Κυριάκος Χαραλαμπίδης: «Αιγιαλούσης επίσκεψη. Ενα ποίημα κι ένα σχόλιο». Εκδόσεις «Αγρα», 2003.
H «επίσκεψη» του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, ο στοχασμός και η περισυλλογή δηλαδή για τη βασανισμένη πατρώα γη της Κύπρου, αυτήν τη φορά γίνεται μεγάλη «επίσκεψη» για να νιώσουμε πώς η «Αιγιαλούσα» αυτοπροσδιορίζεται αμέσως χωρικά και χρονικά. Στα συγκεκριμένα της όρια η θάλασσα είναι «πλήθος» και τα «νερά πολλά», ο ήλιος εκτυφλωτικός και ο ήχος από το χώμα και την πέτρα δυνατός, το αίμα νωπό κι ο θάνατος, μάρτυρας, ο λόγος ο παλιός ο χωνεμένος ακούγεται από την ηλιοψημένη γη.
Η νεότερη ιστορία διαπλέκεται με την παλιότερη. Και η φωνή της μάνας, σαν φωνή της γης διηγείται την προσωπική της ιστορία. Οπως παλιότερα η φωνή του παλιού χρονογράφου, του Λεόντιου Μαχαιρά π.χ., είχε μεταγραφεί από τη φωνή του Γιώργου Σεφέρη, έτσι τώρα η λαϊκή αφήγηση μεταγράφεται από τη φωνή του Κυριάκου Χαραλαμπίδη. H συγκεκριμένη λαϊκή αφήγηση αφορά μια προσωπική ιστορία, που γίνεται όμως καθολική αφού παραπέμπει σε πολλές παρόμοιες. Το νήμα της αφήγησης το κρατάει μια μάνα με δυο παιδιά αιχμάλωτα, ένα σπίτι, έναν έποικο, ένα σκύλο, μια γλάστρα που έπεσε και τσακίστηκε μες στα λασπόνερα. Λόγος λιτός, βγαλμένος από το προσωπικό πάθος και γι’ αυτό εξαγιασμένος. H χωνεμένη ιστορία παλιά και πρόσφατη αναδύεται από το χώμα μαζί με τα «ρινισμένα κουδούνια / καθένα στον δικό του πλάγιο ήχο / […]
Μα του πελάου ο κάμπος – άγνωστο διατί / χοχλά θανάτου θειάφι κι αγρία διαρπαγή».
Λοιπόν, όλα περνούν και όλα ξανάρχονται και ο τόπος, μαθημένος να αποταμιεύει αίμα, πόνο, εμπειρία, έμαθε και να μιλάει. H φωνή αυτής της μάνας με τη δική της «γλωσσολαλία» δεν είναι φωνή μιας μάνας, αλλά φωνή Αιγιαλούσης πατρίδας.
Στην επιφάνεια τίποτε δεν μαρτυράει τη ζωή που χώνεψε το ζεστό χώμα. H μνήμη και ο πόνος, όμως, έχουν έναν δικό τους τρόπο να λάμπουν μέσα στο ιθαγενές εκτυφλωτικό φως. Και ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, με τη σειρά του, έγραψε το ποίημα που χώνεψε μέσα του τη λαϊκή αφήγηση και σχολίασε τη λαϊκή αφήγηση που χώνεψε μέσα της το λαϊκό πάθος, με ύφος που αφήνει μια αίσθηση αγιότητας, με περιεχόμενο που αφήνει μια αίσθηση μαρτυρίου, με την ανάγνωση που αφήνει μια μουσική γλυκιά και πικρή σε «πλάγιο ήχο».