Κοινωνική
Σκηνοθεσία: Λούκας Μούντισον
Πρωταγωνιστούν: Αλεξάντρα Ντάλστρον, Ρεμπέκα Λίλιεμπεργκ
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Λούκας Μούντισον, που εδώ προβάλλεται με καθυστέρηση πέντε ετών, έρχεται λίγους μήνες μετά από την προβολή της «Λίλιας για πάντα». H αρχική μου εντύπωση για τον Μούντισον από τη «Λίλια», επιβεβαιώνεται με το «Δείξε μου αγάπη». Οτι δηλαδή, πρόκειται για έναν από τους «απατεώνες» σκηνοθέτες, που επιλέγουν θέματα και κινηματογράφηση, με κύριο σκοπό να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του κοινού (ένα καλό παράδειγμα είναι ο Λαρς Φον Τρίερς). Τα πάντα στο «Δείξε μου αγάπη» (πολύ τρυφερή απόδοση του πρωτότυπου τίτλου «Fucking Amal») είναι κατασκευασμένα και τεχνητά με σκοπό να προκαλέσουν συγκίνηση, όσο κι αν δείχνουν αθώα και ειλικρινή. Εξαίρεση αποτελούν οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστριών.
Μια μικρή, βαρετή σουηδική πόλη, το Αμάλ (το fucking Αμάλ) είναι το φόντο. Πρωταγωνίστριες, δυο έφηβες. Από τη μια, η Αγκνες, που διαβάζει ποίηση και γράφει ημερολόγιο. Μαζεμένη, χωρίς πολλές φιλίες και με το συναισθηματικό βάρος της συνειδητοποιημένης ομοφυλοφιλίας της, χωρίς καν να έχει φιλήσει ποτέ ένα κορίτσι. Από την άλλη, το ερωτικό της απωθημένο, η Ελίν. Ομορφη, δημοφιλής στις παρέες και τα αγόρια (φιλιέται με όλους αλλά είναι παρθένα), με τη φιλοδοξία να γίνει μοντέλο και με πρότυπα για τη ζωή που προέρχονται αποκλειστικά από τα νεανικά περιοδικά.
Το κοινό μυστικό του σχολείου είναι ότι η Αγκνες αγαπάει την Ελίν και το πληρώνει με συνεχή πειράγματα. H Ελίν αρχικά αντιδρά με απέχθεια. Οταν όμως διαπιστώνει ότι τα αγόρια είναι τελικά ανόητα και ότι η Αγκνες έχει όνειρα και είναι ελεύθερο πνεύμα, τα αισθήματά της αλλάζουν και ανακοινώνει τον έρωτά της για εκείνη με θεαματικό τρόπο στο διάδρομο του σχολείου.
Τελικά, η Αγκνες αντιδρά στη συντηρητική οικογένειά της και η Ελίν στη βαρετή πόλη και τις βαρετές παρέες της. Το πρόβλημα με το «Δείξε μου αγάπη» είναι ότι δεν αφορά την ερωτική επιλογή, αλλά τον τρόπο που οι ηρωίδες οδηγούνται σ’ αυτή, όπως παρουσιάζεται στην ταινία. H συναισθηματική πορεία τους δεν έχει να κάνει με την πραγματική επιθυμία, αλλά με ένα νεανικό καπρίτσιο.