Πραγματική έκπληξη είναι ο νέος αυτός δίσκος με τα δημοφιλή, μελωδικά κοντσέρτα του Γιόζεφ Χάιντν. Αποτελεί απόδειξη ότι το ενδιαφέρον για έργα αγαπητά και χιλιοπαιγμένα μπορεί διαρκώς να ανανεώνεται, αρκεί να βρεθεί ο κατάλληλος ερμηνευτής. Και κατάλληλος είναι εκείνος που θα πιάσει τον σφυγμό των έργων και θα τον αποδώσει με σύγχρονη αισθητική, χωρίς να θυσιάσει τις μουσικές αξίες. Ετσι, διευκολύνεται στην προσέγγισή του ένα νέο ακροατήριο, ενώ το «κουρασμένο» από αλλεπάλληλες ακροάσεις -αλλά πάντοτε σε εγρήγορση- αφτί ανακαλύπτει διαφορετικούς, ελκυστικούς -σύγχρονους και αυθεντικούς- τρόπους ανάγνωσης.
Δεξιοτεχνικό παίξιμο
Αυτήν τη φορά ο νέος άνεμος φύσηξε -όχι συμπτωματικά- χάρη στον μόλις 21χρονο Γάλλο τσελίστα Γκοτιέ Καπισόν. Φυσικά, έχουν προηγηθεί δεκαετίες μελέτης της αισθητικής του 18ου αι. από ερμηνευτές σε όργανα εποχής, ώστε να μπορεί σήμερα ο Καπισόν να μεταφράζει με τόση επιτυχία σε ένα σύγχρονο όργανο τους καρπούς της έρευνας αυτής. Γοργό, νευρώδες -έως βίαιο- δεξιοτεχνικό παίξιμο, σύντομες παράγραφοι, διαρκείς μεταβολές διαθέσεων που αναπροσαρμόζουν ακατάπαυστα το συναισθηματικό μικροκλίμα της μουσικής, λυρισμός απαλλαγμένος από το βαρύ φορτίο του ρομαντισμού… Ολα αυτά δίνουν ένα αποτέλεσμα ανάλαφρο, ευέλικτο, αέρινο, δροσερό, αισιόδοξο, που χαρακτηρίζεται από λεπτό γούστο σε ό,τι αφορά τη φραστική και τα διανθίσματα.
Καλύτερο συνεργάτη από τον Ντάνιελ Χάρντινγκ δεν θα μπορούσε να βρει ο Καπισόν. Διευθύνοντας ένα σύνολο με σύγχρονα όργανα -την Ορχήστρα Δωματίου Μάλερ-, ο επίσης νεαρότατος αρχιμουσικός επιδεικνύει ανάλογη προσαρμογή της αισθητικής της μουσικής σε μία σύγχρονη οπτική.
Δεν προσφέρει μόνον πειστική στήριξη σε ανάλογο ύφος, αλλά αφήνεται σε ενδιαφέροντα διάλογο με το σολιστικό όργανο ενθαρρύνοντας την ορχήστρα άλλοτε να υποχωρεί και άλλοτε να προβάλλει επ’ ίσοις όροις με το τσέλο. Συνολικά, ένας από τους πιο ελκυστικούς δίσκους των τελευταίων μηνών.