«Τραγουδάω για τη ζωή γιατί τo τραγούδι είναι ένας τρόπος να μιλήσουμε γι’ αυτήν? κι αυτό βέβαια είναι και η τζαζ». M’ αυτά τα λόγια μίλησε η Αμπι Λίνκολν, μια από τις τελευταίες ντίβες της τζαζ, για το είδος που υπηρετεί εδώ και μισό αιώνα, στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου που έγινε με αφορμή τις συναυλίες της στην Αθήνα. H σημαντική τραγουδίστρια, συνθέτις αλλά και ηθοποιός θα «κλείσει», την Παρασκευή και το Σάββατο, ένα πολύ ενδιαφέρον τετραήμερο τζαζ, το οποίο ξεκινάει με αυθεντική τζαζ της Νέας Ορλεάνης από την ιστορική PreservatioHall Jazz Band, σήμερα και αύριο στο Big Top Theatre στου Ρέντη.
Η Αμπι Λίνκολν είναι μια από τις ελάχιστες τραγουδίστριες που η ερμηνεία της καθρεφτίζει τον τρόπο της Μπίλι Χολιντέι, από την οποία και έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό. Δέκατο παιδί μιας οικογένειας με δώδεκα παιδιά, από τα οποία σήμερα ζουν τα πέντε, όπως ανέφερε, άρχισε να τραγουδάει στις αρχές της δεκαετίας του ’50 αρχικά πάνω σ’ ένα ποπ ρεπερτόριο, που όμως στα μέσα της ίδιας δεκαετίας το έκανε εντελώς τζαζ, ενώ παράλληλα άρχισε να παίζει στο σινεμά.
«Η τζαζ μουσική είναι ένα μείγμα Αφρικής και Ευρώπης», είπε, «και θα ήθελα να προσθέσω ότι οι άντρες και οι γυναίκες είναι εξαίρετοι μουσικοί, αλλά διακρίνονται πάντα οι άντρες που ανέβασαν την τζαζ στα ύψη». Και, ευτύχησε να συνεργαστεί με κορυφαίους άντρες μουσικούς όπως ο Ντιουκ Ελινγκτον και ο Λούις Αρμστρονγκ, για τους οποίους ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «μου λείπουν όσο και τα αδέρφια που έχω χάσει», αλλά και ο Μαχ Ρόουτς με τον οποίο τραγουδάει μαζί τα τελευταία χρόνια. Παρά τα 73 της χρόνια η Αμπι Λίνκολν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της τζαζ μουσικής, ενώ οι δίσκοι της αποτελούν μια ισχυρή βάση για τη σύγχρονη τζαζ σκηνή.
Οι PreservatioHall Jazz Band, από την άλλη πλευρά, είναι μια από τις μπάντες που κρατούν ζωντανή την παραδοσιακή τζαζ της Νέας Ορλεάνης, ερμηνεύοντάς την με τα όργανα και το στυλ που πρωτοξεκίνησε στις αρχές του 20ού αιώνα. O Ντον Βάπι, μουσικός του μπάντζο στο συγκρότημα, μιλώντας για την ιστορία του οργάνου και τη σημασία του στην επιβίωση του μουσικού ιδιώματος της Νέας Ορλεάνης, είπε πως «είναι το μοναδικό αφρικανικό μουσικό όργανο που επέζησε από το 1900 στην τζαζ. Ομως εξαιτίας του ρατσισμού και των κοινωνικών στερεοτύπων, το μπάντζο άρχισε να εξαφανίζεται. Κάθε ημέρα νιώθω την ευθύνη να προωθήσω αυτό το μουσικό όργανο και να το τοποθετήσω στη θέση που του αξίζει ανάμεσα σε άλλα.»