Lu Chi: «H τέχνη του γραψίματος». Εισαγωγή: Sam Hamill. Μετάφραση: Συμεών. Εκδόσεις «Αγρα», 2003.
Οταν στην Κίνα ο κομφουκιανισμός υποχώρησε και έδωσε τη θέση του στον ταοϊσμό και τον βουδισμό, οι συγγραφείς άρχισαν να παρουσιάζουν τα ατομικά χαρακτηριστικά τους και να γράφουν πιο ελεύθερα. O Λου Τσι, ποιητής και κριτικός του τρίτου αιώνα, τόνισε την σπουδαιότητα της πρωτοτυπίας στη γραφή και αντέκρουσε την πρακτική των νέων συγγραφέων να μιμούνται τους μεγάλους δασκάλους του παρελθόντος. Παρ’ όλ’ αυτά αναγνώριζε τη σοφία των κλασικών και προέτρεπε τους νέους καλλιτέχνες να συνθέτουν έργα, τα οποία να προκαλούν συγκίνηση, και να παρουσιάζουν χρησιμοποιώντας τα ίδια «υλικά» με εκείνους κάτι καινούργιο. Επιπλέον πίστευε και υποστήριζε ότι για να κατανοηθεί το παρόν έπρεπε να μελετηθεί εις βάθος το παρελθόν. Ωστόσο, η πραγματεία του «WeFu» (Weσημαίνει γραφή ή λογοτεχνία και Fu είναι ο τύπος της ομοιοκατάληκτης πρόζας), στην οποία εκφράζεται αυτή η άποψη, ήταν γραμμένη στην ποιητική φόρμα, πράγμα που δείχνει ότι και ο ίδιος δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την εποχή του και την παράδοση.
Το εγχειρίδιο του καλού συγγραφέα περιέχει απόψεις και παραινέσεις για την τέχνη της γραφής. Ετσι, ο ποιητής πρέπει να γνωρίζει το έργο των προγενεστέρων, να παρατηρεί τη φύση και να ερευνά το «αίνιγμα», το θαύμα της ζωής. O δημιουργός αντλεί την έμπνευση και τα θέματά του από το περιβάλλον του και από τη μελέτη των κλασικών συγγραφέων αποφεύγοντας ωστόσο τον στείρο μιμητισμό. Το άτομο όταν αφεθεί ελεύθερο στις εσωτερικές του δυνατότητες και στα ερεθίσματα του ορατού και αόρατου σύμπαντος δίνει αρμονία και αλήθεια στο έργο του. Οι λιτές λέξεις αποδίδουν την ουσία των φαινομένων, και το καινούργιο πρέπει να ξεχωρίζει για την πρωτοτυπία του και να μην είναι μια απλή αντιγραφή του έργου των κλασικών δασκάλων.
Η τέχνη της γραφής, παρατηρεί ο συγγραφέας, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση καθώς άλλοτε οι εικόνες γεμίζουν εύκολα και γρήγορα το χαρτί ενώ άλλοτε εκφράζονται με δυσκολία. Τονίζεται, παράλληλα, η ικανοποίηση του καλλιτέχνη όταν δημιουργεί και συνθέτει κόσμους εκ του μη όντος. Οπως γράφει χαρακτηριστικά από το κενό και τη «σιωπή» αναπηδά η «ύπαρξη», το καλλιτέχνημα, και όσο πιο βαθιά βυθίζεται η σκέψη τόσο ευρύτερα «απλώνεται το δίχτυ των εικόνων». Τα είδη της γραφής καταγράφονται και δίδονται συμβουλές για τον τρόπο με τον οποίο αποδίδονται: «οι επιγραφές πρέπει να είναι απλά γραμμένες», τα «εγκώμια πρέπει να δείχνουν ισορροπία» κ.ά. Το ποίημα ξεχειλίζει από πάθος και επικοινωνεί με τον αναγνώστη, μόνο όταν τα συναισθήματα του δημιουργού είναι αυθεντικά. H τεχνική, επίσης, πρέπει να χρησιμοποιείται με μέτρο για να μη χάσει το ποίημα την ουσία και την πειστικότητά του.
Η ποιητική τέχνη του Λου Τσι, «Αριστοτέλη» της Κίνας όπως χαρακτηρίστηκε, είναι γραμμένη σε ακανόνιστους αλλά ομοιοκατάληκτους στίχους. O λόγος είναι απλός, κομψός και ουσιαστικός. Στο έργο του διακρίνει κανείς την επίδραση των Αναλέκτων του Μεγάλου Δασκάλου Κομφούκιου ως προς το περιεχόμενο αλλά και την τεχνική. H εισαγωγή του Αμερικανού ποιητή και μεταφραστή Sam Hamill αποπνέει τη λεπτότητα των κινέζικων κειμένων, αλλά, επίσης, κάνει γνωστά στον δυτικό αναγνώστη στοιχεία της κινέζικης λογοτεχνίας. Το σοφό είναι σαφές, απολαυστικό και αποτελεί πρότυπο για κάθε νέα δημιουργία. H μετάφραση έχει χάρη και λιτότητα.