H Μελίνα Ασλανίδου είναι μαγεμένη με όσα της συμβαίνουν. Λογικό είναι. Το κορίτσι που έμαθαν όλοι από τον θεσσαλονικιώτικο «Μύλο», τους «Απέναντι» και κυρίως την επανεκτέλεση του τραγουδιού «Τι σου ‘κανα και πίνεις», γρήγορα ξεχώρισε. Μας ήρθε στην Αθήνα όπως συμβαίνει με όλα τα ταλέντα, τραγούδησε ήδη με τον Γιώργο Νταλάρα στο «Ζυγό», τώρα με τη Δήμητρα Γαλάνη σε καλοκαιρινή περιοδεία, ενώ ο χειμώνας θα τη βρει, όπως ακούγεται, με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Μέσα σε όλα αυτά, να και ο πρώτος της προσωπικός δίσκος. Και μάλιστα καλός. «Πέρασμα» ο τίτλος του, πολυσυλλεκτικός, έχει τις υπογραφές των Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Τάκη Μπουρμά, Θοδωρή Παπαδόπουλου, Λίνας Δημοπούλου, Σμαρώς Παπαδοπούλου, Φωτεινής Λαμπρίδη κ.ά.
Είκοσι οκτώ χρόνων, μικροκαμωμένη με πρόσωπο εύπλαστο που μεταμορφώνεται στη σκηνή και το φακό, διαθέτει λαϊκή φωνή με χαρακτήρα. Το «Πέτρινο» του Μύλου ήταν η δική της ευκαιρία. Εκεί την είδαν κι άρχισαν να συζητάνε για το «αίσθημα της φωνής της». «Είναι αλήθεια ότι η ατμόσφαιρα εκεί ήταν ζεστή και άμεση. Οπως τις παλιές εποχές που μαζεύονταν στα κουτούκια? εκείνη η ειλικρίνεια και ο αυθορμητισμός. Αυτό το κλίμα που το μάθαμε από τους παλιούς, όπως το περιγράφουν σε διάφορα βιβλία που αναφέρονται στον Βαμβακάρη, τον Παπαϊωάννου, τον Ζαμπέτα».
Παιδί μεταναστών
Με ένα τραγούδι στο στόμα θυμάται τον εαυτό της από μικρή. «Μου κολλούσαν διάφορα τραγούδια, και έπρηζα τους δικούς μου στην προσπάθειά μου να τα μάθω. Οι γονείς μου δεν είχαν σχέση με όλα αυτά. Αγρότες είναι. Μόνο η μητέρα μου έδειχνε μια αδυναμία στο τραγούδι και τη ζωγραφική. Μάλλον απ’ αυτήν πήρα». Παιδί μεταναστών, γεννήθηκε στη Στουτγκάρδη της Γερμανίας, μεγάλωσε όμως στα Γιαννιτσά, στην Παραλίμνη. «Για καλύτερη τύχη έφυγαν οι δικοί μου, όπως και τόσοι άλλοι, σύντομα όμως επέστρεψαν γιατί δεν τα κατάφεραν. Δυόμισι χρόνων ήμουν δεν θυμάμαι πολλά, παρά μόνο ότι πάντα δούλευαν σκληρά. Στα κτήματα ο πατέρας, εργάτρια η μητέρα μου».
Το παραμύθι της Μελίνας Ασλανίδου άρχισε δειλά δειλά στα 18. «Την εποχή που ανεξαρτητοποιούνται τα παιδιά, τότε που φεύγουν από το σπίτι για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους». Στο μόνο που επέμενε ήταν να τραγουδάει. Την πείραζαν οι φίλοι της γι’ αυτήν τη μανία της: «Δεν πας τουλάχιστον κάπου να σε ακούνε και οι άλλοι», της έλεγαν. Ετσι δειλά δειλά δοκίμασε την τύχη της σε κουτούκια της Θεσσαλονίκης. Δύο ολόκληρα χρόνια το έκρυβε από τους δικούς της. «Τι να ‘λεγα; Δεν το δέχονταν. Αλλα όνειρα είχαν. Ξέρεις, γιατρός, δικηγόρος… Οταν το αποκάλυψα αντέδρασαν, αλλά ήμουν ανένδοτη: Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη μου για τη μουσική που τίποτα δεν πρόκειται να με αλλάξει. Το σεβάστηκαν λοιπόν και γρήγορα άρχισαν να με καμαρώνουν…».
Προτάσεις
Η ίδια πάντως δεν ξεμυαλίστηκε. Κι ας της έλεγαν για την ωραία της φωνή. Κι ας τη δελέαζαν με προτάσεις. Μία απ’ αυτές ήταν να πάει σε μεγάλα μαγαζιά. «Από την πρώτη στιγμή ήμουν επιφυλακτική. Εμένα το τραγούδι μου αρέσει, όχι οι μόστρες και οι πόζες». Μεσολαβητής για τη γνωριμία με την πίστα ήταν ένας ατζέντης. «Με το που είδα το χώρο του είπα «δεν με εκφράζει». Μου ‘δειχνε και κασέτες «έτσι κάνουν τα κορίτσια». Είδα όλην αυτήν τη στημένη ατμόσφαιρα που με απωθούσε. Αλλά και πόσα κορίτσια έξω να περιμένουν μια θέση σε αυτό το πρόγραμμα. Γενικά, το ένστικτο μου φώναζε «όχι»».
Γι’ αυτό και οι πρώτες εμφανίσεις της σε κουτούκια ήταν παραδοσιακές. «Χωρίς μικρόφωνα, ένα τραπεζάκι, τρία άτομα: μπουζούκι, κιθάρα, φωνή. Ηταν η πρώτη ορχήστρα που δούλεψα και λέγαμε παλιά τραγούδια, Εσκενάζι, Νίνου, αλλά και Ορφέα Περίδη, Δημήτρη Παπαδημητρίου». Το κεφάλαιο του «Μύλου» που κράτησε τρία χρόνια, άνοιξε όταν ο Χρήστος Μητρέτζης της έκανε την πρώτη της επαγγελματική πρόταση. «Δουλεύαμε απίστευτες ώρες, ενορχηστρώναμε τα τραγούδια όπως θέλαμε σεβόμενοι την πρώτη εκτέλεση αφού από ‘κει παίρναμε το μέλι, και τα μεταφέραμε με τη δική μας ματιά. Αυτό κέρδισε τον κόσμο. Τραγουδούσαμε θυμάμαι μέχρι τις επτά το πρωί, τον πρώτο χρόνο μάλιστα έξι μέρες την εβδομάδα».
Διαδρομές
Τώρα πια μένει στην Αθήνα αλλά πηγαινοέρχεται στη Θεσσαλονίκη. «Είναι σαν να κρατάω κάποιες αντιστάσεις». Κουραστικό το μοίρασμα; «Καθόλου, μου αρέσει η διαδρομή Αθήνα – Θεσσαλονίκη». Τώρα πια πέρασε και το άγχος της αρχής. «Δεν ήταν εύκολο να συνηθίσω. Από ‘κει που ήμουν στο παταράκι και έπαιζα με τους φίλους, βρέθηκα στη σκηνή μόνη και έπρεπε να κλείσω τα μάτια και να τα πω». Τα μάτια δεν τα κλείνει πια, αντίθετα της αρέσει να κοιτάει στα μάτια το κοινό. «Να νιώθω ότι μοιράζονται το τραγούδι μαζί μου, ότι επικοινωνούμε».
Τραγουδίστρια ήθελε να γίνει από μικρή. «Τώρα νιώθω σαν να μου χάρισαν τον κόσμο». Το πρώτο τραγούδι που θυμάται ήταν το «Αντε Μανταλιό και Μανταλένα» που έλεγε η Αλεξίου. Ηταν άλλωστε το πρότυπό της. «H μητέρα μου αγαπούσε πολύ τον Μανώλη Αγγελόπουλο, την Ελένη Βιτάλη, τη Ρίτα Σακελλαρίου. Θυμάμαι ακόμη όταν μας έφερε στο σπίτι ένα αυτόγραφο της Ρίτας. Ακούγαμε όμως και Γλυκερία, σμυρνέικα και ποντιακά γιατί έχω και ποντιακή ρίζα».
«Μια γλύκα», αυτό ένιωσε, όταν άρχισαν να της ζητούν αυτόγραφα και της ίδιας. «Ηταν τρυφερό γιατί κυρίως μου ζητούσαν τα μικρά παιδιά. Είναι σαν να σε συναντά το μέλλον».
Ευχαριστημένη
Στις λεγόμενες όχθες του τραγουδιού δεν πιστεύει.
«Δεν υπάρχουν χωράφια στα τραγούδια. H μουσική νικάει τα πάντα και είναι πιο πάνω απ’ οποιαδήποτε ταμπέλα. H μουσική είναι μια απέραντη θάλασσα. Σε όσες παραλίες πας καλό είναι. Σου ανοίγονται ορίζοντες».
Ευχαριστημένη λοιπόν και με το παραπάνω. «Νιώθω ότι ένας κύκλος μέσα μου έκλεισε απρόβλεπτα καλά. Μαχαιρίτσας, Μπουρμάς, Νικολακοπούλου, Αντύπας, Σπάθας, Νταλάρας, Γαλάνη για αρχή είναι ευλογία. Θα ήμουν αγνώμων αν δεν ένιωθα καλά».
Αυτό που την ξεχωρίζει, δεν μπορεί, όπως λέει, να το περιγράψει. Ομως όσοι την ακούνε λένε για το παράπονο της φωνής της. Ολα, βέβαια, έχουν την εξήγησή τους. «Στη Γερμανία γεννήθηκα, γνώρισα και τη Σουηδία που ήταν οι γονείς της μητέρας μου. Μετανάστες όλοι. Κουβαλάω λοιπόν το παράπονο. Προέρχομαι από μια οικογένεια που ταλαιπωρήθηκε και περιπλανήθηκε πολύ». Ισως έχει δίκιο. Πόντος, Γιαννιτσά, Γερμανία, Σουηδία, Θεσσαλονίκη, Αθήνα. Πέρασμα παντού.