Αποτυπωματα

2' 17" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μετά τα περί «νομικού πολιτισμού», ακολούθησαν οι συζητήσεις περί θρησκευτικού. Στο φόρτε του είναι αυτές τις μέρες ο πολιτικός πολιτισμός, ενώ ταυτόχρονα αναδύεται ένας τέταρτος, ο βιολογικός. «Οξω οι βαρώνοι», λοιπόν, αλλά οι βαρωνίες ζουν και βασιλεύουν. Κύριοι φορείς του αιτήματος της βιο-ανανεώσης δεν είναι οι ίδιοι οι νέοι, αλλά οι πενήντα-συν-πλην-κάτι, που, καθώς βρίσκονται στη μέση ηλικία, δικαιούνται να εκπροσωπούν ολόκληρο το φάσμα των γενιών.

«Δεν ντρέπεσαι, γέρος άνθρωπος, να χορεύεις μπόσα-νόβα;», λέει αγανακτισμένος ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στον πεταχτούλη Βασίλη Αυλωνίτη σε μια ταινία του 1963. O χορευτής θίγεται. «Ε, όχι γέρος, όχι γέρος! Μεσόκοπος. Πώς λέμε μεσοτοιχία;». Σήμερα οι μεσοτοιχίες μετατοπίζονται. Τα όρια ανάμεσα στην τρυφερή, στην ώριμη και στην υπερώριμη ηλικία γίνονται πιο ελαστικά, τουλάχιστον στον κόσμο του λάιφσταϊλ. Η περιβόητη «δημοκρατία του μπλουτζίν», που τάχα σάρωσε τις ταξικές διαφορές, συμπληρώνεται από την εικονική δημοκρατία του «κλάμπινγκ» και του γυμναστηρίου. Ομως νέα όρια, ανελαστικά και αμείλικτα, παίρνουν τη θέση των παλιών χρονολογικών διαχωριστικών γραμμών. Ενας ανειδίκευτος πενηντάρης, που δεν σερφάρει στο Ιντερνετ και εργάζεται σε ένα προβληματικό κλάδο, είναι για τα μπάζα. Ενας τριαντάρης μανατζεράκος βρίσκεται στον προθάλαμο της επαγγελματικής ακμής του, που συνήθως διαρκεί μέχρι τα πρώτα «-ήντα». Ομως ένας επιτυχημένος πενηντάρης μπορεί να νιώθει «master and commander», κυρίαρχος του μικρού μας σύμπαντος, αιώνιος παις. Με άλλα λόγια, ο πενηντάρης είναι ξοφλημένος ή ανερχόμενος, αναλόγως με την κοινωνική και επαγγελματική του θέση. Μπορεί να είναι ο γόης της εποχής, που «κυκλοφοράει σαν εικοσάρης», όχι όμως οπουδήποτε, αλλά στα «σωστά» μέρη. Οσο γερνάει ο Τζον Λε Καρέ, ο άνθρωπος που έγραψε το πιο ωραίο κατασκοπευτικό μυθιστόρημα του 20ού αιώνα, γίνεται όλο και πιο ζωηρός και καταγγελτικός, όλο και πιο δυσάρεστος στους λεγόμενους ισχυρούς της Γης, χωρίς ο ίδιος να μεταλλάσσεται σε πουροράπερ ή τεχνοφρικιό. Ομως το φαινόμενο της πρόωρης ιδεολογικής συνταξιοδότησης, της γήρανσης της σκέψης, δεν είναι καινοφανές, αλλά το είχε εντοπίσει πριν από δύο χιλιάδες και βάλε χρόνια ο Κικέρων: «Αν είσαι γέρος στα νιάτα σου, θα είσαι γέρος επί μακρόν». Για τον εαυτό του έλεγε: «Καλύτερα τα μικρής διάρκειας γηρατειά παρά να γεράσω προ της ώρας μου». Η ανασφάλεια, η βελούδινη καταπίεση, η αλυσίδα των συμβιβασμών είναι επιταχυντές του γήρατος, πολύ πιο δραστικοί απ’ ό,τι τα χρόνια που περνούν.

Η παραγωγική, ανταγωνιστική νεότητα πατάει σε μια αγχωτική, λεηλατημένη, άπληστη και φοβισμένη παιδική ηλικία, σε εφήβους μελλοντικούς «Survivors», που συσσωρεύουν προσόντα και καταναλώνουν χάμπουργκερ και εμπειρίες του Σαββατοκύριακου. Φούσκα με ημερομηνία λήξεως αποδεικνύεται, σε πολλές περιπτώσεις, η χρυσή εποχή των τριάντα και κάτι, ενώ οι εικοσάρηδες επιβιώνουν χάρη στις φτερούγες του μπαμπά ή στο χαρτζιλίκι από τη σύνταξη του παππού. Ολόκληρη η ζωή μετατρέπεται σε ένα παρατεταμένο προ-συνταξιοδοτικό στάδιο. Στο νέο βιολογικό πολιτισμό, οι τζίτζικες καίγονται νωρίς, ενώ οι μέρμηγκες, αν προνοήσουν, έχουν κάποιες πιθανότητες να παραμείνουν μέρμηγκες μέχρι το τέλος του βίου τους.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή