H παραγωγή ή η αγορά της κλασικής μουσικής γνωρίζει πτώση, και μια αιτιολογία γι’ αυτό είναι ότι συγκεντρώνεται σε ένα μικρό κανόνα έργων. Πάλι ένας κύκλος με τις συμφωνίες του Μπετόβεν, πάλι συμφωνίες και κονσέρτα για πιάνο του Μότσαρτ; Υπάρχουν δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, στον κατάλογο. Ομως, ορισμένες εξαιρετικές εκδόσεις του έτους που απήλθε δείχνει ότι, μακράν του τέλους, υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι να φωτισθούν εκ νέου τα χιλιοπαιγμένα έργα. Και νέοι τρόποι σημαίνει καινούργια ζωή.
Νέο φως
Το κονσέρτο για βιόλα και ορχήστρα του Ουίλιαμ Γουόλτον π.χ. που συνδυάζει την για άλλους μελαγχολία και για άλλους ανία του αγγλικού ταμπεραμέντου. Στην ερμηνεία που κυκλοφόρησε στην EMI, από τον δεξιοτέχνη Ρώσο βιολονίστα Μαξίμ Βενγκέροφ, το έργο μεταμορφώνεται, καθώς γράφει ο «Εκόνομιστ», σε ένα λυρικό στοχασμό. O Βενγκέροφ είναι ξακουστός σαν βιρτουόζος του βιολιού, αλλά παίζοντας σε μια βιόλα Στραντιβάριους εδώ εμφανίζεται και σαν δεξιοτέχνης της βιόλας. Τον συνοδεύει, επικεφαλής της Συμφωνικής του Λονδίνου, ο Μιτσισλάβ Ροστροπόβιτς, ο οποίος με το ίδιο κύρος διευθύνει την ορχήστρα στο άλλο έργο του δίσκου, το Κοντσέρτο για βιολί του Μπέντζαμιν Μπρίτεν. Μια άλλη αποκάλυψη ήταν δύο από τα κουαρτέτα εγχόρδων του Ρόμπερτ Σούμαν με το Κουαρτέτο Τσεχετμάιρ, στην ECM. Το συγκρότημα αυτό είναι φημισμένο για τις ζωντανές εμφανίσεις του, όπου η μουσική μοιάζει να ρέει φυσικά σαν τα τέσσερα μέλη να έχουν μια ψυχή και ένα μυαλό, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τον αλλόκοσμο, φασματικό χαρακτήρα της μουσικής του Σούμαν.
Αποκαλυπτικός είναι και ο επόμενος δίσκος, διπλό άλμπουμ, για την ακρίβεια. Είναι μια από τις περιπτώσεις εκείνες που, ενδεχομένως, αλλάζουν την όλη αντίληψη και σύλληψη ενός μουσικού έργου. Πρόκειται για την Ενάτη συμφωνία του Αντον Μπρούκνερ, με τη Φιλαρμονική της Βιέννης και διευθυντή τον Νικολάους Αρνονκούρ, από την BMG. H Ενάτη του Μπρούκνερ είναι από τα πιο διάσημα, ημιτελή έργα του συμφωνικού ρεπερτορίου. Τα τρία μέρη έχουν απομείνει σαν ένας τεράστιος, γιγαντιαίος κορμός, τόσο πλήρης νοηματικά μέσα στην ημιτέλειά του, ώστε παίρνεται σαν ολοκληρωμένος. H αποκάλυψη του Αρνονκούρ δεν έγκειται στη δύναμη με την οποία ζωντανεύει τα τρία γνωστά μέρη που μπορούν να σταθούν πλάι σε άλλες, καταξιωμένες ερμηνείες? αλλά στην παρουσίαση και τη συζήτηση (γερμανικά και αγγλικά από τον ίδιο) της μουσικής που συνέθεσε για το τελευταίο μέρος ο συνθέτης. H μουσική αυτή βρίσκεται σε ένα στάδιο πάνω από τα σχέδια, με τμήματα του μέρους πλήρως ενορχηστρωμένα, διαρκείας 18 λεπτών περίπου. Τα κομμάτια τούτα αποκαλύπτουν ότι επρόκειτο για ένα από τα μεγαλειωδέστερα συμφωνικά μέρη του Μπρούκνερ. Οι διαφωνίες της αρχής του φινάλε μεταμορφώνουν την αντίληψη των τριών προηγούμενων μερών, φανερώνοντας ότι το μουσικό και πνευματικό σύμπαν του Μπρούκνερ βρισκόταν υπό μετάλλαξη. O Γκιόργκι Λίγκετι έκλεισε πέρυσι τα 80 και ο Ελιοτ Κάρτερ τα 95. Στη «Γουόρνερ Κλάσικς» κυκλοφόρησε το τελευταίο, της στιγμής μέρος του «Λίγκετι Πρότζεκτ», το οποίο περιλαμβάνει όλη τη μουσική του Τρανσυλβανού συνθέτη.
Ενας δίσκος, όπου εμπεριέχεται σε νέα εκτέλεση, από τη Φιλαρμονική του Βερολίνου και τον Τζόναθαν Νοτ, το αλλόκοσμο «Ρέκβιεμ» και το «Κονσέρτο του Αμβούργου», το πιο πρόσφατο έργο του, ένα, ασυνήθιστων ήχων κονσέρτο για κόρνο, με το Ασκο Ανσάμπλ υπό τον Ράινμπερτ ντε Λέεβ.
Θαλερό γήρας
Η ECM, τέλος, κυκλοφόρησε το «What next», τη μοναδική όπερα του Ελιοτ Κάρτερ, την οποία ο θαλερός Αμερικανός συνθέτης έγραψε στα 90 του, μετά ένα αυτοκινητικό ατύχημα και σε ένα ύφος ζωντανό, παιγνιώδες, αλλά και βαθιά συναισθηματικό, εντελώς αντίθετο από την επώδυνη εμπειρία του.