Είναι καλό ή κακό όταν ένα βιβλίο διαβάζεται γρήγορα; Οχι όταν «ρουφιέται», όπως συνήθως λέγεται για να τονιστεί η καλή ποιότητα του κειμένου, αλλά όταν διαβάζεται γρήγορα και συγχρόνως άκοπα. Το νέο μυθιστόρημα της Ερσης Σωτηροπούλου Δαμάζοντας το κτήνος (εκδόσεις «Κέδρος») διαβάζεται πολύ γρήγορα, περίπου σε 24 ώρες. Δεν χρειάζεται να σταματήσεις πουθενά. O ήρωας ένας ώριμος άνδρας, στέλεχος της κυβερνητικής παράταξης και ποιητής? έχει σύζυγο, ερωμένη, γιο, μητέρα, γραμματέα, φιλοδοξίες, επαγγελματικές υποχρεώσεις, καλλιτεχνικές και υπαρξιακές ανησυχίες. Μια συνηθισμένη περίπτωση στη σύγχρονη Αθήνα.
Η Ερση Σωτηροπούλου στο νέο της βιβλίο γίνεται περισσότερο ανοικτή θεματολογικά, περισσότερο προσεγγίσιμη γλωσσικά, γλιστρώντας όμως στην ευκολία που δεν απέχει πολύ από την ευκολία του τηλεοπτικού λόγου και της τηλεοπτικής πλοκής. «Ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι ο Αρης με δυσκολία κρατούσε τα μάτια του ανοιχτά. Τα νεύρα του είχαν περάσει και το μόνο που ήθελε ήταν να έχει χρόνο για να μπορέσει να κοιμηθεί. Κουλουριασμένη δίπλα του η Πέννυ τού γύριζε την πλάτη. Μπορεί να του κρατούσε μούτρα, μπορεί να είχε αποκοιμηθεί. H πρωτοβουλία της να τηλεφωνήσει στο σπίτι του εκείνο το μεσημέρι, να τον ζητήσει και να πιάσει κουβέντα με την Κάρλα, παριστάνοντας τη δημοσιογράφο που ήθελε να του πάρει συνέντευξη, τον είχε κάνει έξαλλο. Της είχε βάλει τις φωνές και είχε κρατηθεί για να μην τη χτυπήσει».
Κάπως έτσι είναι τα περιγραφικά μέρη του βιβλίου, που συχνά διακόπτονται από διαλόγους εξίσου αδιάφορου περιεχομένου:
«Τι θα πιεις;» ρώτησε η γυναίκα λέαινα.
«Σκατά… Εσύ;» σφύριξε η Πατρινή.
«Σκατά, ουισκάκι»
Η Ερση Σωτηροπούλου πάντα ήταν τολμηρή στη γραφή της, πάντα ανατρεπτική θεματολογικά. Αυτήν τη φορά κρατάει το στοιχείο της γλωσσικής (έως γαργαλιστικής) τόλμης και φαίνεται να συμβιβάζεται θεματολογικά σε ευκολότερα θέματα, «κοινής λήψεως». Πιθανός στόχος της συγγραφέως είναι να παρωδήσει τη σύγχρονη νεόπλουτη άρχουσα τάξη (το απαραίτητο περιβάλλον του περιθωρίου είναι κι εδώ παρόν, στο πρόσωπο του Σπίθα) προσφιλές θέμα στους σύγχρονους νεοέλληνες πεζογράφους. Και το μόνο που καταφέρνουν είναι να επαναλαμβάνονται. Να μοιάζουν ο ένας στον άλλον, να μη διακρίνεται η γραφή και η θεματολογία τους. H Ερση Σωτηροπούλου στο δέκατο βιβλίο της ανοίγεται στο πέλαγος των μπεστ σέλερ, με τον ίδιο τρόπο που ο ήρωάς της ανοίγεται στο τέλος του βιβλίου, στο πέλαγος. Μόνο που εκείνος αφήνει εν τέλει πίσω του μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα. H συγγραφέας τι αφήνει;