Από τις πιο αγαπημένες σταρ του κοινού είναι η Τζούλια Ρόμπερτς και πολλοί είναι εκείνοι που περιμένουν να τη δουν ξανά σε πρωταγωνιστικό ρόλο, τον πρώτο της μετά την «Εριν Μπρόκοβιτς». Το «Χαμόγελο της Μόνα Λίζα»(**), όμως, έχει γυριστεί για θεατές περιορισμένων απαιτήσεων. Παρ’ όλη την επιφανειακή του επάρκεια, είναι γυρισμένο από τον Μάικ Νιούελ πάνω σε μια χιλιοειπωμένη συνταγή, χωρίς καν να προσπαθεί να μη θυμίσει αναπόφευκτα τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών». H Ρόμπερτς υποδύεται μια νεαρή καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης, την Κάθριν Γουότσον, που πιάνει δουλειά σε ένα εξαιρετικά αυστηρό κολέγιο θηλέων της δεκαετίας του ’50. Γυναίκα με ελεύθερο πνεύμα, η Κάθριν εκπλήσσεται από τα επιθετικά κορίτσια, που την «κομματιάζουν» στην πρώτη της παράδοση, αλλά και από τον συντηρητισμό τους. Σχεδόν όλες έχουν μοναδικό όνειρο να τελειώσουν το κολέγιο και να παντρευτούν. Τα μαθήματα τέχνης θα γίνουν «μαθήματα ζωής» (τι κλισέ!) και στο τέλος τα κορίτσια που την πολεμούσαν θα την παραδεχτούν. Αφού βέβαια προηγηθούν εντάσεις και προβλήματα. Το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας είναι ότι βλέποντας τα πρώτα δέκα λεπτά μπορείς να φανταστείς πώς εξελίσσεται μέχρι το τέλος. Τι κι αν δίπλα στη Ρόμπερτς παίζουν μερικές απ’ τις καλύτερες νέες ηθοποιούς του Χόλιγουντ (Τζούλια Στάιλς, Μάγκι Τζίλενχαλ, Κίρστεν Ντανστ)…
Αν δεν είχε την απρόσμενη υποψηφιότητα Οσκαρ α΄ γυναικείου ρόλου για τη 13χρονη πρωταγωνίστρια Κέισα Καστλ Χιουζ, το «Σημάδι της φάλαινας»(**) της Νίκι Κάρο θα περνούσε σχεδόν απαρατήρητο. Ισως άδικα, γιατί η ιστορία του κοριτσιού Μαορί που αμφισβητεί την εμμονή του παππού της στις παραδόσεις και της αρνείται το δικαίωμα να μάθει τα μυστικά της αρχηγίας της φυλής έχει δυνατή ψυχή και αρκετή συγκίνηση. Δυστυχώς, μόνο στο τέλος. Μέχρι να φτάσουμε στο αξιόλογο κομμάτι της ταινίας, πρέπει να παρακολουθήσουμε ένα μακρόσυρτο κομμάτι, που θυμίζει πληκτικό φολκλόρ ντοκιμαντέρ.
Βαριεστημένος Γου
Σαν να τα έχει χαμένα μοιάζει ο Τζον Γου, που σκηνοθέτησε με «αυτόματο πιλότο» την «Αποζημίωση»(*). Κρίμα, γιατί η ιστορία, που βασίζεται σε ένα διήγημα του Φίλιπ Ντικ, θα μπορούσε να γίνει μια συναρπαστική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. O Γου, όμως, χρησιμοποιεί βαριεστημένα ακόμη και τα προσωπικά του «χαρακτηριστικά», όπως την πρόσωπο με πρόσωπο αντιπαράθεση των αντιπάλων με πιστόλια. Ενας μηχανικός υπολογιστών, ο Μάικλ Τζένκινς, πληρώνεται αδρά για τις εφευρέσεις του, ενώ αμέσως μετά σβήνεται η μνήμη του από τους εργοδότες του. Στην τελευταία του «δουλειά», η πληρωμή λείπει και ο Τζένκινς ξεκινάει την προσπάθεια να ανασυνθέσει το πρόσφατο παρελθόν του μαζί με τη γυναίκα του, την οποία δεν θυμάται καν. Βαρετή η ταινία, βαρετοί και οι πρωταγωνιστές, Μπεν Αφλεκ και Ούμα Θέρμαν, χωρίς χημεία μεταξύ τους. Τέλος, σε ό,τι αφορά τον «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι»(*) χρειαζόταν άραγε ριμέικ η ταινία του 1975; Σκηνοθέτης διαφημιστικών και βίντεο κλιπ, ο Μάρκους Νίσπελ μπορεί να έχει δώσει κάποια προσοχή στο οπτικό μέρος. Ποιος θέλει όμως να δει ατέλειωτες σκηνές φρικιαστικής βίας, με μισοπεθαμένα κορμιά κρεμασμένα σε τσιγκέλια;