Στεμνίτσα: Παραδοσιακός οικισμός στο κέντρο της Αρκαδίας. Εκατόν είκοσι μόνιμοι κάτοικοι οι οποίοι το καλοκαίρι φτάνουν τους 3.000, τριάντα Αλβανοί χτίστες, ένας φούρνος, δύο ζαχαροπλαστεία. Αλλά και μία «σύγχρονη Ντίσνεϊλαντ», ένα «κοχύλι», ένας τόπος με σημαντική ιστορία, εγκαταλελειμμένος και μεταμορφωμένος σήμερα σε τουριστικό θέρετρο, μια συστάδα ανακαινισμένα πέτρινα σπίτια, υπέροχη φύση. «Ξύλο και μπρούντζος», «γκρι και άσπρες ρίγες», μια γκρεμισμένη πόρτα, μια άδεια κασέλα, απομεινάρια από ένα μισοτελειωμένο γεύμα. Μια ανθρώπινη ιστορία για όσα συνέβαιναν κάποτε και σήμερα είναι μνήμη, μια άλλη πάνω στα προσωπικά όρια, τα όρια κάθε επικοινωνίας και κάθε τόπου… Οι πληροφορίες και οι περιγραφές θα γέμιζαν σελίδες, ή ιστοσελίδες, ανάλογα πού θα τις αναζητήσετε. Από πού προέρχονται, πώς έχουν συγκεντρωθεί, πόσες εικόνες θα μπορούσαν να πάρουν τη θέση τους, πόσοι ήχοι, συζητήσεις, ζωγραφιές, σχέδια;
Μια ομάδα δεκαέξι φοιτητών των τμημάτων Αρχιτεκτονικής των Πανεπιστημίων Πάτρας (Εργαστήρι Εικαστικών) και Βόλου και τρεις εικαστικοί, οι Πάνος Κούρος, Δήμος Δημητρίου και Βάντα Χαλυβοπούλου, εγκαταστάθηκαν στη Στεμνίτσα για μια εβδομάδα (20-25/7), στήνοντας ένα πρωτότυπο εργαστήριο – ομαδικό έργο σε εξέλιξη, με υλικό τον ίδιο τον τόπο, όχι ως εικόνα, αλλά ως φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον. Με τους κατοίκους του, τα κτίσματα, τις γύρω περιοχές και όσα στοιχεία και εμπειρίες συνέλεξαν οι ίδιοι κατά τη διάρκεια της διαμονής τους. «Διατόπια: Διανύοντας το τοπίο, παράγοντας δίκτυα τόπου», ο τίτλος του εργαστηρίου ανήγγειλε το κεντρικό ζητούμενο του όλου εγχειρήματος. Το υλικό που συνέλεγαν και συνέθεταν κάθε μέρα τα μέλη της ομάδας, το ίδιο βράδυ το δημοσίευαν οι ίδιοι στο Διαδίκτυο, στην ιστοσελίδα του σεμιναρίου (http:// diatopia.cti.gr), όπου τους περίμεναν μια σειρά από μηνύματα από τους άλλους δέκα περίπου συμμετέχοντες στο «Διατόπια», καλλιτέχνες και καθηγητές από πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα των ΗΠΑ, Ισραήλ, Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας Σερβίας κ.ά., οι οποίοι συμμετείχαν από απόσταση, επεξεργαζόμενοι και αντιδρώντας στο υλικό που λάμβαναν και θέτοντας τα δικά τους ερωτήματα και προβληματισμούς.
Συλλογική εργασία
Για μία εβδομάδα, τα μέλη του «Διατόπια» συζήτησαν για την υποκειμενική εμπειρία με τον χώρο και την οικειοποίησή του, για το πώς μπορεί αυτός να αναπαραχθεί μέσα από μια συλλογική εργασία και να γίνει επικοινωνήσιμος (ή να μη γίνει), για τα όρια και τις δυνατότητες των μέσων, για τη σημασία του «πλαισίου». Την περασμένη Δευτέρα (28/7), το αποτέλεσμα παρουσιάστηκε στην Αθήνα, στην αίθουσα τέχνης Γκαζόν Ρουζ, η οποία λειτουργούσε και ως σημείο αναφοράς κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου. Στην ιστοσελίδα του «Διατόπια», το υλικό διαμορφώνεται συνεχώς, δημιουργώντας έναν καινούργιο πια «τόπο», ανοιχτό σε σκέψεις και προτάσεις για μελλοντικά δίκτυα επικοινωνίας.