Με το επιφανές αυτό συγκρότημα (ABT) έχω μια πολύ προσωπική σχέση μισού αιώνα. Στα μέσα των ’50ς είχε φτάσει στο θέατρο Κοτοπούλη – Ρεξ μια μεγάλη σειρά παραστάσεων. Εκεί και τότε ήταν που πήρα τα νάματα του μπαλέτου. Σκαρφαλωμένος στον δεύτερο εξώστη απολάμβανα και μάθαινα τα σχετικά με το κλασικό, ρομαντικό και νεοκλασικό μπαλέτο, με το αμερικανικό χοροθέατρο. Στο ρεπερτόριο: «Ζιζέλ», «Συλφίδες», «Καρυοθραύστης», αλλά και Μπαλανσίν, Τιούντορ, Ρόμπινς, ντε Μιλ, Λόρινγκ. Αστέρια: Χαϊτάουερ, Κέι, Σεράνο, Μπρουν, Κρίζα… Εχω το πρόγραμμα! Στη Νέα Υόρκη, 1970, η Μακάροβα -άρτι αποσκιρτήσασα- να ανταγωνίζεται τη Φράτσι. Αργότερα, το περίφημο «Ποτάμι» του Αλβιν Εϊλι supointes. Ξανά Νέα Υόρκη, αλλά και Ηρώδειο με Μπαρίσνικοφ, Κέρκλαντ, Τουάιλα Θαρπ, πάλι και πάλι. Και πάντα: μεγάλα αστέρια, κλασικοί και σύγχρονοι υπέροχοι χορογράφοι. Μια κάμψη παρατήρησα πιο τελευταία στις φεστιβαλικές μετακλήσεις, ιδιαίτερα με μια άχρωμη «Λίμνη των κύκνων».
Ανατροπή: στη φετινή του εμφάνιση, ένα κλιμάκιο του ABT απέδειξε ένα σύνολο από συναρπαστικούς άντρες χορευτές (το πρόγραμμα τούς ήταν αφιερωμένο), μια εξαίρετη μπαλαρίνα και δύο πανέξυπνες και διεγερτικές σύγχρονες χορογραφίες. Ακόμη: το καλύτερο, ίσως «Τσαϊκόφσκι pas de deux» του Μπαλανσίν που έχω δει (Ιρίνα Ντβοροβένκο, Μαξίμ Μπελοτσερκόβσκι). O Σ. Γουέλς δόμησε μουσικότατα τη χορογραφία που άνοιξε το πρόγραμμα με 2 κοντσέρτα του Μπαχ και άφησε τον κάντορα με τις αντιστίξεις και τις φούγκες του να τον οδηγήσει. Σοφή απόφαση, εξαίσιο το αποτέλεσμα με ιδιαίτερη έμφαση τους άντρες χορευτές. Νεοκλασικισμός, με χαιρετισμούς στον «σύγχρονο» Πολ Τέιλορ, άψογος αμερικανικός μοντερνισμός. Το δεύτερο αποκαλυπτικό έργο, που έκλεινε τη βραδιά, ήταν αφιέρωμα στον αποδημήσαντα (2002) Τζ. Χάρισον, τέταρτο «σκαθάρι» των Μπιτλς. Τέσσερις χορογράφοι «κέντησαν» 6 μινιατούρες σε τραγούδια του, η ομάδα ανταποκρίθηκε με υπερ-ενεργειακό ενθουσιασμό και τα δύο κομμάτια συνόλου (το 4ο του Γουέλς και το φινάλε-κόντρα του Ντ. Πάρσονς) έφεραν… κάτω ή σήκωσαν στο ποδάρι το θέατρο. Εμείς, οι παλιότεροι μέχρι δακρύων.
Μια καθ’ όλα διεγερτική βραδιά που επισκιάστηκε μόνο από τον πυρήνα της. Για την «Αρτεμη», όμως, παραγγελία της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας στο πλαίσιο της εκδήλωσης «Ολα γύρω είναι φως» στη Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης, θα μιλήσουμε στο επόμενο σημείωμα (Ηρώδειο 6/7).