«Το σολφέζ ήταν σελίδες προπαιδευμάτων Καλομοίρη ή Αργυρόπουλου, που για πρώτη φορά έβλεπα. Το πεντάγραμμο, κι εκεί επάνω σκαλωμένες ρόγες σταφυλιού, ενώ άλλες κρέμονταν έχοντας πάνω στο μίσχο τους μια γραμμούλα κι άλλες με δύο – τρεις πιο παχιές κι ενωμένες μεταξύ τους. Σε κάθε αρχή υπήρχε ένα κομψό σχήμα σαν οκτώ? αυτό ήταν το κλειδί του σολ. Οι συμμαθητές μου κάτι ξέρανε? διάβαζαν με μελωδία τις νότες και κουνούσαν την παλάμη πάνω – κάτω ή αριστερά – δεξιά? το μέτρο. Τους θαύμαζα πώς από αυτά τα σύμβολα κατάφερναν να τραγουδούν δίχως να αρθρώνουν κατανοητά λόγια “ντο ρε μι φα μι ρε… “. Με τον καιρό διαπίστωσα πως οι περισσότεροι παπαγάλιζαν έχοντας μάθει τρία – τέσσερα κομμάτια δίνοντας την εντύπωση πως διαβάζουν».
Είναι η αφήγηση – μαρτυρία του ακαδημαϊκού και ζωγράφου Παναγιώτη Τέτση για τα μαθητικά του χρόνια, συγκεκριμένα από το B΄ Γυμνάσιο Αρρένων Πειραιώς. H δική του μαζί με πολλές άλλες περιλαμβάνονται στο τελευταίο αφιέρωμα του περιοδικού «H λέξη» με θέμα «Ιστορίες από το σχολείο». Οι Εμμ. Κριαράς, Ηλ. Παπαδημητρακόπουλος, Χρ. Μηλιώνης, Γ. Αρμένης, M. Λαμπράκη – Πλάκα, Αδ. Πεπελάσης, K. Γεωργουσόπουλος, Αλ. Φασιανός, Γ. Παυλόπουλος, N. Βαλαωρίτης, K. Ακρίβος, Τατ. Αβέρωφ, Θόδ. Γρηγοριάδης γράφουν σήμερα τις αναμνήσεις του. Μέσω του πλούσιου αρχείου του Γ. Ζεβελάκη το περιοδικό δημοσιεύει τις αναμνήσεις των Ελ. Αλεξίου, K. Βάρναλη, Γαλ. Καζαντζάκη, Σπ. Μελά, Π. Νιρβάνα, Γρ. Ξενόπουλου, K. Παλαμά, Ζαχ. Παπαντωνίου, Αριστ. Προβελέγγιους, για τη «ζωηροτέρα παιδική των ανάμνησι». Τον λόγο έχουν οι μαρτυρίες:
Αλέκος Φασιανός: «Τα γράμματα που δεν μπορούσα να σχεδιάσω ήταν το ζήτα και το ξι. Πολύ δύσκολα στην αρχή. Εχουν καμπύλες σαν κοιλιές και άμα τις κάνεις πιο μεγάλες ασχημίζουν. Το άλφα το μικρό ήταν δύσκολο να σχεδιαστεί, γιατί έχει και το μαγκουράκι δίπλα. Αλλά τελικά τα σχεδίαζα ωραία, γιατί έμαθα να γράφω καλλιγραφικά με πένα χεράκι, που αυξομειώνει την γραμμή. Αλλού πιο παχιά, αλλού πιο λεπτή. Γράφαμε με μελάνι και έπρεπε να μην στάζει πουθενά. Τελικά έγινα δεξιοτέχνης και μου χρησίμευσε η εξάσκηση αυτή να σχεδιάζω με πενάκι».
Κώστας Βάρναλης: «Ημουνα τότες στην A΄ ή B΄ Ελληνικού. O καθηγητής μας μάς παίδευε κυριολεκτικά στο συντακτικό και στη γραμματική. Μας έβαζε ένα ωρισμένο κομμάτι αρχαίο ελληνικό κείμενο κι εμείς έπρεπε να του γράφουμε στο χαρτί όλη τη συνταχτική ανάλυση. Εγώ ήμουνα καλός μαθητής κι έκανα ευσυνείδητα τη δουλειά μου αυτή, μα δεν μπορούσα να αντισταθώ και στις φυσικές μου ανάγκες. Ετσι σε μια στιγμή θέλησα να βγω έξω.
– Να πας στο διάλειμμα, μου είπε ο καθηγητής. Αμή τώρα; Τι να ‘κανα; Σάμπως ήταν στο χέρι μου να περιμένω; Αποφάσισα λοιπόν να βγω κρυφά και τα κατάφερα. Σα μ’ ανακάλυψε ο δάσκαλος μ’ έβαλε στη φυλάκα, δηλαδή στο ισόγειο του σχολείου κατ’ απ’ την τάξη».
Ζαχ. Παπαντωνίου: «Δεν καπνίζω. Αλλοτε όμως, εκάπνιζα πολύ. Εμαθα τον καπνό απ’ τους συμμαθητές μου στην Α΄τάξη του Γυμνασίου της Αμφισσας. Καπνίζαμε όλοι μαζί στα διαλείμματα πίσω από μια μάντρα. Το κάπνισμα δε μ’ ευχαριστούσε καθόλου, αλλά κάπνιζα έτσι για να καπνίζω, για να μη λέμε καθυστερημένο. Τέλος, μια μέρα, ενέσκηψε στο υπαίθριο καπνιστήριό μας ο μακαρίτης γυμνασιάρχης μου Κουβελάς, που συνοδευότανε από το γιατρό της Αμφισσας, Καραθάνο. Εκοκκαλιάσαμε».
Μικρό δείγμα από μαθητικές αναμνήσεις, από τις πρώτες σκανταλιές. Ενα δημόσιο μαθητικό ημερολόγιο.