Τα 88 χρόνια που κουβαλούσε ο Ζήσιμος Λορεντζάτος είχαν καταβάλει, τα τελευταία χρόνια, το σώμα του. Οχι όμως και το πνεύμα του, που ήταν ακμαίο και διαυγές μέχρι την περασμένη Κυριακή, όταν συζητούσε για όλα με τους φίλους που του κρατούσαν συντροφιά στο νοσοκομείο «Υγεία». Τη Δευτέρα το πρωί ο ποιητής, κριτικός, μεταφραστής και δοκιμιογράφος Ζήσιμος Λορεντζάτος εισήχθη στην εντατική και τα ξημερώματα της Τρίτης άφησε την τελευταία του πνοή.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1915, ήταν γιος του καθηγητή Φιλολογίας Παναγή Λορεντζάτου και σπούδασε φιλοσοφία και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το πρώτο του κριτικό μελέτημα κυκλοφόρησε το 1936 και αφορούσε τον Εντγκαρ Αλαν Πόε: «Οι εξαιρέσεις. H φιλοσοφία της συνθέσεως. H ποιητική αρχή». Ακολούθησαν το «Δοκίμιο I» (1947) με θέμα τη σολωμική ποίηση και τις ιδιομορφίες της, η «Κατάη» (1949, 1979), μετάφραση της ομότιτλης διασκευής κινεζικών ποιημάτων που είχε δημοσιεύσει ο Εζρα Πάουντ, το «Ημερολόγιο [Ρόδος]» (1951), μια πρωτότυπη σύζευξη της «ταξιδιωτικής» λογοτεχνίας με την ημερολογιακή γραφή, «O Θησέας» του Αντρέ Ζιντ (1952). «Ζη, O «Θησέας» που ταχυδρόμησες στις 14 ήταν στα χέρια μου στις 16: Σπουδαίος ο Δαίδαλος. Τον διάβασα. Εξαιρετικά ενδιαφέρων, μου έκανε καλό. Τον αφήνω να στεγνώσει τώρα και θα τον ξαναδιαβάσω. Θα ήθελα να σου γράψω κάμποσα» του γράφει ο Γιώργος Σεφέρης από την Αγκυρα, τον Μάιο του 1949. Το πρώτο δείγμα ποιητικής γραφής του Ζήσιμου Λορεντζάτου είναι η συλλογή Μικρά Σύρτις (1955) «στη γραμμή της σεφερικής ποίησης και του μετασυμβολισμού του Μεσοπολέμου, που αναδεικνύουν μια διάθεση στοχαστική».
Το 1961 δημοσιεύτηκαν δύο ακόμη κριτικά του κείμενα που έμειναν κλασικά στη νεοελληνική γραμματεία: Παπαδιαμάντης και Το Χαμένο κέντρο (προσφορά στον αφιερωματικό τόμο για τα τριαντάχρονα της «Στροφής»), όπου ανάμεσα στα άλλα ο Λορεντζάτος σημείωνε: «Δεν επαναπαύεται σταθερά στη λογοτεχνία, αλλά αγωνίζεται σαν άνθρωπος ή διαρκώς ψάχνει, ακόμα και με τα νύχια του. Και τις φορές αυτές, πότε λιγότερο, πότε περισσότερο, ανασύρει από τα βάθη της καρδιάς του κάτι που δύνεται να μας οδηγήσει με πιθανότητα σε μεγαλύτερα πλάτη από το στρογγύλεμα της ποιητικής φράσης ή από μια ποιητική στιγμή…». Τα δοκίμιά του και πολλά από τα πιο πρόσφατα κείμενά του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Δόμος», όπως και η αλληλογραφία του με τον Γιώργο Σεφέρη με τίτλο «Γράμματα», ενώ είχε συνεργαστεί επί μακρόν και με τις εκδόσεις «Ικαρος», απ’ όπου πρόκειται να κυκλοφορήσει η ανθολόγηση ποιημάτων του K. Π. Καβάφη, βιβλίο που βρίσκεται ήδη στον δρόμο για το τυπογραφείο. Πολλά τα δοκίμιά του για τον Σολωμό («Το απόκρυφο της τέχνης του Σολωμού είναι το ταύτισμά του με το λαό και ο υψωμός του εκείθε»), αλλά και για τον Καβάφη («Μικρά αναλυτικά στον Καβάφη») πιστεύοντας πάντα ότι «όσοι ξεκινούν για την περιπέτεια της τέχνης -θα πρέπει να ξέρουν πως “η ιστορία της ομορφιάς συμπληρώθηκε”, δεν περιμένει εκείνους που θα την αποσώσουν? και εκείνο που κάνουν πάντα οι αφοσιωμένοι της δεν είναι παρά ένας αγώνας να ξαναβρούν αυτό που χάθηκε, ξαναβρέθηκε, ξαναχάθηκε κάτω από βοηθητικές ή αντίθετες συνθήκες, ένας αγώνας δύσκολος και ασταμάτητος».
Την Πέμπτη, στις 3 το μεσημέρι, στο νεκροταφείο της Κηφισιάς θα τον αποχαιρετίσουν η μοναχοκόρη του Πιερρέττα, που «ξυπνούσε μέσα του μοτίβα της άνοιξης» όπως έγραφε στον Σεφέρη, και οι πολλοί φίλοι του.