊ. Οι επικριτές του έχουν άφθονη τροφή για σχόλια. Οι στίχοι των τραγουδιών του προτρέπουν τους ακροατές να προβούν σε πράξεις βίας, αφού πρώτα χάσουν τον έλεγχο από ναρκωτικά ή ποτά. Σε μια συναυλία του στη Βρετανία είχε προσποιηθεί επί σκηνής ότι κατάπινε χάπια, ενώ οι απόψεις του για τους ομοφυλόφιλους και τις γυναίκες είναι συχνά χυδαίες.
Η κοσμοθεωρία του Εμινεμ έγινε περισσότερο γνωστή στη χώρα μας πριν από λίγους μήνες με την επιτυχία της ταινίας του Κέρτις Χάνσον «Οκτώ μίλια». Μια αυτοβιογραφική απόπειρα που περιγράφει τη ζωή ενός λευκού ράπερ από το Ντιτρόιτ πριν γίνει γνωστός: πρεσαδόρος σε εργοστάσιο, φτωχός, χωρίς οικογενειακή προστασία, αντιμετωπίζοντας προβλήματα με την κοπέλα του, καταφέρνει τελικά να επιβιώσει χάρη στην ικανότητά του να γράφει προκλητικούς στίχους και μουσική.
Τι μπορεί να ώθησε, λοιπόν, τον Σέιμους Χίνι, 64 ετών σήμερα, να εκφραστεί με τόσο κολακευτικά λόγια για τον τριαντάχρονο «βάρδο» της βίας; Πώς ένας ευαίσθητος ποιητής που έχει σφυρηλατηθεί μέσα από τα γραπτά του Τζόις, του Μπέκετ και του Γέιτς, θαυμάζει τον Εμινεμ; Πώς ένας νομπελίστας που γράφει στίχους όπως: «Μακριά από τη θάλασσα, η αρμύρα τροχίζει τις λεπίδες των τεσσάρων ανέμων. Ξεφλουδίζουν στρέμματα από κλειδωμένους βράχους, κόβουν τη φλούδα της ζαχαρωμένης γης» να αναγνωρίζει κάποιον που λέει στους στίχους του: «Μερικοί από εμάς τους κανίβαλους πετσοκόβουμε ανθρώπους σαν πεπόνια;» και αναφέρεται στο κοινό του ως «Ηλίθιοι»;
Την απάντηση δίνει χωρίς να το ξέρει η μεταφράστρια του Σέιμους Χίνι στα Ελληνικά, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ σε μια παλαιότερη συνέντευξή της στον ελληνικό Τύπο: «O Χίνι θεωρεί ότι ένα από τα κύρια μελήματα του ποιητή είναι να ξαναβρεί την αίσθηση ότι ανήκει σε μια κοινότητα, στην ιστορία του, στον πολιτισμό του. Αυτό το βλέπει ως όραμα γλωσσικό, όχι ιδελογικό». O Εμινεμ αυτοσαρκάζεται, φτιάχνει λέξεις, κοροϊδεύει τη σημερινή Αμερική και την ηθική της κατάπτωση με νεύρο, αυθεντικότητα και θάρρος. Προσβάλλει, πετάει λάσπη, δέχεται κριτική και ταυτόχρονα πουλάει εκατομμύρια cd. O Χίνι παραμερίζει τις βρισιές και τις κλωτσιές του Εμινεμ, για να δει ένα πραγματικό ταλέντο που δεν μεγάλωσε στην πράσινη χλόη της Ιρλανδίας, όπως εκείνος, αλλά στο γκέτο του Ντιτρόιτ.