Αν οι ποιητές νιώθουν αμηχανία μπροστά στον Σαίξπηρ, επειδή δεν μπορούν να του αντιπαραβληθούν, οι ζωγράφοι είναι μια άλλη ιστορία. Ομως, όχι με ευτυχέστερα αποτελέσματα, όπως θα φανεί παρακάτω. H έκθεση «O Σαίξπηρ στη ζωγραφική» στην Πινακοθήκη Ντάλιτς του Λονδίνου, επιχειρεί ακριβώς να παρουσιάσει μια άποψη του τρόπου με τον οποίο οι συμπατριώτες του ζωγράφοι αντιμετώπισαν, και στην τέχνη τους χειρίστηκαν, το φαινόμενο Ουίλιαμ Σαίξπηρ, μεταξύ των ετών 1730 και 1860.
Ταβερνόβιος Φάλσταφ
Πρώτος ο Γουίλιαμ Χόγκαρθ διανοήθηκε να ενσωματώσει στη θεματολογία της αγγλικής ζωγραφικής την υψηλή ποίηση της χώρας. H ιστορική ζωγραφική που ήταν το κυρίαρχο είδος της εποχής, αντλούσε τα θέματά της από τη Βίβλο, την κλασική λογοτεχνία Ελλήνων και Ρωμαίων και τα ιστορικά γεγονότα. O Χόγκαρθ ήταν εκείνος που στράφηκε στον Μίλτον, τον Τσόσερ και τον Σαίξπηρ. Σε ένα από τα πρώτα έργα του αποδίδει τον Φάλσταφ με μια εικόνα, που ακόμα και σήμερα λίγο πολύ επικρατεί, γιατί βασίζεται πάνω στα λόγια του ίδιου του Σαίξπηρ: κοιλαράς, αγριομάτης, ταβερνόβιος? ανάλογα και οι ακόλουθοί του που ήταν ακόμη πιο σκόρπιοι, επιπόλαιοι και καυχησιολόγοι. H εικόνα αυτή συγκαταλέγεται στην έκθεση όπως και άλλες οι οποίες, καθώς γράφει ο Μάικλ Γκλόβερ στη «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», εμπνέονται από σαιξπηρικές παραστάσεις του 18ου αιώνα. Σε μια τους ο Ζόφανι απεικονίζει τον ηθοποιό Μάκλιν στον ρόλο του Σάιλοκ, να ξιφομαχεί με το χέρι του ως ξίφος -ένας από τους πρώτους νατουραλιστές ηθοποιούς του καιρού του? και σε μια άλλην, τον θρυλικό ηθοποιό Γκάρικ που ουσιαστικά θεμελίωσε τον Σαίξπηρ στο λονδρέζικο θέατρο, στο ρόλο του Μάκβεθ.
Σημαντική είναι η παρουσία του Σαίξπηρ στο Ρομαντικό κίνημα. O ποιητής και ζωγράφος Γουίλιαμ Μπλέικ σε μια μικρή υδατογραφία του 1809 παρουσιάζει τον Ερρίκο Δ΄ να εφορμά έφιππος και ξιφήρης ως άλλος Αρης. Γενικά, οι σαιξπηρικές εικόνες των Ρομαντικών -ένας αλλόφρων Λιρ του Τζορτζ Ρόμνι να σκίζει τα ρούχα του κι ένας «Βασιλιάς Λιρ στη θύελλα» του Ράνσιμαν, με τον αέρα να ξεσκίζει τη φύση- είναι έμπλεες έντονων αισθημάτων και θεατρικής βίας.
Αργότερα, στους Βικτωριανούς, άλλαξε το στυλ παιξίματος και άλλαξε και ο τρόπος της ζωγραφικής απόδοσης. Σε έναν πίνακα αποδιδόμενο στον Ντέιβιντ Ρόμπερτς, ο Γουόλτερ Σκοτ στέκεται μπροστά στον τάφο του Σαίξπηρ στο Στράτφορντ, σαν ευλαβικός προσκυνητής.
Ηρθαν κατόπιν οι προραφαηλίτες, που λάτρευαν τον Σαίξπηρ ως θεό, δεύτερο μόνο μετά τον Ιησού Χριστό. Τούτο διακρίνεται ακόμη και στην πλαισίωση των έργων τους με χρυσοποίκιλτες κορνίζες που τους κάνουν να μοιάζουν με Αγιες Τράπεζες.
Τέτοιες εκθέσεις έχουν κυρίως ενημερωτικό χαρακτήρα με τον πλούτο των στοιχείων που κομίζουν, στους καταλόγους και στην άλλη τεκμηρίωσή τους? και σε τούτο δεν αποτελεί εξαίρεση η έκθεση της Πινακοθήκης Ντάλιτς.
Εικόνες και λόγια
Υπάρχουν και μερικά έργα πρώτης τάξεως, όπως δύο του Γουίλιαμ Μπλέικ, ένα του Χένρι Φιούζελι κι ένα του Τζόζεφ Ράιτ του Ντέρμπι, με την Ιουλιέτα και τον νεκρό Ρωμαίο στη σκοτεινιά της κρύπτης. Στην πλειοψηφία τους όμως οι ζωγράφοι στάθηκαν μπροστά στον Σαίξπηρ, όπως οι ποιητές? αμήχανοι. Κανένα έργο δεν βρίσκεται στο ύψος των λόγων του Σαίξπηρ, που τα συνοδεύουν ως λεζάντες.