Ιδανικές διανομές
Ο AlaiBlyth είναι γνωστός και έγκυρος κριτικός όπερας (για χρόνια συνεκδότης του διαβόητου περιοδικού «Οπερα») και παραγωγός μουσικών προγραμμάτων στο ΒΒC.
Στο εξαιρετικό τρίτομο έργο «Opera oRecord» που επιμελήθηκε έχει το γοητευτικό χούι -σε όσες συγκριτικές κριτικές γράφει ο ίδιος- να παραθέτει, εν κατακλείδι, το ιδανικό διαχρονικό cast του έργου.
Γράφει, π.χ., για τον «Ελεύθερο Σκοπευτή»: «Grummer για Agathe, Streich για Aennchen, Kmentt ή Τauber για Max, Waechter για Ottokar, Bohme ή Uhde για Caspar και μαέστρος ο Jochum».
Για την «Gioconda» αναφωνεί: «Τι παράσταση θα ήταν με Κάλλας, αναμφισβήτητα στον επώνυμο ρόλο και Ponselle, Crespiή Milanov να περιμένουν στα παρασκήνια. Ο Gigli για Enzo. H Barbieri για Laura. O Amato για Barnaba. O Pinza για Alvise. Μαέστρος ο Ρanizza».
Στον «Οθέλλο» είναι απόλυτος: «Martinelli, Tibbett, Ponselle και Toscanini», ενώ στο «Σαμψών και Δαλιδά» ονειρεύεται και το ανέφικτο: «Στον παράδεισο», λέει, «θα προσπαθούσα να πείσω την Κάλλας να τραγουδήσει για να ανεβάσω τη θερμοκρασία στα ουράνια σύννεφα».
Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως αυτό που επιχειρεί ο Blyth γραπτώς, οι αφοσιωμένοι φίλοι της Οπερας το έχουν για καθημερινό ακροαστικό ψωμοτύρι, καθώς ο πλουραλισμός των ηχογραφημένων εκτελέσεων δημιουργεί σε κάθε ρόλο και νέους ήρωες που αναμιγνύονται με τις λοιπές προϋπάρχουσες προτιμήσεις μας.
Ισως γι’ αυτό, και αντιθέτως προς τη συμφωνική μουσική, στην Οπερα είναι σχεδόν αδύνατον να υπάρξουν ιδανικές εκτελέσεις.
Οι ακροατές, οι ιδανικώς διανέμοντες, δεν διαφέρουν, ίσως, από τους ιδανικούς αυτόχειρες, γιατί σηματοδοτούν τις επιλογές τους με την ίδια απονενοημένη ουτοπία.
Αν αναλογιστούμε πως η δισκογραφική ιστορία αριθμεί ήδη εκατό χρόνια και πως η ιδανική διανομή περιλαμβάνει ζώντες και νεκρούς ή και ζωντανούς που δεν μπορούν πια να τραγουδήσουν, θα συμφωνήσουμε πως η συναίνεση των ανταγωνιστριών εταιρειών για ενιαίο cast δεν αρκεί. Χρειάζεται και η συναίνεση του ανεπίστρεπτου χρόνου που -φευ!- δεν παρέχεται ποτέ.