Πολλές φορές, θετικές όψεις αποκαλύπτονται απρόσμενα, λόγω κάποιου αρνητικού παράγοντα. Ακριβώς αυτό συνέβη κατά την πρώτη συμφωνική συναυλία του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών, που πραγματοποιήθηκε στο Ηρώδειο στις 19 Ιουνίου. Το ρωμαϊκό ωδείο, με τη γνωστή, στεγνή ακουστική του, έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσει κανείς τις σπάνιες ποιότητες της ορχήστρας του Αγ. Μαρτίνου των Αγρών.
Μάλιστα, καθώς τα έργα του προγράμματος ανήκαν στη μεταβατική εποχή ανάμεσα σε κλασικισμό και ρομαντισμό, η «ξηρότητα» της ακουστικής με τη «διαύγεια» ήχου που συνεπάγεται, ενίοτε είχε ώς και ενδιαφέροντα αποτελέσματα.
Αέρινο παίξιμο
Φυσικά, το συντονισμένο παίξιμο των εγχόρδων και οι θαυμάσιοι σολίστες σε ξύλινα και χάλκινα πνευστά θεωρούνται αυτονόητες αρετές συνόλων αυτού του επιπέδου. Ομως, εκείνο που πρόσθετε ποιότητα στο αποτέλεσμα ήταν η πολύ καλή ανταπόκριση ανάμεσα στους μουσικούς, ο διαρκής και ομαλός διάλογός τους, δηλαδή η συνεχής, έντονη και ευφυής απάντηση μελωδικών φράσεων ανάμεσα σε διάφορες ομάδες μουσικών.
Ηταν φανερό ότι η ορχήστρα είναι εξοικειωμένη με το ύφος της μουσικής, τους κανόνες, τα χαρακτηριστικά και τον ήχο της, επομένως έχει τη δυνατότητα να χειρίζεται με πολύ μεγάλη άνεση το υλικό της.
Ο Νίκος Χριστοδούλου, που διηύθυνε τη συναυλία, συντάχθηκε προς το αέρινο παίξιμο των μουσικών, που γνωρίζαμε και από τις ερμηνείες του Νέβιλ Μάρινερ. Στην Συμφωνία αρ. 39 του Μότσαρτ ο Ελληνας αρχιμουσικός υπογράμμισε χαρακτηριστικούς τονισμούς και σημεία στίξης, αναδεικνύοντας την άρθρωση και τη δομή του έργου. Ουσιαστικές ήσαν οι αντιθέσεις διαθέσεων στο α’ μέρος, ευχάριστα ανάλαφρη η απόδοση του υπέροχου β’ μέρους, κάπως τραχύ το μενουέτο, παρά το ηδύφωνο κλαρινέτο στο κεντρικό Τρίο. Η συμφωνία ολοκληρώθηκε με λαμπερό τρόπο, χάρη στο διαυγές, ακριβές παίξιμο των μουσικών.
Μπετόβεν χωρίς εκπλήξεις
Της 39ης Συμφωνίας του Μότσαρτ είχε προηγηθεί το μεμονωμένο μέρος «Κύριε» (KV 341) του Μότσαρτ, που αποδόθηκε συντονισμένα από την Χορωδία του Φεστιβάλ Αθηνών, προετοιμασμένη από τον Αντώνη Κοντογεωργίου. Το ίδιο φωνητικό σύνολο στήριξε επίσης την Φαντασία για πιάνο, χορωδία και ορχήστρα του Μπετόβεν, που άνοιξε το δεύτερο μισό της συναυλίας. Το υβριδικό αυτό έργο άρχισε με τη συνεισφορά της πιανίστριας Μαρίας Αστεριάδη, που ερμήνευσε ποιητικά, με φαντασία και αποχρώσεις, αλλά όχι δίχως παραπατήματα. Ο ευαίσθητος χειρισμός της γραφής του Μπετόβεν ήταν ευπρόσδεκτος αλλά το ηρωικό στοιχείο, χαρακτηριστικό και αναμενόμενο, δεν δόθηκε όσο απαιτείται από το έργο.
Επίσης, λιγότερο επιτυχημένες ήσαν οι σύντομες φωνητικές σολιστικές συνεισφορές. Η βραδιά ολοκληρώθηκε με την 8η Συμφωνία του Μπετόβεν, που δεν επιφύλαξε εκπλήξεις.