Ειλικρίνεια, αυθεντικότητα, θερμότητα, τρυφερότητα, χιούμορ, ρεαλιστική, δραματική και μαζί λυρική αίσθηση της ζωής συνθέτουν το έργο του Φρανσουά Τριφό, του περισσότερο δημοφιλούς, ίσως, σκηνοθέτη της γαλλικής «νουβέλ βαγκ». Τα αφιερώματα στο έργο του, πάντα ευπρόσδεκτα.
Από σήμερα και ώς τις 31 Ιουλίου, το «Αλφαβίλ» (τέρμα Μαυρομιχάλη) παρουσιάζει ένα πρόγραμμα με έξι ταινίες του Τριφό, ξεκινώντας με το θρυλικό «Ζιλ και Τζιμ» (1961). Δύο άντρες, μια γυναίκα, όλοι ερωτευμένοι με όλους (σήμερα, αύριο και μεθαύριο). H καινούργια εβδομάδα ξεκινάει με την ταινία «H νύφη φορούσε μαύρα» (1968), με τη Ζαν Μορό στο ρόλο μιας γυναίκας – δολοφόνου. Ακολουθεί «H σειρήνα του Μισισσιπή» (1969), με την Κατρίν Ντενέβ. Οι δύο αυτές ταινίες αξιοποιούν τη γοητεία των σταρ οι οποίες πρωταγωνιστούν και είναι επηρεασμένες από τον Χίτσκοκ. «H ιστορία της Αντέλ Ουγκό» (1975) με την Ιζαμπέλ Ατζανί, βασισμένη στα ημερολόγια της κόρης του Βίκτωρος Ουγκό, συνδυάζει τη φιλολογία με το απελπισμένο πάθος. «Τα 400 χτυπήματα» (1958) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, που τον καθιέρωσε, χαρίζοντάς του και το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες. Αυτοβιογραφική σε μεγάλο βαθμό, έχει ως ήρωα ένα δυστυχισμένο 14χρονο αγόρι, παραμελημένο από τους γονείς του. Οταν ανακαλύπτει ότι η μητέρα του έχει εραστή, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τραβήξει την προσοχή: κλέβει μια γραφομηχανή και αποβάλλεται από το σχολείο. O ίδιος ο Τριφό έζησε ανήσυχα παιδικά χρόνια. Τον είχαν κλείσει σε αναμορφωτήριο, απ’ όπου και δραπέτευσε.
Το αφιέρωμα ολοκληρώνεται με τη «Γυναίκα της διπλανής πόρτας» (1981), με τους Ζεράρ Ντεπαρντιέ και τη Φανί Αρντάν. H μονομερής έκρηξη του ερωτικού πάθους, η πέρα από τα όρια επιθυμία.