Αν στο γκαλά χορού ενός επωνύμου και δημοφιλούς σταρ την παράσταση κλέβει ένας «ανώνυμος» χορευτής με το σόλο ενός άλλο τόσο «ανώνυμου» χορογράφου, μήπως έχουμε κάθε δικαίωμα να αμφισβητήσουμε την οργάνωση αυτού του «Εορταστικού γκαλά χορού με τον Βλαντιμίρ Μάλαχοφ»; Προλάβαμε την τελευταία παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής (30/12/03) και πρώτη απογοήτευση: η ματαίωση, για λόγους τραυματισμού, του υπέροχου ντουέτου «Ithe middle…», του Φορσάιθ. Κάπως σαν μια προέκταση της περσινής μαγικής χορευτικής εκδήλωσης με τον Μάλαχοφ θα πρέπει να ξεκίνησε και η φετινή πρόταση, η οποία, όμως, καθ’ οδόν παραστράτησε! Για να γίνει χριστουγεννιάτικο το πρόγραμμα προστέθηκαν στο β΄ μέρος αποσπάσματα από την 2η πράξη του «Καρυοθραύστη». Κλασικά ντουέτα στόλισαν το α΄ μέρος που κατέληγε σε μια εύπεπτη για μικρούς και αδαείς μεγάλους μεταλλαγμένη μίνι έκδοση της 2ης πράξης της «Λίμνης των κύκνων». Και στις δύο περιπτώσεις ο σταρ συνόδευσε τη συνοφρυωμένη Ντιάνα Βισνιόβα και μας «ξεπέταξε» και τη βαρασιόν του στο Grand Pas του «Καρυοθραύστη». Γιατί, όμως, με μποτάκια;
Πιο κεφάτος ήταν στο «Ταξίδι» του Ρενάτο Ζανέλα (μουσ. Μότσαρτ) που αποκαλύπτεται ότι δεν αντέχει τις πολλαπλές θεάσεις. Αντίθετα από το πανέξυπνο, πρωτότυπο και τρισχαριτωμένο «O αστός» του Μπεν φαν Κάουφενμπεργκ στο ομώνυμο απολαυστικό τραγουδάκι του Ζακ Μπρελ. Εδώ ο Μάρσιν Κραγέφσκι, από το Μπαλέτο της Κρατικής Ορχήστρας της Βιέννης, έδωσε ρέστα κλέβοντας την παράσταση με ένα σόλο κομμένο και ραμμένο στα νευρώδη χιουμοριστικά μέτρα του. Το ίδιο νεύρο και το ίδιο κέφι απέδειξε ο ερμηνευτής και στο γκοπάκ του «Καρυοθραύστη». Διαθέτει δε εξαιρετική τεχνική, όπως απαιτείται σε μικρόσωμους χορευτές για να επιβιώσουν στην αρένα… υψηλοτέρων «θηρίων». Οπως ήταν ο Αρτέμι Σπιλέφσκι που στο εναρκτήριο ντουέτο του «Μαύρου Κύκνου» επέδειξε ύφος και ήθος εξαίρετου danseur noble. H παρτενέρ του Πολίνα Σεμιόνοβα προσέφερε στην κόντα τα εκπληκτικότερα 32 φουετέ που έχουμε ίσως δει επαναλαμβάνοντας… αδυσώπητα τις μαστιγωτές πιρουέτες σε μονή – μονή – διπλή(!) κίνηση 10 ολόκληρες σταθερές φορές. Μπράβο της. Δεν κατάλαβα γιατί δεν γνωρίζω, το ντουέτο «Αμλετ» του Μπόρις Εϊφμαν σε μουσική… Τσαϊκόφσκι. Αυτό που είδα, αν ήταν αυτό, ήταν ένα ντουέτο σε μουσική από το… πένθιμο εμβατήριο της «Ηρωικής» του Μπετόβεν. Κάποια μη ανακοινώσιμη, ίσως, αλλαγή προγράμματος; Γενικά, μια βραδιά περίεργης δομής και ποικίλης έκφρασης που βρήκε μέρος του κοινού ενθουσιασμένο. Αλλοι απογοητεύτηκαν.