Το 2002 έκαναν την πρώτη τους μεγάλη επιτυχία με το άλμπουμ «Flood». O φρέσκος ήχος τους, ήταν ό,τι πιο ελπιδοφόρο είχε ακουστεί στον χώρο της σοβαρής αγγλόφωνης ποπ στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, το γεγονός όμως ότι το άλμπουμ είχε «εκτοξευτεί» μέσω ενός τραγουδιού τους, που είχε ντύσει μια πετυχημένη τηλεοπτική διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας, δημιουργούσε φόβους μήπως το γυαλί είχε μεγεθύνει τις καλές εντυπώσεις μας. Εμενε, λοιπόν, το συγκρότημα να «αναμετρηθεί» με τον χρόνο για να φανεί η αξία του στην πραγματική της διάσταση. Και, στην εκπνοή του 2003, οι Raining Pleasure έρχονται να μας αποδείξουν ότι αντέχουν να σηκώσουν στις πλάτες τους την εγχώρια αγγλόφωνη σκηνή.
Το τέταρτο άλμπουμ τους με τίτλο «Forwards + Backwards», που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, είναι μια φωτεινή δουλειά, με συνθετική πρωτοτυπία και εκτελεστική αρτιότητα. Ελίσσσεται ανάμεσα σε εκλεπτυσμένη ποπ, δροσερή τζαζ, πειραματισμούς σε avant garde και σε ηλεκτρονικούς δρόμους. Και, σε άπταιστα… Αγγλικά, τόσο που αμφιβάλλει κανείς για το ότι ο Vassilikos, ο Jeremy, ο Spiral και ο Jay είναι γέννημα θρέμμα Πατρινοί. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, χρησιμοποιούν ξενικά ονόματα για το αστείο της υπόθεσης… όπως μας είπε ο Vasilikos, συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής και μπασίστας του συγκροτήματος από τον οποίο ζητήσαμε να μας εξηγήσει πώς μια παρέα πιτσιρικάδων από την Πάτρα έφτασε να είναι συνώνυμη της εγχώριας αγγλόφωνης ποπ σκηνής.
– Το 2002 εκτοξευτήκατε μέσω μιας διαφήμισης. Για πολύ καιρό σας αποκαλούσαν «αυτοί που λένε το τραγούδι της τάδε εταιρείας». Σας ενοχλούσε αυτό;
– Στην αρχή που μας έγινε η πρόταση από την Cosmote ήμαστε λίγο επιφυλακτικοί. Αλλά όσο κι αν το σκεφτήκαμε, δεν μπορέσαμε να βρούμε έναν καλό λόγο να μην το κάνουμε. Δεν είναι κακό να δανείζεις ένα τραγούδι σου σε μια διαφήμιση. Αλλωστε, αν δεν είναι καλό το ίδιο το τραγούδι δεν γίνεται τίποτα.
Από τους Σμιθς στον Χατζιδάκι
– Είναι θέμα αισθητικής η επιλογή αγγλικού στίχου;
– Ναι, και όχι προοπτικής ή επιδίωξης μιας καριέρας στο εξωτερικό. Από την αρχή της πορείας του γκρουπ, το ’92, θέλαμε να παίζουμε σαν τους Σμιθς, σαν τους Cure. Κάναμε αυτό που θαυμάζαμε περισσότερο. Και ό,τι θαυμάζαμε τότε ήταν στ’ αγγλικά. H ελληνική μουσική μπήκε στη ζωή μας πολύ αργότερα. Τα ακούσματά μας παρ’ όλα αυτά είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους. Εκτείνονται από τους Smiths, τους Radiohead και τους Stereolab μέχρι την Λένα Πλάτωνος -που προσωπικά τη θεωρώ σπουδαία μουσικό- τη Σαβίνα Γιαννάτου και τον Μάνο Χατζιδάκι.
– Είστε από την Πάτρα και μένετε μόνιμα εκεί. H ζωή στην επαρχία βοηθάει στο να είναι κανείς πιο δημιουργικός;
– Ναι, σίγουρα μπορείς να είσαι πιο δημιουργικός. Μας εξυπηρετεί η Πάτρα, γιατί είναι έξω από την πολλή φασαρία και τις πολλές μόδες. Ολο αυτό που γίνεται στην Αθήνα, πιστεύω πως δεν θα μας έκανε και πολύ καλό.
Θα μας αποσπούσε από τη συγκέντρωση στον εαυτό μας που είναι και η βάση για να αρχίσεις να δημιουργείς. Το γεγονός ότι είμαστε στην Πάτρα έχει δώσει χαρακτήρα στη μουσική μας. Επίσης, είμαστε παιδιά που μεγαλώσαμε δίπλα στη θάλασσα, σε μικρούς δρόμους, πηγαίναμε σε δύο τρία καφέ στην εφηβεία μας, δύο τρία μπαράκια μεγαλώνοντας, και έχουμε συνηθίσει αυτό που λέμε «στέκι». Ακόμη και στην Αθήνα όταν ερχόμαστε πηγαίνουμε στο ίδιο μέρος.
– Πώς βλέπετε την προοπτική της καριέρας στο εξωτερικό;
– Είμαστε ήδη στη διαδικασία να διαφημίσουμε το cd στο εξωτερικό και να το στείλουμε σε εταιρείες. Είναι όμως νωρίς ακόμη. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι στο εξωτερικό. Αλλά πιστεύω πολύ στη στιγμή. Ξαφνικά βρίσκεται κάποιος άνθρωπος που του αρέσει αυτό που κάνουμε κι αν το πάρει και λίγο προσωπικά γιατί αλλιώς δεν γίνεται, μπορεί να συμβεί.
– Αν ακούσει κανείς τα άλμπουμ σας μέχρι σήμερα, θα διαπιστώσει αλλαγές στα ύφη. Το «Nostalgia» ήταν πιο μελωδικό, στο «Flood» έχετε πιο πολλές κιθάρες, στο «Forwards + Backwards» πειραματίζεστε περισσότερο.
– Το τελευταίο μας άλμπουμ έχει κάτι απ’ όλα τα προηγούμενα, αλλά πάει και λίγο παραπέρα. Το τζαζ στοιχείο, για παράδειγμα, δεν υπήρχε, ενώ τώρα υπάρχει. Επίσης, το άλμπουμ είναι πιο αυτοσχεδιαστικό από άποψη ενορχήστρωσης, κάτι που έγινε συνειδητά. Μέχρι τώρα αυτό που κάναμε ήταν ότι μπαίναμε στο στούντιο και ο καθένας ήξερε ακριβώς τι παίζει, τι κάνει. Ηταν όλα πολύ μελετημένα. Αυτήν τη φορά αφεθήκαμε πιο ελεύθεροι κι αυτό γιατί όταν κάναμε το «Flood» είδαμε ότι μερικές ιδέες που δεν τις είχαμε τόσο σταθεροποιημένες απ’ την αρχή, έδωσαν όμορφα αποτελέσματα. Κι έτσι αποφασίσαμε να πειραματιστούμε περισσότερο.
Είχαμε τους κορμούς, την πολύ γενική ιδέα για το πώς πάει κάθε κομμάτι και αφήσαμε το πού πάει στη στιγμή. Μπορεί η διαδικασία αυτή να ήταν πιο σκληρή για μας γιατί δεν είχαμε τέτοια εμπειρία, λειτούργησε όμως καλά και έδωσε κάτι φρέσκο στον ήχο.
«Πειραματική» ποπ
– Πώς αποκαλείτε τη μουσική σας;
– Κάποτε είχαμε καταλήξει στον όρο «πειραματική» ποπ, γιατί υπάρχει το ποπ στοιχείο, το ανοιχτό προς τον κόσμο, το εξωστρεφές. Αλλά από την άλλη δεν είναι το καθιερωμένο. Είναι μάλλον η ποπ διάθεση με πείραμα.
– Ακολουθείτε τα αγγλικά πρότυπα στην ποπ;
– Γενικά μας έχουν ταυτίσει με τη σύγχρονη αγγλική ποπ, αλλά δεν το αποδεχόμαστε. Δεν είμαστε Brit Pop. Ούτε καν ακούμε αυτό το είδος της μουσικής. Από τη σύγχρονη αγγλική ποπ είναι πολύ λίγα τα πράγματα που μας συγκινούν.
– H αγγλόφωνη ποπ ως μουσική φόρμα, στην Ελλάδα έχει μέλλον;
– Νομίζω πως ναι. Πρώτα απ’ όλα υπάρχουν πολύ καλά γκρουπ, όπως οι «Matisse» και οι «Closer» και πολλά άλλα μικρότερα, που όμως δεν έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Δεν μπορώ να πω ότι έχει δημιουργηθεί σκηνή, αλλά αν υπάρξει βοήθεια θα γίνει κι αυτό…
Ποιοι είναι οι Raining Ρleasure
Ξεκίνησαν το 1990 με το εφηβικό και σκοτεινό όνομα «Rest iPiece» πριν καταλήξουν στο σαφώς πιο φωτεινό «Raining Pleasure», από το ομώνυμο τραγούδι των Αυστραλών Triffids. Από την αρχή της ίδρυσης του γκρουπ σταθερά μέλη είναι ο Vassilikos (σύνθεση, στίχοι, τραγούδι, μπάσο) και ο Jeremy (κιθάρες), ενώ τα τελευταία πέντε χρόνια το συγκρότημα συμπληρώνουν ο Spiral (κιθάρες) και ο Jay (ντραμς και κρουστά). Το 1996 κυκλοφορούν τον πρώτο τους δίσκο «Memory Comes Back», μια δουλειά αρκετά δυναμική και με πολλές εντάσεις, και το 1998 το άλμπουμ «Nostalgia» όπου κάνουν μια πιο μελωδική στροφή. Και στα δύο άλμπουμ, όμως, οι συνθέσεις τους δεν αναδεικνύονται αρκετά, εξ αιτίας της ερασιτεχνικής παραγωγής. Χρονιά-ορόσημο είναι το 2002 και το LP «FLOOD». Με τη βοήθεια τριών διαφημίσεων με δύο τραγούδια τους, το Fake και το Capricorn, γίνονται ευρέως γνωστοί. Το «Forwards + Backwards» είναι το τέταρτο άλμπουμ τους. Περιέχει έντεκα τραγούδια και την παραγωγή υπογράφουν ο Coti K. και ο Χρίστος Λάινας. Προσέξτε το πολύ ατμοσφαιρικό «Identical Twins» με τα υπέροχα φωνητικά της Ελλης Πασπαλά.