Δεν… σώνεται το «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ. Οσες φορές κι αν το έχεις δει, όχι δεν λες για μια νέα παράστασή του -αρκεί βέβαια να σου εμπνέουν εμπιστοσύνη αυτοί που το ανεβάζουν. Και ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας έχει συγκεντρώσει εξαιρετικούς ηθοποιούς νεώτερων γενεών για το σαιξπηρικό αριστούργημα στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Ενα θέατρο που κάποτε συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα καλύτερα της περιφέρειας και στο οποίο ο Γ. Κακλέας επανήλθε πρόσφατα ως καλλιτεχνικός διευθυντής, μετά δέκα χρόνια.
«Ηταν… όνειρό μου να ανεβάσω αυτό το έργο», λέει, «όπως και όλων των σκηνοθετών, νομίζω. Μόνο που κακοπαθαίνει συνήθως. Οχι γιατί δεν ανεβαίνει καλά, αλλά γιατί δίνει την εντύπωση ότι δεν δένουν μεταξύ τους σε ένα έργο τα ποικίλα μοτίβα του -ο βασιλιάς Θησέας και η αμαζόνα Ιππολύτη, οι τέσσερις νεαροί εραστές, η ομάδα των μαστόρων, τα ξωτικά… Οταν όμως μελέτησα εις βάθος το κείμενο, είδα ότι έχει μεγάλη συνοχή -είναι κείμενο μυστικό, σχεδόν αλχημιστικό. Που μιλάει για τον έρωτα, τον ιερό γάμο και την “άλλη” διάσταση με τρόπο πολύ βαθύ».
«Αλχημιστικό»; «Αναφέρεται σε πρώτο επίπεδο στην ερωτική ουτοπία, αλλά φέρει όλα τα σημάδια της επιθυμίας για μια κοσμογονία, για μια άλλη αντίληψη του κόσμου. Οπου ο ρεαλιστικός μικρόκοσμος που ζούμε είναι ενταγμένος σε έναν άλλο κόσμο, ένα μακρόκοσμο. Αυτή είναι και η έννοια των ξωτικών στο έργο. Γιατί τι είναι αυτά τα ξωτικά; Αλλοι τα παρουσιάζουν με εφετζίδικα στοιχεία, άλλοι βάζουν χορευτές… Εγώ αντιμετώπισα το έργο σαν όνειρο, όπου τα ξωτικά είμαστε εμείς. Είναι τα νυχτερινά μας είδωλα. Επιθυμίες, πόθοι, φόβοι, η μνήμη μας -ο κόσμος του ασυνείδητου. Αν έχει κάτι να προτείνει αυτή η παράσταση, είναι αυτό».
Δηλαδή, τα ανθρώπινα πρόσωπα του έργου είναι και τα ξωτικά; «Ναι. O Θησέας και η Ιππολύτη είναι και το βασιλικό ζεύγος των ξωτικών, Ομπερον και Τιτάνια. Μεταμορφώνονται και περνούν το γάμο τους μέσα από παγανιστικές τελετουργίες, ενώνοντας έτσι το υψηλό με το ταπεινό, το πνεύμα με το σώμα. Στο τέλος όλος ο θίασος εμφανίζεται σα θίασος ξωτικών. O Πουκ, που μ’ αυτόν ανοίγει η παράστασή μας, είναι ένας σημερινός αλαφροϊσκιωτος νέος και μέσα από το πυρακτωμένο μυαλό του γεννιούνται όλα τα πρόσωπα…».
Τον παίζει ο Αρης Σερβετάλης, Ιππολύτη (και Τιτάνια) η Αννα Μάσχα και πολύπαθος Πάτος, που αποχτά γαϊδουρινό κεφάλι, ο Γιάννης Στεφόπουλος. «Δεν ανεβάζεις “Ονειρο… ” αν δεν έχεις καλούς ηθοποιούς για τους ρόλους αυτούς» λέει ο σκηνοθέτης, σπεύδοντας να επισημάνει ότι και τους άλλους ρόλους παίζουν εξαιρετικοί ηθοποιοί: Λεωνίδας Κακούρης (Θησέας-Ομπερον), Ιφιγένεια Αστεριάδη, Αγγελική Δημητρακοπούλου, Νίκος Ορφανός και Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος (οι τέσσερις νέοι) κ. ά.
«Γραμμή της παράστασης είναι το όνειρο. Συμβαίνει τώρα, αλλά μπορούμε να ονειρευτούμε έναν άνθρωπο με μεταλλικά φτερά. Εναν Πουκ με σωματικό τατουάζ (body art). Ξωτικά δαιμονικά, κατάλευκα. Το σκηνικό είναι μαγικό μαυρόασπρο κουτί (Γιώργος Γαβαλάς) για να γράφουν τα πολύχρωμα κοστούμια (Ελλη Παπαγεωργακοπούλου). Μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, κίνηση Αντιγόνης Γύρα, μουσική επιμέλεια Ιάκωβου Δρόσου, φωτισμοί Παναγιώτη Μανούση.
Η πρεμιέρα δόθηκε με επιτυχία το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Καλαμάτα. Ηδη άρχισε περιοδεία. H αθηναϊκή πρεμιέρα στις 23 Ιουλίου, στου Παπάγου.