Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα νοτιότερα, στο Πέζαρο της Αδριατικής, γενέτειρα του Ροσίνι, πραγματοποιήθηκε για 23η χρονιά το φεστιβάλ που είναι αφιερωμένο στο δημιουργικό έργο του διασημότερου τέκνου της πόλης. Πραγματικό μουσικό εργαστήρι, το φεστιβάλ μαζί με την τοπική μουσική ακαδημία υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του αρχιμουσικού Αλμπέρτο Τζέντα, έχει διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στην αναβίωση ιδίως των σοβαρών έργων του Ροσίνι και στην διαρκώς αυξανόμενη απήχηση της οποίας απολαμβάνουν. Ο «Οθέλλος», η «Ερμιόνη», η «Σεμίραμις» αποτελούν πλέον μέρος του προγραμματισμού των μεγαλύτερων θεάτρων του κόσμου. Το Πέζαρο έχει αποδείξει ότι η σοβαρή μουσικολογική εργασία και η διεξοδική προετοιμασία μπορούν να συνδυαστούν θαυμάσια με το απολαυστικό θέαμα, ότι η ποιότητα δεν αποκλείει την ψυχαγωγία.
Ο «Ναβουχοδονόσορας»
Στον αντίποδα της εμφανώς πλαστικής Βαβυλώνας με τα φτερωτά αγάλματα που στήθηκε για τις ανάγκες του «Ναβουχοδονόσορα» του Βέρντι στην Βερόνα, στο Πέζαρο ο ίδιος τόπος μεταφράστηκε διαφορετικά για τις ανάγκες της «Σεμιράμιδος». Για την νέα παραγωγή της υπέροχης αυτής σοβαρής όπερας του Ροσίνι ο σκηνοθέτης Ντίτερ Κέγκι μετέθεσε την δράση σε μία αυτοκρατορία του αύριο, εφάμιλλη σε λάμψη και δύναμη της ασιατικής υπερδύναμης του παρελθόντος. Οι μνηστήρες της εξουσίας δεν πολιορκούν την μητέρα (Σεμιράμιδα) αλλά -πολύ εύλογα- την κόρη της, ενώ η μητροκτονία της συζυγοκτόνου (κατά το προφανές πρότυπο Ορέστη-Κλυταιμνήστρας) πραγματοποιείται με προσχηματική κάλυψη. Οι τέσσερις βασικοί ρόλοι της όπερας αποδόθηκαν από κορυφαίους τραγουδιστές, που και σκηνικά υπήρξαν πειστικοί στους ρόλους τους. Ως Σεμίραμις η Νταρίνα Τάκοβα έλαμπε από φωνητική υγεία και διέθετε την απαραίτητη αστραφτερή εμφάνιση. Τον Αρσάκη υποδύθηκε με μεγάλη επιτυχία η μεσόφωνος Ντανιέλα Μπαρτσελόνα, που χρόνο με τον χρόνο βελτιώνεται αισθητά. Ο Γκρέγκορι Κιούντε διέθετε την απαραίτητη τεχνική για τις δύο απάνθρωπες άριες του Ιντρένο ενώ τον Ασούρ απέδωσε ικανοποιητικά ο Ιλντάρ Αμπντραζάκοφ. Την παραγωγή διηύθυνε χωρίς εκπλήξεις ο Κάρλο Ρίτσι. Ας σημειωθεί, ότι πλην της Τάκοβα, οι τρεις άλλοι τραγουδιστές συμμετείχαν στην περσινή υπερπαραγωγή της ροσίνειας «Πολιορκίας της Κορίνθου» από την Εθνική Λυρική Σκηνή και την Πολιτιστική Ολυμπιάδα.
Απολαυστικός Ορί
Αν το ένα και μόνο σκηνικό στην παραγωγή της τετράωρης «Σεμιράμιδος» κούραζε, σε αυτή του «Κόμητα Ορί» αποδείχτηκε μοναδικό εύρημα: ο Λουίς Πασκουάλ μετέτρεψε την απολαυστική αυτή όπερα με τις διαρκείς ανατροπές και τις μεταμφιέσεις που σήμερα δύσκολα μπορεί κανείς να πάρει στα σοβαρά, σε ένα ανάλαφρο παιχνίδι κατά τη διάρκεια μίας γιορταστικής βραδιάς. Εκ των ενόντων στήθηκε μία γοητευτική μασκαράτα που δοκίμασε τις ανθρώπινες σχέσεις των βασικών συντελεστών: της όμορφης Αντέλ, του Ορί, του υπηρέτη του Ιζολιέ και του φίλου του Ρεμπό. Το καλό γούστο υπήρξε το κλειδί της σκηνοθεσίας, καθώς διαφορετικά το θέαμα θα μπορούσε να καταλήξει σε φτηνή παρωδία.
Μουσικά, το έργο στηρίχθηκε από ιδανική διανομή. Τον κόμη ερμήνευσε ο σήμερα διάσημος τενόρος Χουάν Ντιέγκο Φλόρες, που προ οκταετίας αναδείχθηκε στο Πέζαρο. Με τεχνική ασφάλεια και μεστή φωνή απέδωσε την απαιτητική μουσική ενώ σκηνικά υπήρξε πειστικός τόσο ως Ορί όσο και μεταμφιεσμένος ως ενάρετη «αδελφή Κολέτ». Την αγαπημένη του Αντέλ υποδύθηκε η Στεφανία Μπονφαντέλι, που διάνθισε την μουσική της με εξαιρετικό γούστο και κινήθηκε χωρίς ακκισμούς αν και σε ρόλο «ωραίας». Ως Ρεμπό, ο έμπειρος κωμικός βαθύφωνος Μπρούνο Πρατικό, δεν δυσκολεύτηκε να ξεχωρίσει χωρίς να καταφύγει σε υπερβολές. Τέλος, ως Ιζολιέ, σε έναν ακόμα ρόλο νεαρού άνδρα γραμμένου για μεσόφωνο, διακρίθηκε η Μαρί-Ανζ Τοντόροβιτς, πρωτίστως για την πειστική σκηνική της παρουσία. Με τη στήριξη ικανότατων τραγουδιστών στους δεύτερους ρόλους και υπό τη ρευστή -αν και όχι αρκούντως σπινθηροβόλα- διεύθυνση του Χεσού Λόπεθ Κόμπος, η μουσική του Ροσίνι υπηρετήθηκε με άριστο τρόπο.
Τρίτη παραγωγή του φετινού φεστιβάλ υπήρξε η μάλλον άγνωστη μονόπρακτη όπερα «Αντίνα», που δόθηκε σε λιτή παραδοσιακή σκηνοθεσία του Μόνι Οβαντία και μουσική διεύθυνση του Ρενάτο Παλούμπο. Ξεχώρισαν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η μεσόφωνος Τζόις ντι Ντονάτο και ο βαρύτονος Μάρκο Βίνκο, ενώ καλή εντύπωση έκανε επίσης ο Αλβανός τενόρος Σαϊμίρ Πίργκου. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αλβανία έχει δώσει τα τελευταία χρόνια αρκετούς σημαντικούς λυρικούς καλλιτέχνες όπως η Ινβα Μούλα και η Ενκελέιντα Σκόζα, που σταδιοδρομούν σε μεγάλα λυρικά θέατρα και πραγματοποιούν ηχογραφήσεις.
Μία τελευταία παρατήρηση: τόσο η παράσταση της «Σεμιράμιδος» όσο και αυτή του «Κόμη Ορί» είναι συμπαραγωγές του Πέζαρο με τις όπερες της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης η πρώτη, και της Μπολόνια η δεύτερη. Δεν είναι ντροπή: αντίθετα, είναι μία πολύ καλή λύση για θέατρα/θεσμούς με περιορισμένα οικονομικά.