«Αρχικά είχα προγραμματίσει το «Ταγκό Ζαλουζί» ως ανκόρ. Ομως, επειδή φοβήθηκα ότι μπορεί να φύγετε μετά τη Συμφωνία του Χάιντν, τελικώς το ενέταξα στο πρόγραμμα». Αυτά δήλωσε στις 13 Δεκεμβρίου ο Τσαρλς Ολιβιέρι – Μάνροϋ πριν διευθύνει την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο διάσημο ταγκό του Γκάντε. Μάλιστα, εμφανώς υπερήφανος για την επιλογή του, ο 33χρονος Καναδός αρχιμουσικός επανέλαβε το ταγκό και ως ανκόρ.
Θα μπορούσαμε πράγματι να είχαμε αποχωρήσει μετά τη Συμφωνία αρ. 93 του Χάιντν. Οχι, βεβαίως, επειδή το έργο είναι κακό, αλλά επειδή ο Καναδός, μη μπορώντας να διακρίνει -επομένως ούτε να αναδείξει- τα ενδιαφέροντα στοιχεία του, το απέδωσε με χαρακτηριστική αδιαφορία. Οθεν η συνειδητή ανασφάλειά του. Κι όμως, η ΚΟΑ προτίμησε αυτόν, αντί άλλων αποδεδειγμένα πιο αξιόλογων νέων Ελλήνων αρχιμουσικών, στους οποίους σπανιότατα δίνει μία ευκαιρία. Αν μη τι άλλο, έχει φανεί ότι αυτοί έχουν σημαντικότερες αγωνίες από το να «ταΐσουν» στο αθηναϊκό κοινό -σε «α΄ εκτέλεση»(!)- κομμάτια αρμόζοντα σε ορχήστρες ποικίλης μουσικής. Αδικο και για τη Δανάη Καρά, σολίστα στο 3ο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπάρτοκ, που είχε να αντιπαλέψει μία ελλιπώς προετοιμασμένη ορχήστρα, χωρίς συναίσθηση της λεπτομέρειας που απαιτεί το τόσο σύνθετο έργο. Η ίδια η πιανίστρια φάνηκε καλά προετοιμασμένη, ανέδειξε τον ιδιαίτερο λυρισμό του β΄ μέρους και κυριάρχησε χωρίς πρόβλημα στο τρίτο.
Εξοχος Πετρόφ σε Λιστ
Καιρό είχε η Αθήνα να ακούσει τον Νικολάι Πετρόφ, έναν από τους λαμπρότερους πιανίστες της σοβιετικής περιόδου. Στις 28 Νοεμβρίου συνέπραξε με την ΚΟΑ υπό τον Γάλλο αρχιμουσικό Αλέν Παρί και έδωσε το 1ο Κοντσέρτο για πιάνο του Λιστ σε ερμηνεία νοσταλγική, απόηχο των καλύτερων στιγμών της ερμηνευτικής αισθητικής των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων. Με δεδομένη την συναρπαστική δεξιοτεχνία του, ο Πετρόφ εστίασε το ενδιαφέρον στην ανάδειξη της ποιητικής διάστασης της μουσικής. Σίγουρος και έμπειρος, πρόβαλε τις μελωδικά κρίσιμες φράσεις, τις οποίες διαμόρφωνε αναπροσαρμόζοντας διαρκώς χρονικές διάρκειες και δυναμική, διαφοροποιώντας με μεγάλη ευαισθησία ανάμεσα στην αφετηρία, στην κλιμάκωση και στην κατάληξη κάθε ενότητας. Αισθητική ταιριαστή στο ύφος του έργου και συνεπής προς τον εαυτό της. Δίκαιη η αποθέωση του καλλιτέχνη από το κοινό.
Επειτα από σειρά καλών συναυλιών, η ΚΟΑ υπήρξε αρκετά κατώτερη των προσδοκιών. Η εισαγωγή στον «Ελεύθερο Σκοπευτή» του Βέμπερ -όπερα που έχει να παρουσιαστεί στην Αθήνα από το 1963!- δόθηκε ως… σκαρίφημα, ενώ τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν ούτε στα τέσσερα συμφωνικά αποσπάσματα από την δραματική συμφωνία «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Μπερλιόζ.