Κοινωνική
Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου
Πρωταγωνιστούν: Σον Πεν, Ναόμι Γουότς, Μπενίσιο ντελ Τόρο, Σαρλότ Γκένσμπουργκ
Στη δύναμη των ερμηνειών των θαυμάσιων ηθοποιών του βασίζεται ο Μεξικανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου για το αγγλόφωνο ντεμπούτο του, έπειτα από την αναπάντεχη έκπληξη που ήταν οι «Χαμένες αγάπες». O Ιναρίτου δείχνει το ιδιαίτερο ταλέντο, όπως στην προηγούμενη ταινία του και εδώ, να συνδέει τις ιστορίες και τις ζωές διαφορετικών ανθρώπων σε μια κοινή πλοκή, παρασύρεται όμως από τη δυστυχία των ηρώων του και αδυνατεί να της δώσει ρυθμό και κλιμάκωση.
Δυσβάσταχτη ατμόσφαιρα
Στα «21 Γραμμάρια», τίτλος που αναφέρεται στο υποτιθέμενο βάρος που χάνει το σώμα τη στιγμή του θανάτου, αυτό που κατακλύζει την ταινία είναι μια δυσβάσταχτη ατμόσφαιρα αρρώστιας, θρήνου, θανάτου. Τρία πρόσωπα μοιράζονται την ιστορία: O Πολ (Σον Πεν), καρδιοπαθής μαθηματικός, με άμεση ανάγκη μεταμόσχευσης και με σύζυγο που τον πιέζει να κάνουν παιδί. H Κριστίνα, τοξικομανής σύζυγος και μητέρα. Και ο Τζακ, ο οποίος, έπειτα από χρόνια στη φυλακή, προσπαθεί να επανενταχθεί, βασιζόμενος στη θρησκευτική πίστη. Μια στιγμή αρκεί για να τους ενώσει. O Τζακ θα χτυπήσει με το αυτοκίνητο τις κόρες και τον άντρα της Κριστίνα και η καρδιά εκείνου θα μεταμοσχευθεί στον Πολ. Οι ζωές τους από εκεί και πέρα θα δεθούν με έναν ιδιαίτερο δεσμό.
Ο Ιναρίτου μαζί με τον σεναριογράφο Γκιγιέρμο Αριάγκα (που έγραψε και τις «Χαμένες αγάπες») ακολουθούν έναν παρόμοιο τρόπο με την προηγούμενη συνεργασία τους, για την αφήγηση και την απεικόνιση της ιστορίας. Βασικά της χαρακτηριστικά, η θολή φωτογραφία με κόκκο και το κοφτό μοντάζ σε τρεις χρονικές στιγμές? πριν, κατά τη διάρκεια του ατυχήματος και μετά αυτό. Αυτό όμως είναι και το βασικό πρόβλημα των «21 Γραμμαρίων», καθώς ο Ιναρίτου μετατρέπει τα θετικά του σημεία, την καλή χρήση της εικόνας και του μοντάζ, σε αδυναμία για την αφήγηση της ιστορίας. Τα μυστικά, οι εκπλήξεις, ο πόνος των χαρακτήρων αποκαλύπτονται σχεδόν από την αρχή και η δυστυχία τους είναι συνεχής. Χωρίς παύσεις και κλιμάκωση, είναι δύσκολο για τον θεατή να μοιραστεί το συναισθηματικό τους φορτίο.