Πλούσιος σε ενδιαφέρουσες συναυλίες υπήρξε ο Μάιος. Μετά τις θαυμάσιες βραδιές της ΚΟΑ και της Καμεράτα, ήρθε η σειρά της ορχήστρας Φιλαρμόνια του Λονδίνου να μας γεμίσει με εικόνες και συναισθήματα, με τη συναυλία που έδωσε στις 25 Μαΐου στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής. Ο Κρίστοφ φον Ντόχνανιι διηύθυνε με μεγάλη άνεση έργα Βάγκνερ και Σούμαν. Η γενναιοδωρία στο σχηματισμό των φράσεων, δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο επέτρεπε στα μελωδικά τόξα να ανθίζουν αλλά και να πάλλονται χάρη σε εύστοχες αυξομειώσεις δυναμικής, μετέδιδαν την αισιόδοξη διάθεση της Συμφωνίας «του Ρήνου» και του μόνου Κοντσέρτου για πιάνο του Σούμαν. Ο Ντόχανιι εξασφάλιζε στις μουσικές φράσεις τον απαραίτητο χώρο. Η ευτυχία του Σούμαν πλημμύρισε την αίθουσα, ενώ χάρη στον θερμό και πλούσιο ήχο της βρετανικής ορχήστρας με τα ομοιογενή έγχορδα και υποδειγματικά πνευστά μεταδόθηκαν χωρίς ίχνος σκιάς τα συναισθήματα που υποβάλλει το πρόγραμμα της συμφωνίας.
Η συναυλία άρχισε με το «Ειδύλλιο του Ζίγκφριντ» του Βάγκνερ, τρυφερά και γαλήνια, όπως ταιριάζει σ’ ένα έργο που ο συνθέτης προσέφερε ως δώρο στη νέα του σύζυγο ταυτοχρόνως για τα γενέθλιά της αλλά και για τον γιο, που μόλις τού είχε χαρίσει. Σολίστ στο Κονσέρτο του Σούμαν ήταν ο Αλφρεντ Μπρέντελ. Η ερμηνεία του απέπνεε αυτοπεποίθηση και εξοικείωση με τα μυστικά του κονσέρτου. Ο Μπρέντελ αφέθηκε σε ένα γοητευτικό διάλογο με την ορχήστρα, δεν υπερτόνισε καμιά από τις πλευρές της γραφής (δεξιοτεχνία, αντίστιξη) και άφησε τον λυρισμό να μιλήσει στον ακροατή. Μία μετρημένη, κλασική ερμηνεία.
Κούραση… επιπέδου
Τρεις μέρες αργότερα, στις 28 Μαΐου, ο πιανίστας έδωσε ένα ρεσιτάλ με έργα Μότσαρτ, Μπετόβεν και Σούμπερτ. Πρόκειται για το ρεπερτόριο που ο Μπρέντελ υπηρέτησε επί πολλές δεκαετίες, διαμορφώνοντας συγκεκριμένη ερμηνευτική άποψη. Δεν μπορεί κανείς παρά να μιλήσει για διεξοδικά επεξεργασμένες αλλά, ταυτόχρονα, κουρασμένες ερμηνείες, που δεν διευκολύνθηκαν από το ανήσυχο κοινό της αίθουσας: μία φορά ο πιανίστας σταμάτησε τελείως και άλλες δύο κατακεραύνωσε το ακροατήριο με το βλέμμα του. Πραγματικά κομψό και χαρίεν -grazioso- ήταν το δεύτερο μέρος του Ρόντο (έργο 51, αρ.1) όπως έξοχα ποιητικό υπήρξε και το αργό μέρος της Σονάτας αρ.11 του Μπετόβεν. Στο πρόσωπο του Μπρέντελ χειροκροτήθηκε μία στιλιστική παράδοση και ο κορυφαίος καλλιτέχνης που συνέβαλε στη διαμόρφωσή της.