«Εκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να ανεβάσω την όρχηση δίπλα στις άλλες καλές τέχνες. Το πέτυχα; Ποιος ξέρει! Στο μέλλον θα φανεί αν η τίμια διάθεσή μου έφερε το σωστό αποτέλεσμα για τον χορό στην Ελλάδα», αναρωτιόταν τη δεκαετία του ’60 η Κούλα Πράτσικα. Την ευκαιρία να ανατρέξουμε όλη την πορεία του ελληνικού χορού, από τα πρώτα του βήματα μέχρι σήμερα (μέσα από σπάνιο φωτογραφικό υλικό, εκτενέστατα άρθρα και ένα πλούσιο βιογραφικό των περισσοτέρων Ελλήνων χορογράφων), μας δίνει ο εντυπωσιακός νέος τόμος «Χορός και Θέατρο. Από την Ντάνκαν στις νέες χορευτικές ομάδες» (εκδ. Εφεσος). «Με την έκδοση αυτή, καρπό πενταετούς έρευνας 80 φοιτητών του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, ανοίγει ουσιαστικά ένα σημαντικό -και εν πολλοίς άγνωστο- κεφάλαιο της ιστορίας του χορού και του θεάτρου, που είναι η πορεία των σχέσεών τους στην Ελλάδα του 20ού αιώνα», ανέφερε η Ελένη Φεσσά-Εμμανουήλ (επιμελήτρια του τόμου), στη χθεσινή παρουσίαση η οποία πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Δύο μέρη
Ο κορμός του βιβλίου διαρθρώνεται σε δύο μέρη. Το πρώτο περιλαμβάνει τέσσερα ιστορικά, κριτικά άρθρα και ξεκινάει με την αναδρομή «O χορός στον κόσμο. Μια ανελισσόμενη τέχνη στον 20ό αιώνα», που γράφτηκε από τη θεωρητικό του χορού Αννα Λίγδα. Ακολουθεί η ιστορική μελέτη της Ελένης Φεσσά-Εμμανουήλ με τίτλο «Χορός και θέατρο στην Ελλάδα του 20ού αιώνα. Μια πρώτη προσέγγιση». Το τρίτο άρθρο, γραμμένο από την καθηγήτρια Αγνή Μουζενίδου, αναφέρεται στη «Σκηνική αντιμετώπιση του χορού σε παραστάσεις αρχαίου δράματος στην Ελλάδα (1945-1980)». Τέλος, ο Λεωνίδας ντε Πιαν γράφει με θέμα «Διαπιστώσεις για την πραγματικότητα του ελληνικού χορού από άνθρωπο της δουλειάς».
Στο δεύτερο μέρος επιχειρείται μια πρώτη, συγκεντρωτική καταγραφή των ανθρώπων του ελληνικού χορού, οι οποίοι προώθησαν τη σχέση της τέχνης τους με το θέατρο. H καταγραφή περιλαμβάνει βιογραφικά σημειώματα-πορτρέτα εξήντα δύο χορογράφων και χορευτών.