Αν υπήρχαν Ομηροι στην εποχή μας, αν υπήρχαν Ηρόδοτοι για να περιγράψουν τα ιστορικά γεγονότα που εκόντες άκοντες παρακολουθούμε γύρω μας, ίσως θα δίσταζαν να αποτυπώσουν στις περγαμηνές ή στις πλάκες το ακριβές περίγραμμα. Μπορεί ακόμη και να ρωτούσαν τον εαυτό τους :«Μα, ζήσαμε εμείς αυτό ή εκείνο το γεγονός;». Και είναι αλήθεια ότι τα όσα ακούγονται και γράφονται στον διεθνή Τύπο για τον τρόπο που συρθήκαμε σαν πρόβατα επί σφαγήν στον πόλεμο του Ιράκ, τα όσα τώρα πια αιωρούνται στην ατμόσφαιρα, εν είδει μολυσματικών σωματιδίων, τα υπονοούμενα που διαχέονται ανεξέλεγκτα και ο φόβος ότι η Ιστορία γράφεται με άλικο χρώμα, ξεπερνούν τα όρια της αντοχής μας. Της γήινης αντοχής μας. Γι’ αυτό κι αναρωτιόμαστε αν εμείς είμαστε αυτοί που τα ζούμε. Και ξεσπάμε. Φτιάχνουμε μύθους. Αλλάζουμε τους κανόνες και τους παίκτες του παιγνιδιού κατά βούληση, αρκεί να μην πονάει τόσο η επαφή μας με τα γεγονότα. Αυτοσχεδιάζουμε…
Ο πρόλογος της στήλης είναι αφιερωμένος στον Τόνι Μπλερ ή μάλλον στον Ντέιβιντ Κέλι, ο οποίος δεν ήταν ιδανικός αυτόχειρας, αλλά ένας λάτρης της ζωής μακράν της φορτισμένης λογικής του Καρυωτάκη. Αν η Ακαδημία Νόμπελ έσκυβε λίγο καλύτερα πάνω από τις υποψηφιότητες και απέφευγε το γκλάμουρους που, κακά τα ψέματα, πολλές φορές χρειάζεται για να υπάρχει, ίσως διέκρινε την καθαρότητα του χαρακτήρα ενός Βρετανού επιστήμονα που, κατά τα λεγόμενα, η συμβολή του στον τομέα του παγκόσμιου αφοπλισμού υπήρξε αδιαμφισβήτητη. Τώρα, η Ακαδημία έχασε την ευκαιρία να τον τιμήσει και ο Ντέιβιντ Κέλι μετράει –όπου κι αν βρίσκεται πια- τους βαθμούς δυσκολίας της ζωής που εγκατέλειψε. Εκείνος είναι πια χωρίς ειδικό βάρος. Νομίζω όμως ότι πήρε μαζί του και το ειδικό βάρος του Βρετανού πρωθυπουργού… εκτός αν ποτέ δεν το ‘χε και ήταν κι αυτό σαν τόσα άλλα, ένα μιντιακό κατασκεύασμα….
Μηδένα προ του τέλους μακάριζε, μας έλεγαν οι δάσκαλοι, θέλοντας να μας προετοιμάσουν για τις ανατροπές που μας επιφυλάσσει η ζωή. Για τους τυφώνες που θα ‘ρθουν και θα γκρεμίσουν τα σπίτια μας, θα ξεριζώσουν αιωνόβια δένδρα, θ’ αλλάξουν το τοπίο και ποτέ δεν θα γυρίσουν πίσω το κεφάλι για να μετρήσουν τα επιτεύγματά τους. Αυτά θα τα μετράμε εμείς.
Προ ημερών διάβαζα ένα τεράστιο αφιέρωμα των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» για τον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, τον ηθοποιό ή μάλλον τον Εξολοθρευτή. Για όσους διαθέτουν δυνατή μνήμη, ο Σβαρτσενέγκερ είναι αυστριακής καταγωγής και η καλή του τύχη, πέραν του ότι τον βοήθησε με τους φοβερούς τους μυς να αναρριχηθεί στους λόφους του Χόλιγουντ, του έδωσε και μια σύζυγο που ανήκει στην οικογένεια των Κένεντι. H Μαρία Σρίβερ είναι ανιψιά του Τζον Φιτζέρλαντ Κένεντι και τηλεπαρουσιάστρια.
Το περίεργο της ιστορίας δεν είναι, βεβαίως, ούτε οι κινηματογραφικές επιτυχίες του Σβαρτσενέγκερ ούτε οι μύες του ούτε οι συγγενικοί δεσμοί με τους Κένεντι. Είναι ότι σκέφτεται σοβαρά να θέσει υποψηφιότητα για τη θέση του κυβερνήτη της Καλιφόρνιας και μάλιστα εντός των ημερών θα αποφασιστεί με βάση τον αριθμό των υπογραφών που θα συγκεντρωθούν, αν τελικά θα θέσει υποψηφιότητα.
Το θέμα, όμως, δεν είναι εκεί. Αλλωστε, η Αμερική εξακολουθεί να παραμένει ένα ατέλειωτο χωνευτήρι διαφορετικών ανθρώπων, πολιτισμών, φυλών, ιδεών και ιδεολογιών και είναι πλέον τόπος κοινός ότι ο οποιοσδήποτε μπορεί να δοκιμάσει την τύχη του στην πολιτική, αρκεί βεβαίως να τον θέλει το σύστημα ή μάλλον ο… γενικός εισαγγελέας της περιοχής !
O κόσμος αγαπάει τον Αρνολντ, ο οποίος, αν δεν κάνω λάθος, έχει υποβληθεί σε δύο εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς. O γίγαντας με την καρδιά ενός παιδιού, λένε οι φίλοι, αλλά αυτός ο γίγαντας που ψελλίζει Hasta la vista baby και ο κόσμος γύρω του παραληρεί, έχει ένα τρανταχτό κουσούρι, το οποίο το ρεπουμπλικανικό κόμμα που τον στηρίζει το φοβάται όπως ο διάβολος το λιβάνι. O πατέρας του Αρνολντ, Γκουστάβ, σύμφωνα με τα στοιχεία του ιδρύματος Βίζενταλ, υπηρέτησε τη ναζιστική Γερμανία, ή στην καλύτερη περίπτωση ήταν μέλος του κόμματος που αργότερα οδήγησε τη Γερμανία στον όλεθρο. Υπάρχουν εβραίοι της Αμερικής που δεν θα ‘θελαν να απορρίψουν τον Αρνολντ εξαιτίας του παρελθόντος του πατέρα. Αλλωστε, η συλλογική ενοχή είναι ένα στοιχείο πολύ ξεπερασμένο για την εποχή μας.
Ωστόσο, ο Αρνολντ έχει διαπράξει ατόπημα. Τον Αύγουστο του 1986 επισκέφθηκε τον Αυστριακό πρόεδρο Κουρτ Βαλντχάιμ στη βίλα του στο Σάλτσμπουργκ. H επίσκεψη έγινε, ενώ ο Βαλντχάιμ ανακρινόταν για εγκλήματα πολέμου. Αργότερα, ο Αρνολντ τον κάλεσε στο γάμο του με τη Μαρία, όπως κάλεσε και τον Πάπα. Κανείς δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση.
Λένε ότι αυτές οι «ατέλειες» θα αποβούν εις βάρος του. Αλλά ο διάσημος Εξολοθρευτής έχει προ καιρού εγκαταλείψει τη νιτσεϊκή αντίληψη των πραγμάτων κι έχει εξελιχθεί σ’ έναν αγαθό γίγαντα που προτρέπει τον αμερικανικό λαό να τρώει υγιεινά, να γυμνάζεται, να σκέφτεται θετικά, να νοιάζεται για το περιβάλλον και κυρίως να νοιάζεται για τα παιδιά. O ίδιος πιστεύει ότι έχει άποψη για τους φτωχούς και για την ανεργία, πράγματα που έμαθε ζώντας κοντά στη Ροζ Κένεντι. Πολλοί διατείνονται, όμως, ότι για μία ακόμη φορά βρισκόμαστε μπροστά στην κατασκευή ενός μύθου, όπως μυθικό είναι και το κορμί του, το οποίο εξέθεσε ολόγυμνο στον φωτογραφικό φακό τη δεκαετία του ’70 και για το οποίο προφανώς ουδέποτε μετάνιωσε, ακόμη κι όταν τον στρίμωξε στη γωνία η τηλεοπτική σταρ Οπρα Γουίνφρεϊ.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν στο ενεργητικό τους έναν Ρέιγκαν. Ηθοποιός ήταν κι αυτός πριν γίνει πρόεδρος. H παραμονή του στον Λευκό Οίκο παρήγαγε έναν ενδιαφέροντα οικονομικό όρο, τα ρεϊγκανόμικς, που ακόμη και σήμερα αποτελούν σημείο αναφοράς των οικονομολόγων μιας συγκεκριμένης σχολής. Τι μπορεί να παράξει ο αυστριακός ηθοποιός Σβαρτσενέγκερ είναι πρόωρο να συζητηθεί.
Θα πρέπει όμως πάντα να ‘χουμε κατά νουν πως οι ΗΠΑ περπατούν πλέον πάνω σε τεντωμένο σχοινί, πασχίζοντας να μη χάσουν την ισορροπία τους. O πολιτισμός τους βρίσκεται στην κορύφωσή του και όλοι διαισθανόμαστε ότι λίγο πολύ τείνει να γίνει ανεδαφικός, ανίκανος να συλλάβει τις ζέουσες πραγματικότητες του καιρού μας… να σαν κάποιους αθεράπευτα σκληρούς καουμπόηδες που προσπαθούν να θρέψουν την ακατάληπτη πείνα τους με φευγαλέους πολέμους και ρομφαίες υψωμένες προκλητικά απέναντι στους αθώους… Μήπως αυτό είναι ένα νέο είδος υπερπολιτισμού;