Ενα κορυφαίο συγκρότημα χορού, που έχουμε απολαύσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Για μια και μοναδική βραδιά (και όχι δύο, όπως αρχικά είχε προγραμματιστεί) θα εμφανιστούν την Τρίτη στο Θέατρο Λυκαβηττού (22/7), τα Μπαλέτα τζαζ του Μόντρεαλ. Το πρόγραμμα τους, με τον τίτλο «Light-Time-Open-Space», περιλαμβάνει τις τελευταίες χορευτικές τους δημιουργίες. Χορός πρωτοποριακός και κλασικός. Κίνηση δυναμική και αισθησιακή. Σώματα καλογυμνασμένα και ευαίσθητα που ακροβατούν ανάμεσα στις καθαρές γραμμές του μπαλέτου και τις επικίνδυνες στροφές του σύγχρονου χορού. Τα Μπαλέτα τζαζ του Μόντρεαλ, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Louis Robitaille, βαδίζουν στον νέο αιώνα με φρέσκια ενέργεια και προσωπικότητα.
Νέα πρότυπα
Στο παρελθόν (το συγκρότημα ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70), το τολμηρό όραμα των Genevieve Salbaing, Eva VoGencsy και Eddy Toussaint, γοήτευσε περισσότερες από μια γενιά θεατών.
Η ηγεσία του Louis Robitaille επιδιώκει να αγγίξει τη δίψα του κοινού για νέα πρότυπα. Χορευτής ο ίδιος, διεθνώς αναγνωρισμένος για τη δεξιοτεχνία του, ο Λ. Ρομπιτάιγ, εκμεταλλεύεται την εμπειρία που έχει αποκομίσει ύστερα από χρόνια επιτυχημένης καριέρας και πολυάριθμων παιδαγωγικών και καλλιτεχνικών συγκρούσεων, για να καθοδηγήσει τον θίασο σε αυτή την πορεία αναπροσαρμογής.
Φόρος τιμής στο σώμα
Το νέο ρεπερτόριο βασίζεται στον νεοκλασικό χορό, εμπλουτισμένο με όλες τις σύγχρονες τάσεις. Πρωταρχικός σκοπός του θιάσου, «να αναδείξει το σώμα, να αποτίσει φόρο τιμής στη μεγαλοπρέπεια του μηχανισμού του, στη δύναμη και τον αισθησιασμό του».
Τι θα δούμε στον Λυκαβηττό; H βραδιά ξεκινάει με το έργο «Short Works: 24». Είκοσι τέσσερα μονόλεπτα κομμάτια, αποκαλυπτικές στιγμές έμπνευσης και ταλέντου με κυρίαρχο σκηνικό το «φωτισμένο» σκοτάδι. Κάθε κομμάτι, ένας διαφορετικός κόσμος. Ολη η μαγεία της Crystal Pite, μόνιμης χορογράφου του μπαλέτου και επί πενταετίας, συνεργάτης του Γουίλιαμ Φόρσαιθ στην Φρανκφούρτη. Στην συνέχεια, «Blue June» του Trey McIntyre, χορογραφία που επέλεξε ο Λ. Ρομπιτάιγ για να τιμήσει την επέτειο των 30 χρόνων του συγκροτήματος. Ενα εσωτερικό κομμάτι, στημένο πάνω στον ήχο των μπλουζ, με μια πληθώρα σκηνών, ευμετάβλητων και χιουμοριστικών. «No Strings Attached» της Mia Michaels. Τζαζ της τρίτης χιλιετίας, ποπ και φανκ σε ένα ξεφάντωμα επί σκηνής! Τέλος, «Clid’ oeil» (χορογραφία: JasoShipley-Holmes), ένα έργο-σταθμός στο ρεπερτόριο του θιάσου, με εντυπωσιακές σκηνές σε ρυθμούς κρουστών.