Χαρισματικός ή δημαγωγός; Είναι ένα δίλημμα και δύο χαρακτηρισμοί, που μπορούν να αναφέρονται τόσο στον Ολιβερ Στόουν όσο και στον Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος αποτελεί το θέμα του ντοκιμαντέρ του Στόουν «Commandante: Φιντέλ Κάστρο» (***). Δεν είναι έκπληξη λοιπόν το γεγονός ότι οι δύο άντρες τα βρήκαν μεταξύ τους και ότι ο Κάστρο δέχτηκε να παραχωρήσει τρεις μέρες του στον Στόουν για να τον παρακολουθήσει με κάμερες. Από τρεις δεκάωρες συναντήσεις, προέκυψε η ταινία που, αν και με «ευνοϊκή» ματιά, αποκαλύπτει ένα λιγότερο γνωστό πρόσωπο του Κάστρο. Ενός Φιντέλ που μετακινείται με BMW και, εκτός από τις σχέσεις της Κούβας με την Αμερική, μιλάει για τον Τσε και το ενδιαφέρον του για τις σταρ του σινεμά.
Το «Κάλλιο αργά παρά αργότερα» (**) της Νάνσι Μάγιερς επιχειρεί να ανατρέψει τους κανόνες της ρομαντικής κομεντί, τοποθετώντας στους βασικούς ρόλους ένα ώριμο ζευγάρι. O Χάρι, ένας 60άρης της μουσικής βιομηχανίας, ερωτεύεται μόνο πιτσιρίκες. Οταν όμως πηγαίνει με τη νέα του φίλη στο εξοχικό της σπίτι, παθαίνει έμφραγμα και αναγκάζεται να αναρρώσει εκεί. Γνωρίζοντας τη μητέρα της φίλης του, μια θεατρική συγγραφέα, θα αναθεωρήσει, αλλά μέσα από μια σειρά παρεξηγήσεων. Δυστυχώς, το εύρημα εξαντλείται εκεί και η ταινία βασίζεται περισσότερο στη γοητεία και τη μανιέρα των πρωταγωνιστών (Τζακ Νίκολσον, Νταϊάν Κίτον), παρά στη χάρη και το γέλιο που προκύπτουν από τις καταστάσεις.
Οσο για την περιπέτεια «Καλωσήρθατε στη ζούγκλα» (*) του Πίτερ Μπεργκ, παρά την αφελή ιστορία της (ένα κυνήγι θησαυρού στη βραζιλιάνικη ζούγκλα), δείχνει ότι κάποιοι από τους συντελεστές της έχουν δυνατότητες για κάτι καλύτερο. O Μπεργκ θα μπορούσε να σκηνοθετήσει καλύτερες ταινίες δράσης, καθώς δείχνει ότι έχει γνώση των ρυθμών του είδους, ενώ ο πρώην παλαιστής Ροκ μπορεί να γίνει κάτι σαν Σβαρτσενέγκερ, καθώς εκτός απ’ το να δίνει σφαλιάρες καταφέρνει να λέει και μερικές ατάκες. Τι να πούμε όμως για τον Κρίστοφερ Γουόκεν, έναν μεγάλο ηθοποιό που σπαταλιέται σε ό,τι τού προσφέρεται;
Προβάλλονται, τέλος, σε κοινό πρόγραμμα από το «Νεανικό πλάνο» δύο ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν, το «Χαμίνι» και η «Σκυλίσια ζωή». Πρόκειται -ειδικά το «Χαμίνι»- για εξαιρετικές στιγμές της περιόδου του βωβού κινηματογράφου του Τσάπλιν.