Κoμεντί
Σκηνοθεσία: Νταγκούρ Κάρι
Ερμηνεία: Τόμας Λεμαρκίς, Ελιν Χανσντότιρ, Θρέστουρ Λεό Γκούναρσον
Ο Ισλανδός Νταγκούρ Κάρι κατηφορίζει από τον βορρά του ευρωπαϊκού χάρτη ακολουθώντας την τροχιά του Ακι Καουρισμάκι. O αυθεντικός τίτλος της ταινίας «Noi Albinoi» είναι ένα παιχνίδι επαναλαμβανόμενων φθόγγων, που υπογραμμίζει περιεκτικά και σύντομα τη δίχως χρώμα καθημερινή μονότονη ζωή ενός 17χρονου, τον οποίο αποκαλούν Νόι. O ελληνικός τίτλος «Ονειρεμένη απόδραση» υπαινίσσεται, απλώς, την επιθυμία του Νόι να εγκαταλείψει το συντομότερο δυνατόν την παγωμένη άκρη της μακρινής Ισλανδίας όπου ζει.
Το λευκό και η αίσθηση του εύθραυστου δίνουν χαρακτηριστικό τόνο στο φιλμ, καθώς το σενάριο και η σκηνοθεσία δημιουργούν λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο 30χρονος Κάρι είναι σαν να κινηματογραφεί το τρεχούμενο νερό που γίνεται πάγος και στη συνέχεια θρύψαλα στο παραμικρό άγγιγμα.
Στο βάθος του σκηνικού δεσπόζει ένα βουνό -σαν κορυφή παγόβουνου- και σε απόσταση ανάσας από την κάμερα το ξυρισμένο κεφάλι του Νόι. H ιδιορρυθμία που τρέχει πάνω κάτω ανάμεσα σε θρύψαλα ανθρώπινων σχέσεων. O Νόι ζει στο σπίτι της γιαγιάς του και δεν έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τον πατέρα του. Βαριέται να ακούει τα ίδια και ίδια από τους δασκάλους και στέλνει αντ’ αυτού στο σχολείο ένα… κασετοφωνάκι, ώστε να ηχογραφούνται οι παράδοσεις. Γλιτώνει, όμως, την αποβολή επειδή είναι αληθινή ιδιοφυΐα. O Νόι μοιάζει με ήρωα μιας σουρεαλιστικής κωμωδίας τρόμου. H εξωτερική του εμφάνιση θυμίζει… βρικόλακα που βγαίνει από το φέρετρο (μια κρύπτη στο πάτωμα του δωματίου του) και κυκλοφορεί σε ένα τεράστιο νεκροταφείο (έτσι μοιάζει η μικρή κατεψυγμένη πόλη). Στην έκφρασή του εναλλάσσονται το χιούμορ και η μελαγχολία, καθώς η σκηνοθεσία του Κάρι κλιμακώνεται πάνω στην επιθυμία του Νόι να φύγει σε μέρη εξωτικά. H ζωή του προς στιγμήν αλλάζει. Μια νεαρή κοπέλα, που μόλις έφτασε από την πρωτεύουσα, ανοίγει την πόρτα της κατάψυξης… Το χιούμορ του «Νοi Albinoi» είναι διεισδυτικό, οι ρυθμοί αργοί και οι εντάσεις υπόκωφες μέχρι την έκρηξη του απρόσμενου τέλους, όταν ο έρωτας σπάει τον πάγο.