«Αγαπητέ και πολύτιμε φίλε,
Βρίσκομαι σε τέτοια θέση που δεν θα την ευχόμουν ποτέ, ούτε στον πιο μισητό εχθρό μου. Ο καιρός είναι μουντός και νεφελώδης, το κρύο έντονο, ενώ, πριν από λίγες μέρες, νιφάδες χιονιού έπεφταν έξω απ’ το παράθυρό μου. Το χειρότερο, όμως, είναι πως βρίσκομαι καθηλωμένος στο κρεβάτι μου νυχθημερόν, εξαιτίας μιας καταραμένης ινφλουέντσας, που με ταλαιπωρεί από ημερών.
Η γριπώδης καταρροή είναι συνεχής και επώδυνος, ο υδράργυρος παραμένει πάντα υψηλά όταν εξερευνά το σώμα μου, οι οφθαλμοί μου είναι διεσταλμένοι.
Η Nannerl στέκεται κοντά στην κλίνη μου σιωπηλή και με κοιτάζει με τρυφερότητα, σαν να συμπάσχει στο μαρτύριό μου.
Η σοβαρότης, αν όχι της καταστάσεώς μου, τουλάχιστον της διαθέσεώς μου, αποδεικνύεται και εκ του γεγονότος ότι αδυνατώ να ακούσω οποιαδήποτε μουσική, ακόμα και την πιο προσφιλή.
Μόνο -και αυτό μετά από μεγάλη προσπάθεια- η «Φαντασία ΚV475» είχε μια ευεργετική επίδραση επάνω μου, καθώς, ως φαίνεται, ο ήχος του πιάνου είναι τόσο καταπραϋντικός όσο και τα πάμπολλα καταπότια, τα οποία καθημερινώς λαμβάνω από στόματος (ποτέ διά χειρός Salieri, εννοείται).
Κατά συνέπειαν αδυνατώ, όπως κατέστη ίσως σαφές, να είμαι συνεπής στην εκπλήρωση της παραγγελίας σου, την οποία όφειλα ώς σήμερον να παραδώσω εις χειρόγραφον μορφήν.
Ομως, λίαν συντόμως υποθέτω, θα είμαι και πάλι εύρωστος, και η σωματική μου αλκή θα συνεγείρει αναλόγως το πνεύμα, ώστε να καταθέσω πλήρεις τις ιδέες που σήμερα δεν μπορώ να πραγματώσω.
Ελπίζοντας στη συμπάθεια, την κατανόηση, αλλά και την ευσπλαχνία σου (miserere), διατελώ αφοσιωμένος και ειλικρινής φίλος σου και υπηρέτης.»
Υ.Γ. Ξεκινώντας -στην πρώτη παράγραφο- από μια επιστολή του 1789 του W.A. Mozart και, εν συνεχεία, παραλλάσσοντάς την a la maniere de, ο ασθενής συντάκτης των «Αντιστίξεων» απευθύνει την παρούσα στον αναγνώστη, με την απαραίτητη διευκρίνιση πως Nannerl (η αδελφή του συνθέτη) είναι το όνομα της γάτας του.