Μια κουκίδα γης μέσα στην απεραντοσύνη της Μεσογείου. H Μάλτα, από τις νεοεισελθείσες χώρες στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν διαθέτει ούτε αγροτικές καλλιέργειες ούτε βαριά βιομηχανία. Το κύριό της εισόδημα προέρχεται από τις τουριστικές υπηρεσίες. Τα τελευταία χρόνια όμως, έχει εξασφαλίσει άλλη μια σημαντική πηγή πόρων μέσω της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Παρά το μικρό της μέγεθος, έχει να επιδείξει τοποθεσίες και κάστρα σπάνιας ομορφιάς, τα οποία λατρεύουν οι παραγωγοί του Χόλιγουντ. Γνωστές ταινίες των τελευταίων ετών όπως ο «Μονομάχος», «Αστερίξ και Οβελίξ. Επιχείρηση Κλεοπάτρα», «Το χαμένο υποβρύχιο», «H κυρία και ο ναύτης», ο «Πινόκιο» κ.ά. έχουν γυριστεί εν μέρει η εξ ολοκλήρου στο νησί. Αυτήν την περίοδο πραγματοποιούνται γυρίσματα για δύο ταινίες που δεν έχουν βγει ακόμα στις αίθουσες: την «Τροία» και το «The league of extraordinary gentlemen» με πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι.
Ελκυστικός τόπος
Η «K» συνάντησε τον αρμόδιο για τα κινηματογραφικά θέματα της Μάλτας.
Ο Ολιβερ Μάλια είναι μόλις 25 ετών. H ηλικία του δεν εμπόδιζε την κυβέρνηση της Μάλτας να τον διορίσει «κινηματογραφικό επίτροπο», άλλωστε όπως τονίζει και ο ίδιος: «Ζούμε σε ένα νησάκι με συνολικό πληθυσμό 370.000. Κανένας μας δεν μπορεί να μείνει ανεκμετάλλευτος». Καθήκον του Μάλια είναι να προωθεί τη χώρα του στο εξωτερικό ως ιδανικό τόπο γυρισμάτων, να έρχεται σε επαφή με τους παραγωγούς, να λύνει τα διαδικαστικά και γραφειοκρατικά προβλήματα που παρουσιάζονται: «Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της Μάλτας είναι ότι διαθέτει τοποθεσίες και μέρη που μπορούν να μεταμορφωθούν σε αρχαία Ελλάδα, Ρώμη, Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Ισραήλ, Παλαιστίνη ακόμα και Βαρσοβία. Δεν είναι μόνο τα κάστρα μας και τα οχυρά μας, αλλά και οι ακτές μας όπως και τμήματα της πρωτεύουσάς μας της Βαλέτας που έχουν μείνει αναλλοίωτα από το 1565 που άρχισε να κτίζεται. Μέρος των εσόδων από την ενοικίαση των κάστρων μας πηγαίνει στη συντήρηση και ανάδειξή τους».
Αυτή η ευελιξία που υπάρχει στην Μάλτα, οδήγησε πολλούς παραγωγούς και σκηνοθέτες στο νησί. Τον περασμένο χρόνο είχαν γυρίσματα για 44 συνεχείς εβδομάδες. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι όλοι οι μαραγκοί, ηλεκτρολόγοι, φωτιστές και λοιποί ντόπιοι τεχνίτες είχαν εξασφαλισμένα καλοπληρωμένη εργασία. Τόσο καλοπληρωμένη που πολλές φορές ζητούν παράλογες αμοιβές: «Ενα από τα κύρια προβλήματά μας είναι να πείσουμε τους συμπατριώτες μας να έχουν λογικές οικονομικές απαιτήσεις, αλλιώς θα διώξουν τους παραγωγούς που θα προτιμήσουν τις φθηνότερες χώρες της Αφρικής και της Ανατολικής Ευρώπης, όπως την Τσεχία που έχει μεγάλη κινηματογραφική παράδοση», λέει ο Μάλια.
Απουσιάζουν οι επαγγελματίες
Αν και στην «εισαγωγή πολιτισμού» η Μάλτα τα πάει καλά, δεν διακρίνεται στην παραγωγή και την εξαγωγή. O διευθυντής του Κέντρου για την τέχνη και τη δημιουργικότητα «Saint James», Κρις Γκατ υπογραμμίζει στην «K» ότι στη χώρα του δεν υπάρχουν επαγγελματίες καλλιτέχνες, εκτός από τους μουσικούς: «Εξαιτίας των περιορισμένων τους πόρων, οι Μαλτέζοι έγιναν πολύ εργατικοί και πρακτικοί. Αντιμετωπίζουν τις τέχνες σαν πολυτέλεια και κανένας δεν τις βλέπει ως επαγγελματική προοπτική.
Ο μέσος πολίτης κάνει 2 -3 δουλειές όχι γιατί έχει ανάγκη αλλά για να κάνει κομπόδεμα. Ολες οι παραστάσεις θεάτρου και χορού ανεβαίνουν από ερασιτέχνες. Μόνο στη μουσική υπάρχουν επαγγελματίες διότι βρίσκουν δουλειά στις ορχήστρες των πολυάριθμων ξενοδοχείων. Δυστυχώς αν συνεχίσουμε έτσι δεν θα μπούμε ποτέ στον πολιτιστικό χάρτη της Ευρώπης. Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία μας».