Αν τον Νοέμβριο του 1973 κάποιος δήλωνε επάγγελμα επικοινωνιολόγος, οι άνθρωποι θα τον κοιτούσαν παράξενα. Αν ένας έγκλειστος είχε κινητό τηλέφωνο και επικοινωνούσε με το σταθερό των γονιών του («μανούλα, είμαι καλά, μην ανησυχείς»), πάλι θα τον κοιτούσαν σαν να ‘ταν εξωγήινος. Αν το Πολυτεχνείο συνέβαινε σήμερα, θα είχε το επίσημο σάιτ του, www.denpernaofasi-smos.gr; Οι εχθροί του θα προσπαθούσαν να το μπλοκάρουν, να στείλουν μηνύματα με τρελαμένους ιούς, όμως σαΐνια πιτσιρικάδες θα απελευθέρωναν τη σελίδα, θα ξήλωναν τους firewalls, τα πύρινα παραπετάσματα και θα παρέδιδαν ακέραιη τη λάμψη του στους κυβερνοναύτες όλων των θαλασσών.
Τι θα έλεγαν τα σύντομα γραπτά μηνύματα εκείνης της νύχτας; «Αντωνάκη, γύρνα, ο μπαμπάς κοντεύει να τρελαθεί», «τα τανκς κατεβαίνουν», «πού είσαι, πάρε με», χιλιάδες αγωνιώδεις κλήσεις αναπάντητες, μέχρι που οι κεραίες θα ζαλίζονταν, οι οθόνες θα θόλωναν, η κινητή τηλεφωνία θα σήκωνε τα χέρια ψηλά.
Ειδήσεις που μεταδίδονταν στόμα με στόμα. Χειρόγραφες προκηρύξεις, αληθινά φωναχτά συνθήματα και όχι παγωμένα SMS που πολλαπλασιάζονται με ψηφιακή καταβολάδα. Σε σύγκριση με τις σύγχρονες τεχνολογικές δυνατότητες, το επικοινωνιακό πρόσωπο της 17ης Νοεμβρίου θυμίζει την Εποχή του Λίθου. Ομως αν δεν υπήρχε ο πομπός στο κτίριο των Μηχανολόγων, όλα θα ήταν διαφορετικά. Αυτό που μετέτρεψε το Πολυτεχνείο σε ιστορικό και βραδείας καύσεως γεγονός δεν ήταν μόνο το «μέσα», αλλά και το «έξω», ο λαός που είχε ακούσει το σταθμό των «ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών» και, με το ζωντανό του σώμα, τύλιξε το συγκρότημα των κτιρίων της Πατησίων – μια παλλόμενη «ανθρώπινη ασπίδα» προτού ο όρος γίνει της μόδας. Ηταν μία από τις λίγες, τις ευτυχισμένες στιγμές της Ιστορίας που η τεχνολογία δεν ήταν απλά «φιλική προς τον χρήστη» (user friendly), αλλά βρέθηκε στην καρδιά της ποίησης, συνέβαλε στην απογείωση της εξέγερσης, ακριβώς επειδή μια σταγόνα αίμα «μιλάει» πιο πολύ από τόννους μελάνι, από μιλούνια μεγκαμπάιτ.
Η επέτειος είναι ημέρα μνήμης, ενοχής ή (αυτο)δικαίωσης, ρητορείας και εκτόνωσης, ημέρα διαλέγουμε και παίρνουμε; Αν ήταν γιορτή, θα ήταν εορτή κινητή, που δεν υπακούει σε κανέναν ημερολογιακό κανόνα. Αυτό που έχει απομείνει ή μάλλον αυτό στο οποίο μετασχηματίζεται εκείνη η εξέγερση βρίσκεται πέρα από τη νοσταλγία και τα μαλάματα, τις μολότοφ, τα χημικά και τα δακρυγόνα, πέρα από τους μαύρους ίσκιους του πολέμου, της παγκόσμιας κρατικής καταστολής και της ατομικής τρομοκρατίας. Το Πολυτεχνείο δεν ανήκει σε εκείνους που το επικαλούνται σαν αιώνιο άλλοθι ούτε σε εκείνους που βιάζονται να το θάψουν. Δεν ανήκει καν στην εποχή του. Κανείς δεν μπορεί να το νεκροστολίσει, γιατί απλά το πτώμα του δεν βρέθηκε, δεν θα βρεθεί ποτέ, το πήρε ο Αγγελος της Ιστορίας.
Το κινητό Πολυτεχνείο, λοιπόν, γνέφει στους τυχερούς και αθώους, που με στοχασμό και αγώνα διαβάζουν -και γράφουν- το ΡΙΝ στις φτερούγες του ίδιου αγγέλου. Κινητό και αχαρτογράφητο, αγίνωτο και απρόβλεπτο, δεν ήταν παρά ένα σκίρτημα στον μεγάλο δρόμο για την ελευθερία, μέχρις ότου ανακαλύψουμε ότι η καρδιά του Σκορπιού βασίλεψε, ότι «ο τύραννος μέσα απ’ τον άνθρωπο έχει φύγει».